«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΕ Ο ΤΖΑΚ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 14/10/2018)

Η επιστροφή του προβοκάτορα

 Επιμέλεια: Στράτος Κερσανίδης

«Ο παράδεισος και η κόλαση είναι ένα και το αυτό. Η ψυχή ανήκει στον παράδεισο. Και το σώμα στην κόλαση». Η ψυχή και το σώμα, το καλό και το κακό, το ωραίο και το άσχημο. Ο δυισμός της ανθρώπινης φύσης αλλά και ολόκληρου του κόσμου, της ίδιας της ζωής, συμπυκνώνονται στα λόγια που λέει ο αφηγητής σε κάποιο σημείο της ταινίας του Λαρς φον Τρίερ, «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» (The house that Jack built). Και κάπως έτσι ερμηνεύονται οι πράξεις του Τζακ, ενός κατά συρροή δολοφόνου η δράση του οποίου είναι το θέμα που απασχολεί το δανό σκηνοθέτη.

Όλα συμβαίνουν τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 στις ΗΠΑ όπου ο Τζακ χτίζει την ‘καριέρα’ του δολοφονώντας 5 γυναίκες σε διάστημα 12 ετών. Ο ίδιος διηγείται τη δράση του οπότε αυτό που βλέπουμε είναι η δική του εκδοχή, η δική του οπτική γωνία των γεγονότων. Τα λέει σε έναν ηλικιωμένο άνδρα, τον Βερτζ, ο οποίος τον ακούει με ψυχραιμία αφού, όπως του λέει, «μη νομίζεις πως θα μου πεις κάτι που δεν έχω ήδη ακούσει».

Advertisements

«ΜΕ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 14/10/2018)

Ένας άνδρας αναζητά

Κάποιες ταινίες γραπώνουν το θεατή από τα πρώτα πλάνα και τον οδηγούν σε μία κατάσταση τέτοια ώστε να περιμένει με αγωνία τη συνέχεια χωρίς όμως να μπορεί να μαντέψει τίποτε. Κι αυτό κάνει την ταινία ακόμη πιο σαγηνευτική, αυξάνει το ενδιαφέρον και την ανυπομονησία να δει που, επιτέλους, θα καταλήξει!

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την ταινία «Με διαβατήριο τη γοητεία» (The charmer), του ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτη, Μιλάντ Αλαμί, ο οποίος σκηνοθετεί με εξαιρετική μαεστρία ένα πολύ δεμένο και έξυπνο σενάριο.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (από 11 έως 17/10/2018)

(από το http://www.stokokkino.gr)

 Όνειρα και εφιάλτες

 Του Στράτου Κερσανίδη

 Οκτώ είναι οι νέες ταινίες της τρέχουσας κινηματογραφικής εβδομάδας και θα επιλέξω να ξεκινήσω από το ντοκιμαντέρ «Ευρώπη, το όνειρο», της Αννέτας Παπαθανασίου και του Άγγελου Κοβότσου. Μια ταινία μέσα στην ‘καρδιά’ των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών στην Ευρώπη, όπου οι νέοι αναζητούν το όνειρό του για μια καλύτερη ζωή. Προβάλλεται από το Σάββατο 13 Οκτωβρίου, αποκλειστικά στο Δαναό (Κηφισίας 109, Αμπελόκηποι).

Αν όμως υπάρχει μια ταινία η οποία συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλων των φίλων του σινεμά είναι το εφιαλτικό θρίλερ του Λαρς φον Τρίερ, «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ», με θέμα τη δράση ενός κατά συρροή δολοφόνου, στις ΗΠΑ, τη δεκαετία του 1970.

Το ευρωπαϊκό όνειρο βρίσκεται στο επίκεντρο και της δανέζικης ταινίας, «Με διαβατήριο τη γοητεία», του ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτη Μιλάντ Αλαμί, για ένα Ιρανό που προσπαθεί να παντρευτεί στη Δανία.

Το εφιάλτη του πολέμου στη Βοσνία προσπαθούν να ξορκίσουν οι πρωταγωνιστές της ταινίας «Οι άνδρες δεν κλαίνε», του Άλεν Ντρλέβικ, ενώ οι πρωταγωνίστριες του θρίλερ «Σκοτεινός διάδρομος», έρχονται αντιμέτωπες με έναν μεταφυσικό εφιάλτη.

Η βιογραφική ταινία «Colette», του Γουός Γουέστμορλαντ, αναφέρεται στη ζωή της διάσημης συγγραφέα Κολέτ και το δύσκολο δρόμο της μέχρι να αγγίξει το όνειρό της.

Προβάλλονται επίσης η προϊστορική περιπέτεια, «Alpha», του  Άλμπερτ Χιουζ και το δραματικό αστυνομικό θρίλερ, «Αδελφικοί εχθροί», του Νταβίντ Ελχόφεν

ΕΥΡΩΠΗ, ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Σκηνοθεσία: Αννέτα Παπαθανασίου, Άγγελος Κοβότσος

Τρεις νέοι αναζητούν το ‘ευρωπαϊκό όνειρο’. Ο Αμπντάλα από τη Συρία, ο Αλί Ρεζά από το Αφγανιστάν κι ο Αντρέας από την Ελλάδα. Οι σκηνοθέτες ακολουθούν τις ζωές τους μέσα από κοινές διαδρομές, κάνοντας ένα εύστοχο σχόλιο για το σύγχρονο κόσμο και την αυταπάτη του συγκεκριμένου ονείρου. Σκοπός τους είναι να αναδείξουν το κοινό όνειρο και των τριών νέων.

«ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ. 7/10/2018)

Ο άνθρωπος μπροστά σε ηθικά διλήμματα

Του Στράτου Κερσανίδη

Στη ζωή όλων των ανθρώπων έρχονται στιγμές που βρίσκονται αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα. Είναι εκείνες οι κρίσιμες στιγμές που ο άνθρωπος έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη συνείδησή του και η απόφαση που θα πάρει μπορεί να τον σημαδέψει για πάντα.

Προσωπικά αγαπώ εκείνο το σινεμά που καταφέρνει και εγκαθίσταται μέσα μου με τρόπο απλό, φυσικό, όπως ο αέρας που αναπνέω. Που έρχεται και με κυριεύει με το εύρος των συναισθημάτων και τη δύναμη των νοημάτων που εκπέμπει χωρίς να δημιουργεί θόρυβο. Το σινεμά των μικρών μεγεθών αλλά των μεγάλων τριγμών. Κι όταν αναφέρομαι σε τριγμούς εννοώ εκείνο το ψυχικό ράγισμα μπροστά στα καθημερινά ζητήματα της ανθρώπινης κατάστασης.

«CLIMAX»

(από την ΕΠΟΧΗ, 7/10/2018)

 Χαοτικές καταστάσεις

Τι ταινία είναι αυτή; Είναι δράμα ή μήπως είναι περιπέτεια; Μήπως είναι μιούζικαλ ή καλύτερα θρίλερ; Λοιπόν, μην παιδεύεστε, γιατί δεν υπάρχει τίποτε συγκεκριμένο αφού πρόκειται για μια ταινία του Γκασπάρ Νοέ.

Το «Climax» δεν έχει λογική, δεν μπαίνει σε φόρμα, δε χωράει πουθενά. Μόνον στη φαντασία του δημιουργύ του ο οποίος προσπαθεί να παρασύρει τους θεατές στο δικό του κόσμο, τον κόσμο μιας οπτικοακουστικής εμπειρίας, με την κάμερα να στριφογυρνάει ανάμεσα σε φώτα, μουσικές κι ανθρώπινα κορμιά που χορεύουν, κάνουν σεξ και δοκιμάζουν σανγκρία!

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (από 4 έως 10/10/2018)

(από το http://www.stokokkino.gr)

 Ανθρωποκεντρικό σινεμά

 Του Στράτου Κερσανίδη

 Η ταινία η οποία ήταν η επίσημη πρόταση του Ιράν για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, είναι ό,τι καλύτερο προβάλλεται την τρέχουσα κινηματογραφική εβδομάδα. Ένα ανθρωποκεντρικό, ουμανιστικό φιλμ, με θέμα τα ηθικά διλλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος ο άνθρωπος. Η ταινία έχει τίτλο, «Περίπτωση συνείδησης», είναι του Βαχίντ Ζαλιλβάντ και κέρδισε δύο βραβεία στο 58^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Χωρίς αμφιβολία οι σινεφίλ θα τιμήσουν και τη νέα ταινία του Γκασπάρ Νοέ, «Climax», ένα φιλμ-πρόκληση που βραβεύτηκε στο 15θήμερο σκηνοθετών του Φεστιβάλ των Καννών.

Ο «Εξαφανισμένος φάκελος», του Ερίκ Ζονκά, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θρίλερ, με ανατροπές και απροσδόκητη εξέλιξη, ενώ η «Ανυπακοή», του Σεμπάστιαν Λέλιο, είναι η ιστορία ενός κρυμμένου, απαγορευμένου πάθους με φόντο μια αυστηρή εβραϊκή κοινότητα στο Λονδίνο.

Προφανώς και δε θα αφήσει ασυγκίνητο κανέναν και καμία η ταινία «Ο κύριος και το όπλο», του Ντέιβιντ Λόουερι, με την οποία ο Ρόμπερτ Ρένφορντ κλείνει μια μεγάλη καριέρα.

Πρώτη εμφάνιση της Λέιντι Γκάγκα στο σινεμά με το ριμέικ «Ένα αστέρι γεννιέται» του Μπράντλεϊ Κούπερ, κι ακόμη η παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, «Το απίθανο κοάλα», του Ντιν Τέιλορ και η ταινία τρόμου, «Venom», του Ρούμπεν Φλάισερ

 

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

BEDOON TARIKH, BEDOON EMZA

Σκηνοθεσία: Βαχίντ Ζαλιλβάντ
Πρωταγωνιστούν: Αμίρ Αγκαΐ, Ζακιέ Μπεχμπακανί, Σαΐντ Νταχ, Ναβίντ Μοχαμαντζαντέχ, Χεντιγιέχ Τεχράν

Κεντρικός ήρωας είναι ένας ιατροδικαστής ο οποίος χωρίς να φέρει καμία ευθύνη εμπλέκεται σε ένα αυτοκινητικό ατύχημα με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ελαφρά ένα 8χρονο αγόρι. Ο άνδρας προθυμοποιείται να πληρώσει τις υλικές ζημιές και να μεταφέρει το αγόρι στο νοσοκομείο. Όμως παρά την επιμονή του ο πατέρας του παιδιού αρνείται τη βοήθεια που του προσφέρει.

«Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ»

(από το http://www.stokokkino.gr)

 Σπαρακτική σπουδή στη μοναξιά

 Του Στράτου Κερσανίδη

 Ο Τζεφ Κοστελό είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος ο οποίος εκτελεί τα συμβόλαιά του ευσυνείδητα, αποστασιοποιημένα και χωρίς καμία συναισθηματική εμπλοκή, όπως ακριβώς αρμόζει σε έναν σωστό επαγγελματία.

Ο Τζεφ Κοστελό, μέσα από την εμπνευσμένη χρήση της κάμερας του Ζαν Πιέρ Μέλβιλ, είναι ο μοναχικός σαμουράι (“Le samurai”), ένας αντι-ήρωας ο όποιος έχει εγκατασταθεί στη μυθολογία του σινεμά και έχει εγγραφεί ως ένας διαχρονικός, γοητευτικός,  ρομαντικός αλλά και τραγικός  χαρακτήρας.

Η ταινία, «Ο σαμουράι», η οποία προβλήθηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο»,  είναι η κορυφαία ίσως, στιγμή στο έργο του Μέλβιλ, στην οποία ο σκηνοθέτης πατώντας στην παράδοση του φιλμ νουάρ, του προσδίδει έναν αέρα ανανέωσης, μια ‘ευρωπαϊκή’ αύρα.