«ΠΟΡΤΟ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 1/10/2017)

Η αιωνιότητα των ερωτικών στιγμών

Του Στράτου Κερσανίδη

Είναι κάποιες στιγμές που επανέρχονται, που έχουν νικήσει το χρόνο και διεισδύουν στη μνήμη διαρκώς, εγκαθίστανται μέσα μας και μας ακολουθούν.

Ο έρωτας, μπορεί να είναι η κορυφαία ανθρώπινη αυταπάτη αλλά ως τέτοια, τροφοδοτεί διαρκώς όλες τις μορφές της τέχνης. Διεισδύει στη μνήμη και ερωτικές στιγμές από το παρελθόν επανέρχονται με τρυφερότητα πλέον, κρατώντας όμως πάντοτε στον πυρήνα τους κάποιον πόνο που ο χρόνος έχει μετατρέψει σε νοσταλγική ηδονή.

«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 1/10/2017)

Αναζητώντας εκδίκηση

Ο Φρεντερίκ Μερμούντ, σκηνοθετεί την ταινία «Η γυναίκα με τη Μερσεντές» (Moka), έχοντας για πρωταγωνίστριες δύο εξαιρετικές ηθοποιούς: την Εμανουέλ Ντεβός και τη Ναταλί Μπαγί.

Η ζωή της Ντιάν Κράμερ ανατράπηκε όταν ο γιος της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Το μόνο που θέλει τώρα είναι να βρει τον οδηγό της καφέ Μερσεντές, ο οποίος εγκατέλειψε το θύμα του και έφυγε.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (από 28/9 έως 4/10/2017)

(από το http://www.stokokkino.gr)

Έρωτας πέρα από το χρόνο

του Στράτου Κερσανίδη

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εβδομάδα, με έξι νέες ταινίες, ξεκινά από σήμερα Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017.

Για τις μνήμες του έρωτα που δε χάνονται αλλά εγκλωβίζονται και επανέρχονται, μιλά το γοητευτικό “Πόρτο”, του Γκέιμπ Κλίνγκερ. Για τα γεγονότα που δεν είναι πάντα όπως φαίνονται μιλά το ψυχολογικό θρίλερ του Φρεντερίκ Μερμούντ, “Η γυναίκα με τη Μερσεντές”. Για εξαφανίσεις και φόνους παιδιών μιλά η ταινία “Το αυτό”, του  Αντρέ Μουσιέτι, που είναι βασισμένο σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ.

Φυσικά δεν μπορεί να μην απασχολήσει τους σινεφίλ η νέα ταινία του Αντρέι Κοντσαλόφσκι, “Παράδεισος”.

Την εξάδα συμπληρώνουν “Οι 120 χτύποι το λεπτό”, του Ρομπέν Καμπιγιό, μια δυνατή ταινία για τα πρώτα χρόνια εμφάνισης του AIDS και η περιπέτεια “American assassin: Η εκδίκηση”, του Μάικλ Κουέστα.

ΠΟΡΤΟ

PORTO

Σκηνοθεσία: Γκέιμπ Κλίνγκερ
Πρωταγωνιστούν: Άντον Γιέλτσιν, Λούσι Λούκας, Πολ Καλάτρ, Φρανσουάζ Λεμπρόν

Το γοητευτικό Πόρτο, της Βόρειας Πορτογαλίας, αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για την ερωτική ιστορία του Τζέικ και της Ματί, ενός αμερικανού και μιας γαλλίδας που επέλεξαν να ζήσουν εκεί. Εκείνος κάνει διάφορες δουλειές, εκείνη είναι αρχαιολόγος. Συναντιούνται σε κάποια ανασκαφή, τα πρώτα μακρινά βλέμματα, το τραίνο της επιστροφής, η συνάντηση σε ένα καφέ. Φεύγουν μαζί και μοιράζονται μια παθιασμένη νύχτα. Όμως η επόμενη μέρα κρύβει μια δυσάρεστη έκπληξη για τον Τζέικ.

«ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 24/9/2017)

Το τούνελ της εξαπάτησης

Του Στράτου Κερσανίδη

Η εξαπάτηση είναι ένα μοτίβο που έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλές ταινίες. Έτσι και ο Ροντρίγκο Γκράντε, με το «Στο τέλος του τούνελ», (El final del tunel) στήνει τη δική του ιστορία εξαπάτησης.

«ΑΚΟΜΑ ΚΡΥΒΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΠΝΙΣΩ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 24/9/2017)

Μανιφέστο απελευθέρωσης για μουσουλμάνες

Αλγέρι 1995, οι φανατικοί ισλαμιστές τρομοκρατούν, βάζουν βόμβες, δολοφονούν. Αυτός είναι ο χώρος και ο χρόνος των γεγονότων που αφηγείται η Ραϊανά Ομπερμάγιερ, στην ταινία «Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω» (A mon age je me cache encore pour fumer) που είδαμε στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ο Τσαουσέσκου, ο Ταρκόφσκι και η Δράμα!

(αναδημοσίευση από τους «Υπότιτλους» του Φεστιβάλ Δράμας, 20/9/2017)

Του Στράτου Κερσανίδη

Δε θα το σκεφτόμουν ποτέ εάν δεν μου είχε τεθεί το ερώτημα. «Πως ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει σε χώρα του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού καταλήγει να είναι μέλος στην κριτική επιτροπή της FIPRESCI στη Δράμα;».

Αλήθεια, πως, ενώ σπούδαζα οικονομικά, αποφάσισα να γίνω κριτικός κινηματογράφου; Φλας μπακ…

Μετά βασάνων και κόπων, πάλευα με τις πανεπιστημιακές μου σπουδές στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου! Επειδή όμως έπρεπε να εξασκούμαι στη γλώσσα, διάβαζα καθημερινά την τοπική κομματική (φυσικά) εφημερίδα και πήγαινα στο θέατρο και πιο συχνά στον κινηματογράφο.

Ήταν το 1980, ήμουν στο δεύτερο έτος και παιζόταν τότε στο σινεμά το «Στάλκερ» του Αντρέι Ταρκόφσκι. Εγώ ιδέα δεν είχα περί Ταρκόφσκι, ρώσικο είναι, σκέφτομαι, άρα θα είναι καλό. Ταυτόχρονα θα εξασκήσω και τα ρουμάνικά μου διαβάζοντας τους υπότιτλους. Κόβω εισιτήριο, μπαίνω στο σινεμά και αρχίζει η ταινία.

Πέρασαν τα 160 λεπτά –δεν ήξερα, δε ρώταγα;- βγαίνω έξω και προσπαθώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που με είχε βρει! Τζίφος, μαύρα μεσάνυχτα! Που πας ρε Καραμήτρο, χωρίς να γνωρίζεις τι εστί Ταρκόφσκι και χωρίς να καταλαβαίνεις καλά-καλά τι διαβάζεις; Παρόλα αυτά μου είχε μείνει η αίσθηση πως είχα δει κάτι συγκλονιστικό. Μόνο που δεν ήξερα τι ήταν αυτό!

Την επόμενη μέρα, ένας ρουμάνος συμφοιτητής μου, φανατικός σινεφίλ και γνώστης του Ταρκόφσκι αγορεύει σε δυο κοπελίτσες οι οποίες τον κοιτούν με θαυμασμό. Ε, λοιπόν, τον ζήλεψα! Κοίτα να δεις, σκέφτηκα, πως μπορεί και αντιλαμβάνεται μια ταινία. Άσε δε που έτσι αποκτά και θαυμάστριες! Θέλω κι εγώ! Και έτσι αποφάσισα να γίνω κριτικός κινηματογράφου.

Στη Δράμα πρωτοήρθα με αυτή την ιδιότητα το 1987. Την επόμενη χρονιά άρχισα να ασχολούμαι με τους Υπότιτλους και ανέλαβα την αρχισυνταξία για καμιά εικοσαριά χρόνια. «Ήμουνα νιος και γέρασα», που λένε.

Κάπως έτσι, μου έγινε η τιμή φέτος, να είμαι ένα από τα μέλη της κριτικής επιτροπής της FIPRESCI. Για καλή μου τύχη συνέπεσε με τα 40χρονα του θεσμού. Κι αλήθεια χαίρομαι, που βλέπω αυτό το φεστιβάλ, όλα αυτά τα χρόνια, ενώ μεγαλώνει να διατηρεί τη νεανική του φρεσκάδα και να παραμένει σκανταλιάρικο και δημιουργικά ασυμβίβαστο.

 

 

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (από 21/9 έως 27/9/2017)

 (από το http://www.stokokkino.gr)

Εβδομάδα κοινωνικού-πολιτικού σινεμά

Του Στράτου Κερσανίδη

Έντονο αφήνει το στίγμα του ο κοινωνικός και πολιτικός κινηματογράφος σε τρεις από τις νέες ταινίες της εβδομάδας που διανύουμε.

Έτσι, στο φόντο του συναρπαστικού θρίλερ «Στο τέλος του τούνελ», του Ροντρίγκο Γκράντε, είναι η οικονομική κρίση στην Αργεντινή. Στο εξαιρετικό, «Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω», η Ραϊανά Ομπερμάγιερ μιλά για τη θέση της γυναίκας στην Αλγερία και για το κύμα του ισλαμικού φανατισμού που έχει αναπτυχθεί στη χώρα. Τέλος, στην ταινία «Ομίχλη στον Αύγουστο»,  του Κάι Βέσελ, το θέμα είναι τα επιστημονικά προγράμματα ευθανασίας που εφάρμοζαν οι ναζί.

Η ταινία «Το κύμα», του Ρόαρ Ούτχαουγκ, είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία καταστροφής από τη Νορβηγία, η οποία αντιγράφει τις αντίστοιχες χολιγουντιανές παραγωγές. Στο «Leatherface» οι Αλεξάντρ Μπουστίγιο και Ζουλιέν Μορί, συνεχίζουν τις ιστορίες τρόμου που ξεκίνησαν το 1974 με το Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι. Ο Μάθιου Βον σκηνοθετεί τη μέτρια περιπέτεια «Kingsman: Ο χρυσός κύκλος», ενώ η «Δεσποινίς ετών 50», της Βαλερί Λεμερσιέ και η «Μαμά ή γιαγιά;», της Νοεμί Σαλιό, είναι δυο ευχάριστες κωμωδίες από τη Γαλλία.  Προβάλλεται ακόμη το «Emoji: Η ταινία».

Βέβαια δεν μπορούμε να παραλείψουμε τις δύο μεγάλες επαναπροβολές παλαιότερων ταινιών. Είναι η αριστουργηματική αλληγορία επιστημονικής φαντασίας, «Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη», που σκηνοθέτησε ο Νίκολας Ργκ το 1976, με τον Ντέιβιντ Μπάουι στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Κι ακόμη η κωμικοτραγική ταινία «Mystery train», που σκηνοθέτησε ο αγαπημένος μας Τζιμ Τζάρμους, το 1989.

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ

AL FINAL DEL TUNEL

Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Γκράντε
Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο Σμπαράλια, Πάμπλο Εκάρι, Κλάρα Λάγκο, Φεντερίκο Λούπι

Ένας ανάπηρος άνδρας, ο Γιοακίμ, ζει με την ανάμνηση του θανάτου της γυναίκας και της κόρης του σε δυστύχημα, ενώ την ίδια ώρα κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του λόγω χρεών στην τράπεζα.

«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ HEDI»

(από την ΕΠΟΧΗ, 17/9/2017)

Ο δύσκολος δρόμος της χειραφέτησης

Του Στράτου Κερσανίδη

Το ανθρώπινο είδος μέσα στην ιστορική του πορεία δημιούργησε κοινωνίες και ένα πλέγμα εξουσιών που το έχει οδηγήσει στη υποδούλωση. Έτσι ο άνθρωπος αποζητώντας την απελευθέρωσή του από τα δεσμά αυτών των εξουσιών αγωνίζεται, εξεγείρεται, επαναστατεί και καθημερινά κερδίζει μάχες μέσα σε έναν πόλεμο διαρκείας. Όμως εάν ο αγώνας απέναντι σε μια εξουσία οδηγεί, με πολλές δυσκολίες, στον εκδημοκρατισμό των θεσμών και του κράτους υπάρχει και ένας άλλος αγώνας, ο οποίος μπορεί να αποδειχτεί ακόμη και ανυπέρβλητος. Είναι εκείνος ο οποίος οδηγεί στη χειραφέτηση από τα κοινωνικά δεσμά, τα οποία συχνά αποδεικνύονται πιο ισχυρά από τα επιβληθέντα από την κρατική εξουσία.

Η Τυνησία είναι μια χώρα η οποία αναζητά το δρόμο της μετά από μια δύσκολη και ταραγμένη εποχή η οποία κορυφώθηκε με την ονομαζόμενη, Αραβική Άνοιξη. Στην πρωτεύουσά της, την Τύνιδα, ζει ο νεαρός Χεντί, ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας «Η ιστορία του Χεντί» (Inhebek Hedi), του Μοχάμεντ Μπεν Ατία.

«ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΕΛΟΣ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 17/9/2017)

Όταν κλείνει ο κύκλος

Η ζωή μας αποτελείται από αλλεπάλληλους κύκλους. Άλλοτε εφαπτόμενους, άλλοτε διασταυρούμενους και μερικές φορές κάποιους που δεν έχουν κλείσει αφήνοντας ανοιχτές εκκρεμότητες.

Στην ταινία «Ένα κάποιο τέλος» (A sense of an ending), ο ινδικής καταγωγής σκηνοθέτης Ρίτες Μπάτρα, αφηγείται την ιστορία ενός κύκλου ο οποίος άνοιξε πάλι μετά από πολλά χρόνια για να δοθούν απαντήσεις σε ερωτήματα που είχαν παραμείνει αναπάντητα.

Ο Τόνι Γουέμσπστερ, ζει μια ήσυχη καθημερινότητα, ανάμεσα στη δουλειά του –διατηρεί κατάστημα παλιών φωτογραφικών μηχανών- το σπίτι του, την πρώην σύζυγό του και την έγκυο κόρη του.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

(από το http://www.stokokkino.gr)

40 κι ούτε μια ρυτίδα, μια άσπρη τρίχα

του Στράτου Κερσανίδη

Τούρτα τεσσαρακοστών γενεθλίων κόβει φέτος στη Δράμα το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους. Έχοντας καταφέρει να νικήσει το χρόνο, συνεχίζεται με την ίδια νεανική ορμή και φρεσκάδα, όμως, με εμπειρία και γνώση η οποία συσσωρεύτηκε από το 1978 που ξεκίνησε μέχρι σήμερα.

Χωρίς ρυτίδες και άσπρες τρίχες, λοιπόν, παρά τα σαράντα του χρόνια, το φεστιβάλ υποδέχεται και φέτος τους φίλους του, από τις 18 έως τις 23 Σεπτεμβρίου με ένα πλούσιο πρόγραμμα και πολλές παράλληλες εκδηλώσεις.

Από την ερχόμενη Δευτέρα και για ένα 6μερο θα προβληθούν συνολικά 161 ταινίες από 54 χώρες ενώ αξίζει να σημειωθεί πως φέτος σημειώθηκε ρεκόρ αιτήσεων συμμετοχής.

Το ελληνικό τμήμα

Το ρεκόρ αυτό, σε απόλυτο αριθμό, σημαίνει 223 αιτήσεις για το 40ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους. Από αυτές επελέγησαν τελικά 66 οι οποίες θα διεκδικήσουν τα βραβεία στο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα. ΟΙ περισσότερες από αυτές είναι ταινίες μυθοπλασίας αλλά ανάμεσά τους υπάρχουν και 2 ταινίες κινουμένων σχεδίων καθώς και 4 ντοκιμαντέρ.

Τα θέματα με τα οποία ασχολούνται οι ταινίες ποικίλλουν, με κυρίαρχα εκείνα τα οποία απασχολούν τη επικαιρότητα. Τέτοια είναι η οικονομική κρίση, η ανεργία, το προσφυγικό αλλά και τα θέματα σχέσεων τα οποία ξεπερνούν την εποχή.