«Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΩΡΑ ΝΤΟΥΡΑΝΤ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 24-25/7/2021)

Κυνηγώντας την Ουτοπία

Επιμέλεια: Στράτος Κερσανίδης

Η ζωή προχωρά κυνηγώντας άπιαστα όνειρα! Η επιστήμη, η τέχνη, ο ανθρώπινος πολιτισμός εμπεριέχουν, ως κινητήρια δύναμη κάποιο όραμα συχνά αποδεικνύεται ουτοπικό αλλά, εν τέλει, όταν κοιτάξουμε πίσω μας, βλέπουμε πως έχουμε κάνει κάποια βήματα και πως τίποτε πλέον δε θα είναι όπως πριν.

Το 1944, ο Ότο Πρέμινγκερ, έβαλε τον ντεντέκτιβ Μαρκ ΜακΦέρσον, να ερευνά το θάνατο της Λώρα Χαντ, στο κλασικό φιλμ νουάρ «Λώρα». Μιας γυναίκας η οποία κατάφερε να γοητεύσει τον ΜακΦέρσον, μέσα από ένα πορτρέτο της που κρέμεται στον τοίχο.

Το 2019, ο Δημήτρης Μπαβέλλας, βάζει τον Αντώνη Τιτσάνη και τον Χρήστο Φερτάκη, να αναζητούν τη Λώρα Ντουράντ, μια πορνοστάρ του παρελθόντος, η οποία γοήτευσε τους δυο φίλους, μέσα από τις ταινίες της που έβλεπαν σε βιντεοκασέτες.

Δεν ξέρω κατά πόσον ο σκηνοθέτης είχε το νου του στην ταινία του Πρέμιγκερ όταν, μαζί με την Κατερίνα Κλειτσιώτη έγραφαν το σενάριο της δικής τους ταινίας, αλλά νομίζω πως είναι πολύ πιθανόν καθώς οι δρόμοι της σινεφιλίας πάντοτε συναντώνται, έστω και ακουσίως.

Ο Χρήστος κι ο Αντώνης, είναι δυο χαρακτήρες που ζουν στη σύγχρονη Αθήνα και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στην γενικότερη κρίση μου μαστίζει την κοινωνίας μας. Ζουν μαζί σε ένα μικρό διαμέρισμα, είναι άνεργοι και εξασφαλίζουν τα προς το ζην από το επίδομα ανεργίας που εισπράττει ο Χρήστος που συμπληρώνεται από διάφορες ψιλοδουλειές που κάνουν κατά καιρούς. Η ζωή τους κυλά δύσκολα και μοναχικά καθώς δεν έχουν σχέσεις με τον κοινωνικό τους περίγυρο. Το κοινό τους σημείο είναι ο πλατωνικός έρωτας και των δύο για τη Λώρα Ντουράντ. Μια διάσημη ελληνοουγγαρέζα πορνοστάρ η οποία μεσουράνησε τη δεκαετία του 1990 και έκτοτε, εντελώς ξαφνικά, εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Ο Χρήστος και ο Αντώνης, όμως, δεν την ξέχασαν και μέσα στα αδιέξοδα της καθημερινότητάς τους, αποφασίζουν να την αναζητήσουν και να λύσουν το μυστήριο της εξαφάνισής της. Κι έτσι, καθώς θα ριχτούν σε ένα περιπετειώδες ταξίδι αναζήτησης, η ζωής τους θα αποκτήσει ενδιαφέρον.

«Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό».

(δημοσιεύτηκε στην ΕΠΟΧΗ, 17-18/7/2021)

Ένας γιάπης κι ένας ιός

Του Στράτου Κερσανίδη

Περίπου ενάμισι χρόνο μετά την προβολή της στο 60 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, προβάλλεται στους κινηματογράφους η ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου, «Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό». Στο διάστημα αυτό μεσολάβησε η πανδημία κάτι που καθιστά την ταινία ιδιαίτερα επίκαιρη. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μάλιστα, δηλώνει πως δε μπορεί να φανταστεί πλέον «πως θα εκλάβει ο θεατής μία ταινία με βασικό θέμα την εξάπλωση ενός επικίνδυνου ιού όταν ο ίδιος θα πρέπει να φοράει μάσκα προκειμένου να τη δει».

Στην ταινία, πρωταγωνιστεί ο Όμηρος Πουλάκης, ο οποίος υποδύεται τον Άρη, έναν επιτυχημένο άνδρα, στελέχους σε μια μεγάλη ανώνυμη εταιρία. Εκτός όμως από πετυχημένος επαγγελματικά, είναι και μεγάλος γυναικάς, έτσι ώστε να συμβαδίζει με τα κοινωνικά στάνταρ. Ο Άρης, λοιπόν, αλλάζει διαρκώς ερωμένες και έχει καταφέρει να είναι όλες θυμωμένες μαζί του. Όχι πως τον ενδιαφέρει βέβαια, αφού αυτός συνεχίζει τη ζωή του.

Θα έρθει όμως μια στιγμή που θα αναγκαστεί να δει τη ζωή διαφορετικά. Αυτό θα συμβεί όταν μια μέρα θα πάει στο νοσοκομείο για να δώσει αίμα για την ξαδέλφη ενός φίλου του. Μερικές ώρες μετά τον ειδοποιούν από το νοσοκομείο και εκεί ο γιατρός του ανακοινώνει πως είναι φορέας μιας σεξουαλικά μεταδιδόμενης ασθένειας, η οποία είναι θανατηφόρα μόνον για τις γυναίκες. Αυτό που οφείλει τώρα να πράξει, είναι να δώσει πληροφορίες για τις ερωτικές του συντρόφους ώστε να βρεθούν και να ειδοποιηθούν ώστε να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις. Ο Άρης αποφασίζει να τις αναζητήσει και να τις βρει ο ίδιος και να μιλήσει μαζί τους. Σε αυτήν την αναζήτηση ο νεαρός άνδρας θα ανασκαλέψει μνήμες, θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τις γυναίκες που εγκατέλειψε και τις φέρθηκε με άσχημο τρόπο, εν τέλει με τις ίδιες του τις επιλογές οι οποίες σημάδεψαν τη ζωή του. Μια ζωή η οποία, όπως συνειδητοποιεί πλέον, ως εκείνη τη στιγμή, κύλισε επί ματαίω.

«Ο ΠΑΤΕΡΑΣ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 10-11/7/2021)

Στο σύμπαν ενός ανοϊκού

Επιμέλεια: Στράτος Κερσανίδης

Το σινεμά αφηγείται ιστορίες από τη ζωή. Η ίδια η ζωή, λένε, είναι η καλύτερη σεναριογράφος. Κι όσο πιο κοντά σε μας ή τις δικές μας εμπειρίες είναι ένα θέμα τόσο περισσότερο θα μας αγγίξει και θα μας συγκινήσει.

Είναι όμως και κάποιες ιστορίες στις οποίες μπορούμε να κάνουμε προβολή τους εαυτούς μας, ιστορίες που μας αφορούν άμεσα καθώς οι πιθανότητες να συμβούν σε εμάς τους ίδιους ή σε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο, κάθε άλλο παρά ελάχιστες είναι.

Ξέρω πως δεν είναι καθόλου ευχάριστο αυτό που γράφω και, πιστέψτε με, το ίδιο ή και περισσότερο δυσάρεστο είναι για μένα. Όμως εφόσον το σινεμά, όπως προαναφέρω, αφηγείται ιστορίες από τη ζωή, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και να αγνοήσω αυτές τις ιστορίες. Ακόμη κι όταν στο πρόσωπο του κεντρικού χαρακτήρα του δράματος βλέπω, εν δυνάμει, το δικό μου πρόσωπο.

Διαβάζω πως 47 εκατομμύρια άνθρωποι στο κόσμο πάσχουν από άνοια ενώ μέχρι το 2015, ο αριθμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί στα 131 εκατομμύρια. Κι ακόμη πως το 5% των ανθρώπων ηλικίας άνω των 65 ετών εμπλέκεται με κάποια μορφή της νόσου. Οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί της σοβαρότητας της κατάστασης αλλά δεν θα επεκταθώ περαιτέρω. Θα σημειώσω μόνον πως η ασθένεια αυτή μας αφορά όλους και όλες, βαδίζει κι αναπνέει δίπλα μας, σχεδόν μας αγγίζει.

«ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 3-4/7/2021)

Το αλκοόλ και η φιλοσοφία!

Του Στράτου Κερσανίδη

Οι άνθρωποι γεννιούνται έχοντας 0,05% χαμηλότερη περιεκτικότητα σε αλκοόλ στο αίμα τους! Και πως εάν η ποσότητα η οποία λείπει από το αίμα αντικατασταθεί, τότε ο άνθρωπος θα λειτουργεί πιο ισοροπημένα! Αυτό υποστηρίζει ένας νορβηγός φιλόσοφος κι αυτήν η …φιλοσοφική άποψη αποτελεί το εφαλτήριο για τους τέσσερις φίλους και συναδέλφους καθηγητές σε ένα σχολείο στη Δανία ώστε να διερευνήσουν εάν κάτι τέτοιο ισχύει! Έτσι ο Μάρτιν, καθηγητής Ιστορίας, ο Πίτερη, καθηγητής φιλοσοφίας, ο Τόμι, καθηγητής σωματικής αγωγής και ο Νικολάι, καθηγητής μουσικής, αποφασίζουν να γίνουν πειραματόζωα επειδή η ιδέα της καθημερινής ελεγχόμενης κατανάλωσης αλκοόλ, αν μη τι άλλο, τους ιντριγκάρει αφάνταστα.

Βάζουν μάλιστα και κανόνες, πως θα πίνουν κυρίως σε ώρες εργασίας και ποτέ μετά τις 8 το βράδυ και το Σαββατοκύριακο. Ταυτόχρονα θα καταγράφουν τα όσα τους συμβαίνουν ώστε να βγάλουν τα συμπεράσματά τους από την καθημερινή κατανάλωση αλκοόλ.