«Η ΕΠΑΥΛΗ ΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ»

(από την ΕΠΟΧΗ. 15/9/2019)

Το ξύπνημα του παρελθόντος

Επιμέλεια: Στράτος Κερσανίδης

Στις 24 Μαρτίου 1976 ο στρατηγός Χόρχε Ραφέλ Βιδέλα, επονομαζόμενος και Μαύρος Δικτάτορας, ανέτρεψε με πραξικόπημα την κυβέρνηση της Ιζαμπέλα Περόν και επέβαλε μια σκληρή δικτατορία στην Αργεντινή. Το Βιδέλα διαδέχθηκε το 1981 ο Ρομπέρτο Εντουάρντο Βιόλα αλλά ουσιαστικά εκείνος ήταν που κινούσε παρασκηνιακά τα νήματα. Τον Βιόλα διαδέχθηκε μετά από μερικούς μήνες ο Λεοπόλντο Γκαλτιέρι ο οποίος παρέμεινε στη θέση του μέχρι το 1982 και μετά από την ήτα της Αργεντινής στον πόλεμο των Φόκλαντ. Ο 1983 η χώρα οδηγήθηκε σε ελεύθερες εκλογές οι οποίες αποτέλεσαν και την απαρχή μιας μακράς δημοκρατικής περιόδου –όχι χωρίς προβλήματα- η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα.

Όπως είναι φυσικό η στρατιωτική δικτατορία του 1976 έχει σημαδέψει βαθιά την κοινωνία της Αργεντινής και είναι ένα θέμα το οποίο έχει απασχολήσει αρκετές φορές και τον κινηματογράφο της χώρας.

42ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

(από την ΕΠΟΧΗ,15/9/2019)

Ένας Χρυσός Φοίνικας στη Δράμα

του Στράτου Κερσανίδη

Το 2015 με την ταινία “Ανάδρομος”, ο Βασίλης Κεκάτος έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Ένα χρόνο μετά, με το “Zero star hotel”, κέρδισε ένα βραβείο στο Φεστιβάλ του Σάντανς ενώ το 2018, πάλι στη Δράμα, η ταινία του Η σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν”, κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Φέτος, ο Βασίλης Κεκάτος επανέρχεται στη Δράμα, αυτή τη φορά φέρνοντας μαζί με την ταινία του και το Χρυσό Φοίνικα για ταινία μικρού μήκους του Φεστιβάλ των Κανών. Μια διάκριση που για πρώτη φορά κέρδισε ταινία μικρού μήκους ελληνικής παραγωγής και έλληνας σκηνοθέτης.

Πρόκειται για την ταινία “Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς”, που είναι, όπως διαβάζουμε “μια ιστορία αγάπης που διαθέτει ένα από τα πιο ωραία φινάλε ταινίας μικρού μήκους που έχουμε δει τον τελευταίο (πολύ) καιρό”.

Η ταινία συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα, μαζί με  άλλες 66 ταινίες από 60 χώρες του κόσμου. Από ελληνικής πλευράς, εκτός από την ταινία του Κεκάτου, συμμετέχουν οι ταινίες “Cloud”, του  Μιχάλη Δημητρίου, “Καρτ-ποστάλ από το τέλος; του κόσμου”, του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου καθώς και η “Εξομολόγηση”, του Ανδρέα Σιεηττάνη από την Κύπρο.

«Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανί κι εμάς». Η ταινία που κέρδισε Χρυσό Φοίνικα, προβάλλεται στη Δράμα.

Γιορτή του σινεμά

Για 42 χρονιά φέτος η όμορφη ακριτική πόλη φιλοξενεί ένα φεστιβάλ το οποίο με την πάροδο των χρόνων εξελίχθηκε όχι μόνον στον πιο σημαντικό πολιτιστικό θεσμό της ελληνικής επαρχίας, αλλά και σε ένα από τα πιο σημαντικά αντίστοιχα φεστιβάλ της Ευρώπης και του κόσμου.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (από 12 έως 18/9/2019)

(από το http://www.stokokkino.gr)

 Από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη

 Του Στράτου Κερσανίδη

 Δεν είναι σπάνιο να βλέπουμε στον κινηματογράφο ταινίες οι οποίες είναι εμπνευσμένες από επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Έτσι συνέβη και με την επιτυχημένη αλλά και ποιοτική σειρά «Ο πύργος του Ντάουντον», του Μάικλ Ένγκερ, που γίνεται ταινία και αφηγείται την επίσκεψη του βασιλικού ζεύγους της Αγγλίας στην οικία των Κρόλεϊ.

Μια ταινία η οποία αρχικά είχε προγραμματιστεί να βγει τον Απρίλιο αλλά τελικά η έξοδός της αναβλήθηκε, προβάλλεται από αυτήν την εβδομάδα. Πρόκειται για το εξαιρετικό κοινωνικό αλλά και με πολιτικές προεκτάσεις δράμα του αργεντίνου Πάμπλο Τραπέρο, «Η έπαυλη με τα μυστικά».

Προβάλλονται επίσης η ταινία τρόμου «Είσαι έτοιμος;», των  Ματ Μπετινέλι Όλπιν και Τάιλερ Γκίλετ, το τρυφερό φιλμ «Ένας αληθινός φίλος», της Γκέιλ Μανκούσο με θέμα την αγάπη αφοσίωση ενός σκύλου και η ταινία δράσης «Ο φύλακας άγγελος έπεσε», του Ρικ Ρόμαν Γουό, η οποία συνεχίζει στο ίδιο τρομοϋστερικό στιλ των δύο προηγούμενων ταινιών της σειράς.

Τέλος έχουμε δύο πολύ σημαντικές επιλογές από το παρελθόν. Το «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές», του Σίντνεϊ Λουμέτ, μια από τις καλύτερες μεταφορές στον κινηματογράφο, μυθιστορήματος της Αγκάθα Κρίστι, που γυρίστηκε το 1976 και το αριστούργημα του Ακίρα Κουροσάουα, «Ο καταδικασμένος», που γυρίστηκε το 1952.

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ DOWNTON

DOWNTON ABBEY

Σκηνοθεσία: Μάικλ Ένγκλερ
Πρωταγωνιστούν: Χιού Μπόνβιλ, Λόρα Καρμάικλ, Τζιμ Κάρτερ, Μπρένταν Κόιλ, Μισέλ Ντόκερι, Κέβιν Ντόιλ, Τζόαν Φρόγκατ, Μάθιου Γκουντ, Χάρι Χάντεν-Πάτον, Ντέιβιντ Χέιγκ, Τζεραλντίν Τζέιμς, Ρόμπερτ Τζέιμς Κόλιερ, Σάιμον Τζόουνς, Άλεν Λιτς, Φίλις Λόγκαν, Ελίζαμπεθ ΜακΓκόβερν, Σόφι ΜακΣέρα, Τάπενς Μίντλετον, Στίβεν Κάμπελ Μουρ, Λέσλι Νίκολ, Κέιτ Φίλιπς, Μάγκι Σμιθ, Ιμέλντα Στάντον, Πενέλοπε Γουίλτον

Μια από τις πιο επιτυχημένες και ποιοτικές τηλεοπτικές σειρές, μετά από τη δεκαετή παρουσία της στη μικρή οθόνη ήρθε η ώρα να μεταφερθεί και στον κινηματογράφο. Στη σειρά παρακολουθούμε τη ζωή της οικογένειας Κρόλεϊ και του υπηρετικού τους προσωπικού στον πύργο τους στις αρχές του 20^ου αιώνα.

«Η ΕΜΜΟΝΗ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 9/9/2019)

Αναζητώντας την αλήθεια

Επιμέλεια: Στράτος Κερσανίδης

Ένα από τα θέματα που συχνά απασχολούν την κοινή γνώμη είναι η απονομή της δικαιοσύνης. Και δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις συγκάλυψης ή απόκρυψης ώστε να μην αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που αναλογούν αλλά σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες εξεύρεσης των αληθινών ενόχων. Όταν δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία ενοχής και η κοινή γνώμη λειτουργεί περισσότερο με το θυμικό, τις προκαταλήψεις και τις αναπόδεικτες «βεβαιότητες».

«ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ ΜΠΕΡΝΑΝΤΕΤ;»

(από την ΕΠΟΧΗ, 8/9/2019)

Παράξενη εξαφάνιση

Επιμέλεια: Στράτος Κερσανίδης

«Είναι ένα σύνθετο πορτρέτο μιας ώριμης γυναίκας που ενώ τυγχάνει να είναι διάνοια, δεν εξασκεί την τέχνη της. Η Μπερναντέτ είναι ένα μαγευτικό πρόσωπο, μια δυναμική γυναικεία παρουσία που είναι ταυτόχρονα και η ‘φωνή’ πολλών ανθρώπων. Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία είναι η δυσκολία ενός καλλιτέχνη ή κάποιου ατόμου που δημιουργεί να συνεχίσει να δημιουργεί εξαιτίας κάποιων παραγόντων», σημειώνει ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ αναφορικά με την ταινία του «Που χάθηκες Μπερναντέτ;» (Where’s you go Bernadette?).

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (από 5 ως 11/9/2019)

(από το http://www.stokokkino.gr)

Η ταινία που άργησε 48 χρόνια!

Του Στράτου Κερσανίδη

Μια πολύ σημαντική ‘έξοδο’ έχουμε από αυτήν την εβδομάδα. Πρόκειται για μια ταινία η οποία πήρε διανομή για πρώτη φορά στη χώρα μας -και όχι μόνο- επειδή οι παραγωγοί τη είχαν ‘θάψει’ επειδή δεν ήταν του γούστου τους.

Ο λόγος για το αριστούργημα “Η τελευταία ταινία”, που σκηνοθέτησε ο Ντένις Χόπερ το 1971, ένα εμβληματικό φιλμ με πρωταγωνιστή έναν μοναχικό κασκαντέρ.

Για τους ‘σκληρούς’ σινεφίλ βέβαια υπάρχουν κι άλλες ταινίες σε επανάληψη όπως το αριστούργημα του Φριτζ Λανγκ, “Ο δράκος του Ντίσελντορφ” (1931), οι αξιολάτρευτες “Νύχτες της Καμπίρια” (1957), του ‘μάγου’ Φερντερίκο Φελινι και το πολύ δυνατό αστυνομικό θρίλερ του Ματιέ Κασοβίτς, “Πορφυρά ποτάμια” (2000).

Βέβαια προβάλλονται και αξιόλογες ταινίες πρώτης προβολής όπως “Η εμμονή”, του Αντουάν Ρεμπό, ένα πολύ δυνατό δικαστικό θρίλερ και το “Που χάθηκες Μπερναντέτ;”, μια δραματική περιπέτεια μυστηρίου του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.

Επίσης για τους φίλους των ταινιών τρόπου υπάρχει “Το αυτό: Κεφάλαιο 2”, του Αντρέ Μουσιέτι, βασισμένο σε βιβλίο του μετρ Στίβεν Κινγκ ενώ για τους μικρούς φίλους του σινεμά, η ταινία κινουμένων σχεδίων “Angry birds: Η ταινία 2”, του Θάροπ Βαν Όρμαν.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΑΙΝΙΑ

THE LAST MOVIE

Σκηνοθεσία: Ντένις Χόπερ
Πρωταγωνιστούν: Ντένις Χόπερ, Τζούλι Άνταμς, Ντάνιελ Άντις, Ρίτσμοντ Λ. Αγκιλάρ, Τομ Μπέικερ, Τόνι Μπέιζιλ, Τζον Όλντερμαν, Ντόνα Μπάκαλα

Ένα κινηματογραφικό συνεργείο από το Χόλιγουντ γυρίζει ένα γουέστερν στο Περού. Όταν τα γυρίσματα τελειώνουν, ο κασκαντέρ Κάνσας, δεν επιστρέφει στις ΗΠΑ αλλά μένει στο Περού αναζητώντας τη λύτρωση. Στο μεταξύ οι ντόπιοι, χρησιμοποιώντας το εγκαταλειμμένο σκηνικό της ταινίας, ετοιμάζουν μια τελετουργική αναπαράστασή της, με τον Κάνσας ως εξιλαστήριο θύμα.

«ΟΚΤΩΒΡΗΣ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 1/9/2019)

Η επέλαση των μπολσεβίκων

Του Στράτου Κερσανίδη

Το 1927, με τη συμπλήρωση 10 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Σεργκέι Αϊζενστάιν -μαζί με τον Γκριγκόρι Αλεξάντροφ- γύρισε τον «Οκτώβρη». Ήταν ακόμη νωπές οι εντυπώσεις από το «Θωρηκτό Ποτέμκιν», που είχε γυρίσει δυο χρόνια πριν, βασισμένο και εκείνο σε ιστορικά γεγονότα.

Εδώ ο μεγάλος σοβιετικός σκηνοθέτης, όπως και στο «Ποτέμκιν», δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο ιδεολογικό μοντάζ ή μοντάζ των εντυπώσεων, πειραματίζεται πάνω σε αυτό, το εξελίσσει. Πρόκειται για το μοντάζ το οποίο ο ίδιος επινόησε και σκοπεύει στο να οδηγηθεί ο θεατής, στο να εξάγει μια ιδεολογική θέση από δύο σεκάνς με διαφορετικό εννοιολογικό περιεχόμενο η κάθε μία. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ταινίες είναι πως στον «Οκτώβρη» επιλέγει αντί της καθαρής μυθοπλασίας μια γραφή πιο ντοκιμαντερίστικη, σε μια προσπάθεια ρεαλιστικής απεικόνισης των όσων συνέβησαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.