Στις 4 Μαΐου συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από το θάνατο τους Αλέξη Δαμιανού, το 2007. Ενός πολυσχιδούς καλλιτέχνη, μιας πληθωρικής προσωπικότητας που κατάφερε, με τρεις μόνον ταινίες στο ενεργητικό του, να θεωρείται εμβληματική μορφή και ένας από τους ανανεωτές του ελληνικού κινηματογράφου.
Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν το 1965, όταν έπαιξε στη μικρού μήκους ταινία του Παντελή Βούλγαρη, «Ο κλέφτης». Τα προηγούμενα χρόνια, έχοντας σπουδάσει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εργάστηκε ως θεατρικός ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας.
Ο Αλέξης Δαμιανός γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1921 στην Αθήνα. Στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής, εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Εκείνη την εποχή, όπως σε κάθε δύσκολη περίοδο, η τέχνη αποτελούσε καταφυγή για την ενίσχυση του ηθικού των ανθρώπων. Έτσι, ο Δαμιανός, μαζί με άλλους συναδέλφους του, όπως η Αλέκα Παΐζη, η Ασπασία Παπαθανασίου, ο Τάσος Ζαχαρίας κ.α. με επικεφαλής το Γιώργο Σεβαστίκογλου και με πρωτοβουλία του ΕΑΜ, ίδρυσαν το Λαϊκό Θέατρο, το οποίο διαλύθηκε βίαια μετά το Δεκέμβρη του 1944. Τη θέση του Λαϊκού Θεάτρου πήραν οι Ενωμένοι Καλλιτέχνες και με το θίασο αυτό, το1946, ο Δαμιανός πρωτοεμφανίστηκε ως συγγραφέας με το έργο «Το καλοκαίρι θα θερίσουμε».
Χειμώνας του 1973 και το πολιτικό κλίμα στη χώρα είναι τεταμένο. Έχει προηγηθεί η εξέγερση στο Πολυτεχνείο, η καταστολή της οποίας τερμάτισε τις αυταπάτες της όποιας «φιλελευθεροποίησης», ενώ ο ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης ανατρέπει τον Παπαδόπουλο και τοποθετεί στη θέση του έναν πρωθυπουργό-μαριονέτα, τον Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο.
Εν τω μεταξύ στο εξωτερικό σημειώνει μεγάλη επιτυχία η κινηματογραφική μεταφορά της ροκ όπερας «Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Άστρο» (Jesus Christ Superstar), των Τιμ Ράις και Άντριου Λόιντ Βέμπερ σε σκηνοθεσία του Νόρμαν Τζούισον. Παρά το γεγονός πως σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο μια σειρά από θρησκευτικές οργανώσεις αντιδρούν θεωρώντας την «βλάσφημη», η ταινία κόβει πολλές χιλιάδες εισιτήρια ενώ οι θεατές δημιουργούν ουρές για να τη δουν. Ας μην ξεχνάμε βέβαια πως βρισκόμαστε πολύ κοντά στο 1968, τη χρονιά της εξέγερσης, η φλόγα της οποίας δεν έλεγε να σβήσει. Ο κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό και η αμφισβήτηση καλά κρατεί. Έτσι οι αντιδράσεις της επίσημης εκκλησίας και των οργανώσεών της δε δημιούργησαν ιδιαίτερα προβλήματα στην προβολή της ταινίας. Μόνον στην Ιταλία, αποφασίστηκε να προβληθεί επίσημα στην Όπερα της Ρώμης και τα χρήματα να διατεθούν στον Ιταλικό Ερυθρό Σταυρό. Εκτός όμως από τους Χριστιανούς τη δυσαρέσκειά τους εξέφρασαν και οι Εβραίοι οι οποίοι από τη μεριά τους διέκριναν στην ταινία στοιχεία αντισημιτισμού!
Τι όμως αυτό το οποίο ενόχλησε τους θρησκόληπτους, εκτός φυσικά από το εμφανές, πως δηλαδή παρουσιάζεται ο Ιησούς ως ροκ σταρ;
Την περασμένη Τετάρτη συμπληρώθηκαν 54 χρόνια από εκείνο το «Απότομο ξύπνημα» (*), της 21ης Απριλίου 1967, όταν οι συνταγματάρχες, με τη βοήθεια του αμερικανικού παράγοντα ανέτρεψαν τη δημοκρατία και επέβαλαν ένα ανελεύθερο, τυραννικό, δικτατορικό καθεστώς το οποίο διήρκησε 7,5 χρόνια.
Από την πρώτη στιγμή ξεκίνησαν οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις και οι εκτοπίσεις. Παράλληλα επεβλήθη καθεστώς λογοκρισίας ενώ ένας τεράστιος προπαγανδιστικός μηχανισμός μπήκε σε λειτουργία.
Μεταξύ των μέσων προπαγάνδας που χρησιμοποίησε η δικτατορία για να στηρίξει την παράνομη εξουσία της, ήταν και ο κινηματογράφος. Έτσι εκτός από μια σειρά διασκεδαστικές πλην ανώδυνες κωμωδίες, φανταχτερά μιούζικαλ και οικογενειακά δράματα, γυρίστηκε μια σειρά ταινιών οι οποίες σκόπευαν στην “ανύψωση του πατριωτικού φρονήματος” των Ελλήνων και της υγιούς πολιτικής διαπαιδαγώγησης των μαθητών.
Επανάσταση και «επανάσταση»
Το 1971, μεσούσης της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, το καθεστώς των συνταγματαρχών βρήκε ως ιδανική ευκαιρία για να προπαγανδίσει τα “επιτεύγματά” της την επέτειο των 150 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.
Οι δικτάτορες προσπάθησαν με μια σειρά από εορταστικές εκδηλώσεις, εμπλουτισμένες με το ελληνοχριστιανικό κιτς στο οποίο αρίστευσαν να τιμήσουν την επέτειο. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στα σχολεία όπου σύμφωνα με εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, έπρεπε να “ενδυναμωθούν τα πατριωτικά αισθήματα των μαθητών και να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα εθνικής ανατάσεως μεταξύ του λαού της χώρας”.
«Παπαφλέσσας»
Έτσι με κρατική βοήθεια γυρίστηκαν δύο ταινίες με θέμα την Επανάσταση. Ο «Παπαφλέσσας» και η «Μαντώ Μαυρογένους», ταινίες τις οποίες χαρακτήριζε, αν μη τι άλλο, η τεχνική αρτιότητα.
Η πρώτη, σε σκηνοθεσία του Ερρίκου Ανδρέου, είχε ως πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και παραγωγό τον ελληνοαμερικανό Τζέιμς Πάρις –το ελληνικό όνομα του οποίου ήταν Δημήτρης Παρασχάκης- εξειδικευθέντος εκείνα τα χρόνια σε ταινίες εθνικοπατριωτικού περιεχομένου.
Στις 22 Απριλίου συμπληρώνονται 151 χρόνια από τη γέννηση του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, γνωστού ως Λένιν.
Ο Λένιν, αρχηγός του κόμματος των Μπολσεβίκων, ήταν ο ηγέτης ο οποίος ηγήθηκε της πρώτης νικηφόρας κομμουνιστικής επανάστασης στην ιστορία, τον Οκτώβριο του 1917 στη Ρωσία. Μιας επανάστασης η οποία μετά τα πρώτα ένδοξα χρόνια πέρασε από τη βαρβαρότητα του σταλινισμού, μεταλλάχθηκε σε έναν δυσκίνητο γραφειοκρατικό καθεστώς το οποίο με το πέρασμα των χρόνων απομακρύνθηκε από το λαό με αποτέλεσμα την τελική του κατάρρευση, το 1989, ως αποτέλεσμα των αντιθέσεων και των αντιφάσεών του. Μια εξέλιξη που ούτε ο ίδιος ο Λένιν δε θα μπορούσε να προβλέψει.
Βέβαια δεν μπορεί κανείς να διαγράψει και τις μεγάλες επιτυχίες που σημείωσε η Σοβιετική Ένωση στα 72 χρόνια της ύπαρξής της, σε τομείς όπως η οικονομία, τα εργασιακά δικαιώματα, η υγεία, η παιδεία, η επιστήμη, οι τέχνες κ.λπ. Ούτε και η ώθηση που έδωσε στο εργατικό και άλλα κινήματα των καπιταλιστικών χωρών με τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων.
«Ο Λένιν τον Οκτώβρη», του Μιχαήλ Ρομ
Το 1919, εθνικοποιήθηκε η κινηματογραφική βιομηχανία και ιδρύθηκε στη Μόσχα η πρώτη σχολή κινηματογράφου στον κόσμο, ως μια ανάγκη της νέας εποχής αφού ο κινηματογράφο εθεωρείτο πολύ σημαντικό όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης, όπως υποστήριζε κι ο ίδιος ο Λένιν.
Οι κίνδυνοι του διαδικτύου παραμονεύουν σε κάθε επαφή. Ιδίως τα παιδιά, κινδυνεύουν να πέσουν στα νύχια του κάθε αρρωστημένου. Χιλιάδες παιδεραστές κυκλοφορούν σαν αρπακτικά μέσα στο διαδίκτυο αναζητώντας τα θύματά τους.
Το 1982, το Φεστιβάλ των Κανών τίμησε με το Χρυσό Φοίνικα την ταινία «Ο δρόμος», του Γιλμάζ Γκιουνέι. Στο πρόσωπο του κούρδου σκηνοθέτη, η κριτική επιτροπή τίμησε ουσιαστικά τους δημοκρατικούς αγώνες του λαού της Τουρκίας καταδικάζοντας ταυτόχρονα τον αυταρχισμό της τουρκικής κυβέρνησης και τις πολιτικές διώξεις που υφίστατο ο λαός της χώρας.
Χαρακτηριστικός της κατάστασης που επικρατούσε στη γειτονική μας χώρα είναι ο τρόπος, με τον οποίο υποδέχτηκε ο κατευθυνόμενος τουρκικός Τύπος τη βράβευση του Γκιουνέι, χρησιμοποιώντας επίθετα όπως “αληταράς, κουραδόσπερμα, νταβατζής, βρωμοανατολίτης, δολοφόνος και, -φυσικά-, κομμουνιστής”.
Προφανώς δεν άρεσε καθόλου στην τουρκική κυβέρνηση το γεγονός, πως ο Γκιουνέι είχε καταφέρει να δραπετεύσει από τις φυλακές της χώρας και να ολοκληρώσει μια ταινία, μεγάλο μέρος της οποίας είχε γυριστεί από το βοηθό του, Σερίφ Γκερέν, με οδηγίες που του έδινε ο σκηνοθέτης μέσα από τις φυλακές. Να σημειώσουμε πως εκείνη τη χρονιά, «Ο δρόμος» του Γκιουνέι μοιράστηκε το Χρυσό Φοίνικα με τον «Αγνοούμενο» του Κώστα Γαβρά.
Ο Γιλμάζ Γκιουνέι γεννήθηκε πριν από 84 χρόνια, την 1η Απριλίου του 1937, στο χωριό Γκιουνέι (Νότος) κοντά στα Άδανα, από το οποίο δανείστηκε το επώνυμό του, αντικαθιστώντας το πραγματικό του που ήταν Πουτούν. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια και από ηλικία 9 ετών άρχισε να δουλεύει ως βοσκός και ως αγρότης. Μαθητής γυμνασίου, παράλληλα με το σχολείο, στον ελεύθερό του χρόνο, δούλευε πουλώντας κουλούρια και αναψυκτικά. Αγαπούσε τις ξένες γλώσσες και σε σχετικά μικρή ηλικία έμαθε αγγλικά. Για πρώτη φορά βρέθηκε ενώπιον του δικαστηρίου, το 1961, εξαιτίας ενός διηγήματος που δημοσίευσε και το οποίο χαρακτηρίστηκε ως “κομμουνιστικό”. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 18 μηνών κι από τότε δε σταμάτησαν οι εναντίον του διώξεις.
Το 1959, ο σκηνοθέτης Πέτρος Τατασόπουλος γύρισε την ταινία «Ζάλογγο, το κάστρο της λευτεριάς», επίκαιρη φέτος καθώς γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821.
Η ταινία αναφέρεται στην πολιορκία του Σουλίου από τον Αλή Πασά και την προδοσία του Πήλιου Γούση, ο οποίος υπέδειξε στον εχθρό ένα μυστικό πέρασμα, και έτσι οι Οθωμανοί κατάφεραν να καταλάβουν το ηρωικό χωριό. Στη συνέχεια οι Σουλιώτες υποχώρησαν και ακολούθησε η θυσία των γυναικών στο Ζάλογγο και του καλόγερου Σαμουήλ στο Κούγκι.
Η προδοσία του Πήλιου Γούση αποτελεί ακόμη μία περίπτωση παραποίησης της ιστορίας, καθώς ο άνθρωπος που κατεγράφη ως προδότης, όχι μόνον δεν πρόδωσε αλλά σκοτώθηκε τον Απριλίου του 1826 πολεμώντας ηρωικά στην έξοδο του Μεσολογγίου. Το όνομά του μάλιστα, είναι χαραγμένο σε έναν από τους τάφους στο Ηρώο του Μεσολογγίου.
Η ιστορική παραποίηση ξεκίνησε από το εξής περιστατικό. Μετά το θάνατο του Γεώργιου Τζαβέλλα, οι Σουλιώτες έπρεπε να εκλέξουν νέο αρχηγό. Ανάμεσα στους διεκδικητές ήταν και ο Πήλιος Γούσης αλλά τελικά οι Σουλιώτες επέλεξαν το γιο του θανόντος, Φώτο Τζαβέλλα. Λέγεται πως ο Γούσης θύμωσε και οργισμένος άρχισε να φωνάζει «Γαμώ τη μάνα του, όλο οι Τζαβελλαίοι θα κυβερνάνε το Σούλι; Τώρα θα τους δείξω εγώ».
Για πρώτη φορά αναφορά στην προδοσία του Γούση γίνεται από τον Χριστόφορο Περραιβό ο οποίος αναφέρει πως «ο Γεώργιος Μπότσαρης και οι συμπέθεροί του Πήλιος Γούσης και Κουτσονίκας επρόδωσαν στον Αλή Πασά την πατρίδα τους το Σούλι». Ο Περραιβός κατέγραψε τα γεγονότα με υποκειμενισμό καθώς ήταν οπαδός των Τζαβελαίων, σε αντίθεση με το Γούση ο οποίος επρόσκειτο στους Μποτσαραίους.
Μάλιστα ο Περραιβός, στην πρώτη έκδοση του βιβλίου, το 1803, τη χρονιά που συνέβησαν τα γεγονότα, αναφέρει ως προδότες για την πτώση και την καταστροφή του Σουλίου το Γιώργη Μπότσαρη, το Παλάσκα, το Διαμαντή Ζέρβα και το γέρο Κουτσονίκα. Πουθενά δεν αναφέρεται ο Γούσης, το όνομα του οποίου εμφανίζεται περιέργως στις δύο επόμενες εκδόσεις του 1815 και του 1857.
Επίσης μετά τη συνθηκολόγηση των Σουλιωτών, ο Γούσης, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Σπύρος Πούσμπος, βρέθηκε στην Κέρκυρα και σχεδίασε από κοινού με τους συμπατριώτες του την αντεπίθεση κατά του Αλή πασά. Σημαντική λεπτομέρεια: ο Γούσης έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας το 1819, κάτι που ήταν αδύνατον να συμβεί εάν εθεωρείτο προδότης!
Πήλιος Γούσης και γερο-Λαδάς
Μετά από τούτη την απαραίτητη ιστορική αναδρομή ας επανέλθουμε στα κινηματογραφικά. Στην ταινία, λοιπόν, «Ζάλογγο, το κάστρο της λευτεριάς» το ρόλο του Πήλιου Γούση ερμήνευσε ένας ηθοποιός ο οποίος άφησε τη σφραγίδα του σε παρόμοιους ρόλους: ο Δήμος Σταρένιος. Ο οποίος, όπως ακριβώς ο άνθρωπος που ερμήνευσε στην ταινία του Τατασόπουλου, όχι μόνον καμία σχέση δεν είχε με προδότες, δωσίλογους και μαυραγορίτες αλλά ακριβώς το αντίθετο.
Ο Δήμος Σταρένιος στην ταινία «Πρόσωπα λησμονημένα»
Ο Δήμος Σταρένιος γεννήθηκε το 1909 στο Κάιρο και το 1932 ήρθε στην Ελλάδα όπου και σπούδασε υποκριτική στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το ντεμπούτο του στο θέατρο έγινε το 1934 με τον θίασο της Αλίκης (Θεοδωρίδου)-Κώστα Μουσούρη στην κομεντί του Μπέρνσταϊν, «Ευτυχία».
Άγνωστο γιατί, αλλά οι σκηνοθέτες τον επέλεγαν συνήθως για ρόλους κακών, συνεργατών του εχθρού, τοκογλύφων. Από Πήλιος Γούσης, γερο-Λαδάς στη σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και συνεργάτης των Γερμανών στη «Χαραυγή της νίκης» (1971) του Ντίμη Δαδήρα, όπου λέει και την περίφημη ατάκα “Μας αγαπάνε οι Γερμανοί, σαν φίλοι ήρθανε ”.
Η κριτική αποτελεί βασικό στοιχείο της δημοκρατίας και του ελεύθερου διαλόγου. Και εφόσον η κριτική διατυπώνεται δημόσια τότε κι αυτή μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κριτικής.
Αυτό συνέβη με το κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στην Εποχή το περασμένο Σάββατο με τίτλο «Ωραίες τηλεοπτικές ιστορίες», στο οποίο αναφερόμουν σε δύο δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, στις «Άγριες μέλισσες» (ΑΝΤ1). και στα «Καλύτερά μας χρόνια» (ΕΡΤ1). Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα το εν λόγω κείμενο να προκαλέσει τέτοια συζήτηση, κάτι που συνέβη και το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο. Αυτό δείχνει αφενός πως η τηλεόραση παραμένει ένα ιδιαίτερα προσφιλές και ισχυρό μέσο –ακόμη και για όσους και όσες έχουμε ταχθεί στην Αριστερά- αφετέρου πως έχει αποκτήσει ακόμη περισσότερη θέαση εξαιτίας της παρατεταμένης καραντίνας.
Δε θα αναφερθώ στη θετική αποδοχή των όσων υποστηρίζω από σημαντικό αριθμό αναγνωστών και αναγνωστριών αλλά στις αντιρρήσεις οι οποίες εκφράστηκαν, με ευγένεια οφείλω να ομολογήσω, από κάποιους αναγνώστες και κάποιες αναγνώστριες.
Αντίποινα η σφαγή στα Καλάβρυτα;
Η ποιο σοβαρή ένσταση –κατά την άποψή μου- η οποία εκφράστηκε για τις «Άγριες μέλισσες», έχει σχέση με τη σφαγή των Καλαβρύτων, στις 13 Δεκεμβρίου 1943. Στη σειρά αναφέρεται ως πράξη αντιποίνων εκ μέρους των ναζί, κάτι όμως που αμφισβητείται έντονα. Προσωπικά, απολογούμαι, πως η εν λόγω αναφορά μου είχε διαφύγει, όπως κάποια πράγματα συμβαίνει να μας διαφεύγουν όταν παρακολουθούμε κάτι στο σπίτι όπου συμβαίνουν κι άλλα πράγματα γύρω μας.
Πλήθος αναφορών στα γεγονότα μιλούν όντως για αντίποινα των Γερμανών, επειδή ο ΕΛΑΣ εκτέλεσε 77 αιχμαλώτους που είχε συλλάβει μετά από τη μάχη της Κερπινής, που είχε γίνει στις 20 Οκτωβρίου 1943. Η άποψη αυτή υποστηρίχτηκε επί χρόνια, ακόμη και μετά τον απελευθέρωση, από το κράτος της δεξιάς. Μάλιστα, το 1959, 16 ολόκληρα χρόνια μετά, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος μιλώντας στη Βουλή, έριξε την ευθύνη για τη σαφαγή, όχι στα κατοχικά στρατεύματα αλλά στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ! Συνέχεια →
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο το οποίο –με τα υπέρ και τα κατά του- αποτελεί την καθημερινή παρέα για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο.
Τους τελευταίους μήνες με την καραντίνα και τις ατελείωτες ώρες παραμονής στο σπίτι, μαζί με το διάβασμα και την παρακολούθηση ταινιών από τα συνδρομητικά κανάλια και τις διάφορες πλατφόρμες, έχει αυξηθεί και η παρακολούθηση τηλεοπτικών προγραμμάτων.
Για το λόγο αυτό νομίζω, πως αξίζει να ασχοληθούμε με κάποια τηλεοπτικά προγράμματα τα οποία προσωπικά θεωρώ ως αξιόλογα. Άλλωστε και η τηλεόραση, όπως και ο κινηματογράφος, ανήκουν στην κατηγορία των οπτικοακουστικών μέσων και ως τέτοια μπορούν να τύχουν και της ανάλογης κριτικής. Ιδίως όταν πρόκειται για σίριαλ τα οποία γυρίζονται με τους κανόνες των κινηματογραφικών ταινιών.
Συγκεκριμένα θα αναφερθώ σε δύο σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης τα οποία παρακολουθώ συστηματικά και θεωρώ πως αξίζουν μιας κριτικής προσέγγισης. Πάντοτε βέβαια, με τον κίνδυνο κάποια άλλα να αδικηθούν, επειδή δεν έτυχαν της προσοχής του γράφοντος.
Σε ένα χωριό της Θεσσαλίας
Το πραγματικό Διαφάνι είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό το οποίο βρίσκεται στη ΒΑ Κάρπαθο. Ουδεμία γεωγραφική σχέση, δηλαδή, με το Διαφάνι, το φανταστικό χωριό που βρίσκεται στο θεσσαλικό κάμπο, κοντά στη Λάρισα, το οποίο είναι δημιούργημα των σεναριογράφων του επιτυχημένου σίριαλ «Άγριες μέλισσες».
Η σειρά, διανύει ήδη τη δεύτερη θριαμβευτική της σεζόν στον ΑΝΤ1. Τον Οκτώβριο του 2019, λίγο μετά από τα πρώτα επεισόδια –ξεκίνησε στις 29 Σεπτεμβρίου 2019-, σε ανάρτησή μου στο φέις μπουκ είχα γράψει: «Όσοι αγαπούμε το σινεμά δεν ενθουσιαζόμαστε με την αισθητική της τηλεόρασης. Όμως όταν υπάρχουν σειρές όπως οι «Άγριες μέλισσες», που ικανοποιούν με το παραπάνω την αισθητική μας, τότε δεν έχουμε παρά να είμαστε ευχαριστημένοι!». Και μέχρι αυτή τη στιγμή, ενάμιση χρόνο μετά, η άποψή μου παραμένει η ίδια! Συνέχεια →
Στις 18 Μαρτίου συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη μέρα που οι γάλλοι κομμουνάροι εγκαθίδρυσαν την πρώτη στην ιστορία κομμουνιστική κυβέρνηση, στο πολιορκημένο, από τον πρωσικό στρατό του Μπίσμαρκ, Παρίσι.
Το πρωτότυπο αυτό πείραμα, για μια αυτοδιαχειριζόμενη διακυβέρνηση, διήρκησε μόλις 70 μέρες, μέχρι τις 28 Μαΐου 1871, όταν οι Πρώσοι κατάφεραν να μπουν τελικά στη γαλλική πρωτεύουσα. Παρά τη μικρή του χρονική διάρκεια όμως, υπήρξε ένα εγχείρημα τεράστιας ιστορικής σημασίας, το οποίο έχει επηρεάσει την επαναστατική θεωρία και πράξη μέχρι σήμερα.
Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, ο άγγλος σκηνοθέτης Πίτερ Γουότκινς, αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία με θέμα εκείνες τις ένδοξες μέρες που έζησε ο λαός του Παρισιού. Κι έτσι το 2000 ήταν έτοιμη η ταινία του «Η κομμούνα» (Le commune) που όμως, δεν είναι μια απλή ταινία. Συνέχεια →
