Ο επιθανάτιος ρόγχος του κινηματογράφου

(από την ΕΠΟΧΗ, 18/10/2020)

Ο επιθανάτιος ρόγχος του κινηματογράφου

Του Στράτου Κερσανίδη

 Συνάντηση με την υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, κ. Λίνα Μενδώνη, είχαν πριν από μερικές μέρες οι ενώσεις των αιθουσαρχών κινηματογράφων, στην οποία και εξέθεσαν τα ιδιαίτερα οξυμένα προβλήματα του χώρου, με αφορμή την πανδημία και τα μέτρα που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπισή της.

Όπως μας είπε ο πρόεδρος της Κινηματογραφικής Ένωσης Βορείου Ελλάδος (Κ.Ε.Β.Ε.), κ. Χρήστος Λιόδης, η υπουργός και οι συνεργάτες της, έδειξαν άγνοια για πολλά από τα θέματα, κάτι το οποίο –κατά την άποψή μου- είναι αποτέλεσμα αποφάσεων οι οποίες λαμβάνονται χωρίς προηγούμενη συζήτηση με τους άμεσα ενδιαφερόμενους.

Και αφού ο “κόμπος έφτασε στο χτένι” και μετά από ανοιχτή επιστολή της Κ.Ε.Β.Ε. αλλά και άλλων ενώσεων προς τον πρωθυπουργό, τελικά οι εκπρόσωποι του κλάδου έγιναν δεκτοί από την κ. Μενδώνη στην οποία και εξέθεσαν τα προβλήματά εκφράζοντας την κραυγή αγωνίας των συναδέλφων τους.

«ΓΙΟΖΕΠ» και «ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 11/10/2010)

Δυο λυπητερές ιστορίες για την ελευθερία

 Του Στράτου Κερσανίδη

 Η ανθρώπινη ιστορία και ο πολιτισμός έχουν χτιστεί επάνω σε εκατομμύρια θύματα φανατισμού, μισαλλοδοξίας, πατριδοκαπηλίας, θρησκευτικού φονταμενταλισμού, οικονομικών συμφερόντων και πλεονεξίας. Θύματα συνήθως ήταν οι πιο αδύναμοι κοινωνικά και οικονομικά, οι διαφορετικοί, εκείνοι οι οποίοι δεν ταίριαζαν με συγκεκριμένα συμφέρονται ή συγκεκριμένες κοινωνικές φόρμες.

Μέσα σε αυτήν την αγριότητα, υπήρξαν άνθρωποι και ομάδες ανθρώπων που προσπάθησαν να πάνε αντίθετα στο ρεύμα, να συγκρουστούν και πολλοί από αυτούς να το πληρώσουn με τη ζωή τους. Άνθρωποι οι οποίοι διεκδίκησαν για τους εαυτούς τους αλλά και για τους συνανθρώπους τους, δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία. Έννοιες που επικράτησαν σε πολλές περιοχές του κόσμου αλλά που ουδέποτε πρέπει να θεωρηθούν ως δεδομένες αφού συχνά αμφισβητούνται από εκείνους που θέλουν να επιβάλλουν τη δική τους αλήθεια. Εθνική, θρησκευτική, φυλετική, σεξουαλική, οικονομική.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι βίωσαν και βιώνουν την καταπίεση ή την απαξίωση. Μπορεί για διαφορετικούς λόγους, σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικές χώρες αλλά με κοινό παρονομαστή τον προσωπικό τους αγώνα για ελευθερία. Και είναι συνήθως ιστορίες λυπητερές.

Το σινεμά αφηγείται τέτοιες ιστορίες και έχει τον τρόπο του, ως η τέχνη η οποία με διάφορα μέσα μπορεί να φτάσει σχεδόν παντού, να γίνει κοινωνός μηνυμάτων όπως η ελευθερία και ο ανθρωπισμός.

Δύο τέτοιες ταινίες προβάλλονται αυτήν τη εβδομάδα. Το κοινό τους στοιχείο είναι πως πρόκειται για δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων. Διαφέρουν σκηνοθετικά και τεχνικά, και οι ιστορίες που αφηγούνται εξελίσσονται σε διαφορετικό τόπο και χρόνο. Όμως δεν μπορούν παρά να συγκλονίσουν με την τραγικότητά και το ρεαλισμό τους, δυο στοιχεία τα οποία θαρρείς πως το κινούμενο σχέδιο τα επιτείνει, τους προσδίδει μεγαλύτερη ένταση.

Φιλία στο στρατόπεδο συγκέντρωσης

Φεβρουάριος 1939. Στην Ισπανία οι Φαλαγγίτες του Φράνκο κέρδισαν τον Εμφύλιο πόλεμο και πολλές χιλιάδες δημοκρατικοί προσπαθούν να γλυτώσουν περνώντας στη Γαλλία. Εκεί όμως δεν τυγχάνουν και της καλύτερης υποδοχής καθώς η γαλλική κυβέρνηση τους στοιβάζει σε πρόχειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ελάχιστο φαγητό και χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής.

Ανάμεσα στους πρόσφυγες είναι και ο Γιοζέπ Μπαρτολί, ένας μοναχικός ζωγράφος.

«Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 7 ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 4/10/2020)

 Το εκρηκτικό 1968

 Επιμέλεια: Στράτος Κερσανίδης

Το 1968 έχει περάσει στη συλλογική μνήμη ως η χρονιά η οποία άλλαξε τη κυρίαρχη σκέψη που επικρατούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κι αυτό καθώς μια σειρά από γεγονότα τα οποία συνέβησαν σε πολλές και διαφορετικές χώρες του κόσμου, έθεσαν μια σειρά από ερωτήματα τα οποία αμφισβητούσαν τις μέχρι τότε πολιτικές και ιδεολογικές σταθερές. Από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ μέχρι την τότε Τσεχοσλοβακία, την Κίνα, τη Λατινική Αμερική κι αλλού, χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους και με δυναμικό τρόπο διεκδίκησαν την «έφοδο προς τον ουρανό»!

Οι εξουσίες ταρακουνήθηκαν, θορυβήθηκαν, ανησύχησαν και αυτό φάνηκε από τον τρόπο που αντέδρασαν. Με καταστολή, χρήση του στρατού, δίκες, φυλακίσεις. Κι αν εκείνη η παγκόσμια εξέγερση δεν κατάφερε να ανατρέψει τις ίδιες τις κρατικές δομές και να τις αντικαταστήσει με κάτι άλλο, κατόρθωσε κάτι πολύ σημαντικό. Άλλαξε τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων κι αυτό έμεινε ως παρακαταθήκη για το μέλλον. Κάτι το οποίο φάνηκε τις επόμενες δεκαετίες με τις μορφές διεκδίκησης, τις ανακατατάξεις εντός των παγιωμένων μέχρι τότε μηχανισμών κάθε είδους εξουσίας και την εμφάνιση νέων μορφών οργάνωσης των ανθρώπων.

ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ ΣΥΣΣΩΜΟ ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ Ε.Κ.Κ.

(από την ΕΠΟΧΗ, 27/9/2020)

Νέο ράπισμα για την κ. Μενδώνη

 Του Στράτου Κερσανίδη

Ακόμη ένα ράπισμα δέχτηκε η κα. Λίνα Μενδώνη στην ήδη προβληματική θητεία της στο υπουργείο Πολιτισμού. Αυτή τη φορά ήταν από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την παραίτηση που υπέβαλλε σύσσωμο το διοικητικό συμβούλιο του φορέα.

Η παραίτηση αυτή έρχεται να προστεθεί ως ακόμη ένας κρίκος στην αλυσίδα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο ελληνικός κινηματογράφος, πολλά από τα οποία δεν αντιμετώπισε δραστικά ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση. Κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχιζόμενη δυσλειτουργία του Ε.Κ.Κ., με άμεσο αντίκτυπο στην κινηματογραφική παραγωγή και τους επαγγελματίες του χώρου σε μια εποχή που τα προβλήματα έχουν γιγαντωθεί εξαιτίας της πανδημίας.

«Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ»

(από την ΕΠΟΧΗ 27/9/2020)

Για τη γυναικεία ταυτότητα

Του Στράτου Κερσανίδη

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα με τα οποία ασχολείται ο κινηματογράφος. Κι αυτό ανεξαρτήτως χώρα από την οποία προέρχεται, κάτι που καταδεικνύει το κοινό της ανθρώπινης κατάστασης και του ανθρώπινου βασάνου. Αν μη τι άλλο, οι σχέσεις αποδεικνύονται υπερεθνικές, αφού υπερβαίνουν σύνορα, γλώσσες, θρησκείες, έθιμα και νοοτροπίες. Ταυτόχρονα δε, εξαιρετικά δημοκρατικές και υπερταξικές. Είτε στην Ελλάδα, είτε στη Νότια Αφρική, είτε στην Παραγουάη, είτε στη Σιγκαπούρη, οι ανθρώπινες σχέσεις πάντα εκπλήσσουν με την ομοιότητά τους.

Στη Σιγκαπούρη, λοιπόν, μας μεταφέρει η ταινία του Άντονι Τσεν «Η εποχή της βροχής» (Wet season), ταινία η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 60^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

43ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

(από την ΕΠΟΧΗ, 20/9/2020)

 Με Παβλικόφσκι το Φεστιβάλ της Δράμας

 Του Στράτου Κερσανίδη

Με νέο καλλιτεχνικό διευθυντή, το σκηνοθέτη Γιάννη Σακαρίδη, ο οποίος διαδέχτηκε τον αδικοχαμένο, Αντώνη Παπαδόπουλο, το 43^ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους, ξεκινά σήμερα και θα διαρκέσει έως τις 26 Σεπτεμβρίου.

Με 34 ταινίες στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα και με  36  ταινίες από 30  χώρες στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα και με πλήθος παράλληλων εκδηλώσεων, η διοίκηση του φεστιβάλ ελπίζει, ότι οι υγειονομικές συνθήκες θα το επηρεάσουν όσο το δυνατόν λιγότερο.

Στο Εθνικό Τμήμα κυριαρχούν θέματα όπως το προσφυγικό, η ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, ο πόλεμος, η διαχείριση της απώλειας, της ανημπόριας και των γηρατειών, ο έρωτας, οι σχέσεις παιδιών και γονιών κλπ.

Ο Πάβελ Παβλικόφσκι

Στο Διεθνές Διαγωνιστικό για πρώτη φορά οι γυναίκες δημιουργοί υπερβαίνουν σε αριθμό τους άνδρες. Από τους  σκηνοθέτες που συμμετέχουν, 19 είναι γυναίκες  και 17 άνδρες.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (από 10 έως 16/9/2020)

(από το http://www.stokokkino.gr)

 Μια γαλλική ταινία με την Τζένη Καρέζη

 Του Στράτου Κερσανίδη

Η προβολή μετά από 54 χρόνια στην Ελλάδα της ταινίας «Μια σφαίρα στην καδιά», του Ζαν Ντανιέλ Πολέ, με πρωταγωνίστρια την Τζένη Καρέζη, είναι το γεγονός της τρέχουσας κινηματογραφικές εβδομάδας. Πρόκειται για ένα γαλλικό φιλμ νουάρ που γύρισε το 1966 στην Ελλάδα ο αποκαλούμενος «βενιαμίν της νουβέλ βαγκ», γάλλος σκηνοθέτης και το οποίο προβλήθηκε ελάχιστα στην Ελλάδα λίγο μετά την ολοκλήρωσή του. Έκτοτε δεν ξαναπροβλήθηκε με αποτέλεσμα η ταινία να θεωρηθεί ως “χαμένη”!

Όμως η άκρως ενδιαφέρουσα εβδομάδα περιλαμβάνει και τη εξαιρετική ταινία του Μάρκο Μπελόκιο, «Ο προδότης», ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Ο ιταλός σκηνοθέτης αφηγείται τη ιστορία του Τομάσο Μπουσκέτα, του ιταλού μαφιόζου ο οποίος συνεργάστηκε με την ιταλική δικαιοσύνη τη δεκαετία του 1980.

Προβάλλεται επίσης μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ελληνική ταινία με στοιχεία μεταφυσικού θρίλερ, η «Άλυτη», του Μίνωα Νικολακάκη.

Ούτε το κοινωνικό ρόουντ μούβι όμως, «Το γεράκι του φιστικοβούτυρτου», των  Τάϊλερ Νίλσον και Μίκαελ Σβαρτς, περνάει απαρατήρητο, καθώς είναι ένα φιλμ το οποίο συνδυάζει την περιπέτεια με την τρυφερότητα.

Τέλος προβάλλεται η ταινία τρόμου του Μάικλ Τσάβες, «Το κάλεσμα 3: Ο διάβολος με έβαλε να το κάνω» και η περιπέτεια της Νίκι Κάρο, «Μουλάν».

ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

UN BALLE AU COUER

Σκηνοθεσία: Ζαν Ντανιέλ Πολέ
Πρωταγωνιστούν:  Σάμι Φρέι, Τζένη Καρέζη, Φρανσουάζ Αρντί, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Σπύρος Φωκάς, Σωτήρης Μουστάκας, Γιώργος Μούτσιος, Δημήτρης Μυράτ, Αρτέμης Μάτσας, Ζανίνο, Νίκος Τσαχιρίδης, Άννα Ραυτοπούλου, Βιβέτα Τσιούνη, Φάνη Χηνά, Νίκος Φέρμας, Μιχάλης Μπαλής, Σπύρος Καμπάνης, Αντώνης Αντωνίου, Κίμωνας Δημόπουλος, Γιώργος Μαρίνος, Αντόνιο Σπετσιάλε, Λυσιέν Μποντάρ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2020 – Σινεμά σε δύσκολους καιρούς

(από την ΕΠΟΧΗ, 6/9/2020)

Σινεμά σε δύσκολους καιρούς

Του Στράτου Κερσανίδη

Με μια σειρά από φεστιβάλ αλλά και διάφορες άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις να ματαιώνονται το καλοκαίρι λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, οι κινηματογράφοι ήταν οι μοναδικοί πολιτιστικοί χώροι που λειτούργησαν με μία σχετική κανονικότητα.

Το αρχικό μούδιασμα του Μαΐου διαδέχτηκε μία αρκετά ενθαρρυντική έναρξη της θερινής σεζόν και σε πολλές περιπτώσεις οι θερινοί κινηματογράφου λειτούργησαν με πληρότητα 100% από το επιτρεπόμενο 75% της συνολικής τους χωρητικότητας. Σε αρκετές δε περιπτώσεις η ζήτηση ήταν τόσο μεγάλη ώστε γινόταν προπώληση εισιτηρίων.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, Γιάννης Σακαρίδης

Αυτό, αφενός έδωσε κάποιες ανάσες στους αιθουσάρχες αφετέρου λειτούργησε –κατά την άποψή μου- θετικά για το πεσμένο ηθικό των ανθρώπων. Βέβαια η κρίση δεν ξεπεράστηκε καθώς τα έσοδα ήταν ούτως ή άλλως μειωμένα λόγω των μέτρων για την προστασία της υγείας αλλά και επειδή έρχεται ένας δύσκολος χειμώνας και κανείς δε γνωρίζει μέχρι στιγμής πως θα λειτουργήσουν και εάν θα λειτουργήσουν οι χειμερινές αίθουσες.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (από 3 έως 9/9/2020)

(από το http://www.stokokkino.gr)

 Μέτρια εβδομάδα

 Του Στράτου Κερσανίδη

Χωρίς τη μεγάλη ταινία, με εξαίρεση φυσικά την επανέκδοση της ταινίας «Σαμπρίνα», του Μπίλι Γουάιλντερ, παραγωγής 1954, υποδεχόμαστε την πρώτη κινηματογραφική εβδομάδα του Σεπτεμβρίου.

Έτσι οι σινεφίλ έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στις κωμωδίες, «Η τέχνη της ενηλικίωσης», του Τζαντ Άπατοου, και «Φάντασμα με γόβες», του Έτουαρνγ Χολ, την ταινία επιστημονικής φαντασίας, «Οι νέοι μεταλλαγμένοι», του Τζος Μπουν και την αισθηματική «»After 2: Μετά τη σύγκρουση», του Ρότζερ Καμπλ.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗΣ

THE KING OF STATEN ISLAND

Σκηνοθεσία: Τζαντ Άπατοου
Πρωταγωνιστούν: Πιτ Ντέιβιντσον, Μαρίζα Τομέι, Μπελ Πάουλι, Ρίκι Βελέζ, Λου Γουίλσον, Μοντ Άπατοου, Στιβ Μπουσέμι

Ο νεαρός Σκοτ ζει στο υπόγειο του πατριού του σπιτιού, προσπαθώντας να ξεπεράσει το θάνατο του πατέρα του ο οποίος ήταν πυροσβέστης και χάθηκε πάνω στο καθήκον. Η μητέρα του τον βλέπει να περνά τον καιρό του ως αργόσχολος αρνούμενος πεισματικά να αναλάβει τις ευθύνες που αναλογούν σε έναν ανήλικα. Το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να γίνει χαράκτης τατουάζ κάτι που αποτελεί και το άλλοθί του για την παντελή απραξία του.

«ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 26/7/2020)

 Ταξίδι ζωής

 Του Στράτου Κερσανίδη

Όλοι οι άνθρωποι ονειρεύονται το ταξίδι κι όλοι έχουν χαράξει στο μυαλό διαδρομές που κάποτε θέλουν να πραγματοποιήσουν. Γη του Πυρός, Κούβα, Νέα Ζηλανδία, Υπερσιβηρικός, Νεπάλ, Νέα Υόρκη, Τρανσυλβανία, Νήσοι του Πάσχα, Αφρική κι αλλού. Ταξίδια ζωής, ταξίδια μακρινά που εκφράζουν την αγάπη για ζωή, ελευθερία, γνώση, αλλαγή και οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Μπορεί οι λόγοι να είναι διαφορετικοί αλλά το κοινό στοιχείο είναι το ταξίδι και όσα μπορεί αυτό να σημαίνει.

Όμως εντέλει, αν το καλοσκεφτούμε, το ταξίδι δεν έχει την ίδια σημασία για όλους. Για κάποιους μπορεί να έχει μεγαλύτερη, να είναι ζωτικής σημασίας, να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για να συνεχίσουν να ζουν. Για κάποιους που είναι διαφορετικοί και εξαιτίας αυτής της διαφορετικότητας, διαφοροποιούνται και οι ανάγκες τους.