Ρακέτες, φιλία και έρωτας
Το τένις δεν είναι από τα αγαπημένα μου αθλήματα. Μπορώ να πω, μάλιστα, ότι το βαριέμαι. Έτσι ήμουν αρκετά επιφυλακτικός όταν μπήκα στην αίθουσα για να παρακολουθήσω την ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο «Οι αντίπαλοι» (The challengers) που κατά 60-65% περιλαμβάνει σκηνές από αγώνες τένις. Όταν όμως τελείωσε και βγήκα από την αίθουσα είχα αλλάξει γνώμη οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως! Όχι, δεν αγάπησα ξαφνικά το τένις αλλά λάτρεψα την ταινία. Και κυρίως τη σκηνοθεσία του Γκουαντανίνο ο οποίος κινηματογραφεί με ανυπέρβλητο μπρίο και δυναμισμό.
Η κάμερά του ανεβοκατεβαίνει μέσα στο τερέν, σκοπεύει στα χέρια και τα πρόσωπα, επιμένει σε λεπτομέρειες όπως ο ιδρώτα και οι κινήσεις των μυών, άλλοτε τοποθετείται επάνω στα σώματα των παικτών και δίνει την αίσθηση πως ο θεατής κρατά τη ρακέτα στο χέρι. Κι έχει έναν ξέφρενό ρυθμό και έναν δυναμισμό ο οποίος επιτείνεται από την έντονη μουσική δημιουργώντας έτσι ένα εντυπωσιακό κοκτέιλ διάχυσης συναισθημάτων, αδρεναλίνης και ερωτισμού. Γιατί η ταινία μπορεί να έχει ως επίκεντρό της το τένις, μπορεί οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες να είναι δύο τενίστες και μία τενίστρια, αλλά το θέμα της είναι η σύγκρουση δύο ανδρών για μια γυναίκα, μια γυναίκα που δυσκολεύεται στην επιλογή της, μια φιλία που κινείται στα όρια, ένα ερωτικό τρίγωνο πάθους και ανεξέλεγκτων καταστάσεων.
Είναι η ιστορία του Πάτρικ και του Αρτ, δύο φίλων που ξεκινούν μαζί και φιλοδοξούν να κάνουν καριέρα ως επαγγελματίες τενίστες. Σε ένα τουρνουά γνωρίζουν την Τάσι, μια τενίστρια που παίρνει κι αυτή μέρος στους αγώνες και γοητεύονται από την ομορφιά της. Η αντιζηλία μπαίνει σαν αγκάθι ανάμεσα στους δύο φίλους αλλά τελικά ο Πάτρικ θα είναι ο τυχερός που θα επιλέξει η κοπέλα. Μετά από λίγο καιρό όμως, θα ξαναβρεθούν σε αγώνες όπου η Τάσι μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το τένις. Τότε είναι που θα παρατήσει τον Πάτρικ για χάρη του Αρτ, θα τον παντρευτεί και θα αναλάβει το ρόλο της προπονήτριάς του. Και φτάνουμε στο σήμερα (2019) όπου σε έναν κρίσιμο αγώνα ο Αρτ, με προπονήτρια τη γυναίκα του, αντιμετωπίζει τον Πάτρικ. Και ο αγώνας είναι ιδιαίτερα κρίσιμος για τον Αρτ ο οποίος αναζητά έναν τίτλο μετά από αλλεπάλληλες αποτυχίες.
Με εξαιρετική δεξιοτεχνία ο Γκουαντανίνο χειρίζεται τις περίπλοκες σχέσεις ανάμεσα στους τρεις ήρωες. Σχέσεις φιλίας, έρωτα, προδοσίας, εμπιστοσύνης, αγάπης, καχυποψίας. Δύο άνδρες και μία γυναίκα σε ένα τρίγωνο όπου οι γωνίες μετακινούνται διαρκώς, τα συναισθήματα αλλάζουν και ο θεατής παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις γιατί κανείς δεν ξέρει, ούτε μπορεί να υποψιαστεί τι πρόκειται να συμβεί.
Ο σκηνοθέτης χρησιμοπιεί με ιδανικό τρόπο το φλας μπακ για να οικοδομήσει την αφήγησή του, να διηγηθεί την ιστορία του και να καταλήξει σε ένα συγκλονιστικό, ένα εντυπωσιακό φινάλε τόσο κινηματογραφικά όσο και αφηγηματικά. Νομίζω πως το φινάλε θα περάσει στην παγκόσμια κινηματογραφική ανθολογία!
Η χημεία ανάμεσα στους τρεις πρωταγωνιστές, τη Ζεντάγια, τον Τζος Ο’ Κόνορ και τον Μάικ Φάιστ που συνθέτουν μία ιδανική τριάδα είναι ό,τι καλύτερο.
Ειλικρινά, δεν έχω λόγια για να περιγράψω το σκηνοθετικό τέμπο του Γκουαντανίνο ο οποίος έχει στα χέρια του μια ιστορία, την κάνει κομματάκια και τη συναρμολογεί επί 2 ώρες και 11 λεπτά σαν τον κύβο του Ρούμπικ. Και στο τέλος καταφέρνει με μία απρόβλεπτη κίνηση να λύσει το γρίφο και να μας αφήσει όλους (και όλες) με το στόμα ανοιχτό!
Στράτος Κερσανίδης
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
Στράτος Κερσανίδης 
Σχολιάστε