“ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΝΙΑ”

Και ο θεός έπλασε τη Γυναίκα

του Στράτου Κερσανίδη

Έπλασε, λοιπόν, ο θεός τη Γυναίκα από το πλευρό του άνδρα. Κι έτσι ξεκίνησε η ζωή του ανθρώπου επάνω στη γη, σύμφωνα με τη χριστιανική -και όχι μόνο- μυθολογία.
Επειδή όμως ο θεός δεν είναι όπως μας τον περιγράφουν οι θρησκείες αλλά μια ανθρώπινη εφεύρεση που εξηγεί… τα ανεξήγητα, η πραγματικότητα ξεφεύγει από τις αρμοδιότητές του. Κι όσο κι αν προσπαθούν οι ευσεβείς θρησκευόμενοι να μας πείσουν πως οτιδήποτε πέρα από τα δύο “επίσημα” φύλα, δηλαδή το αρσενικό (άνδρας) και το θηλυκό (γυναίκα) δεν υφίσταται και αποτελεί παρεκτροπή κι ανωμαλία, η φύση δε συμφωνεί. Γιατί η φύση έχει τους δικούς κανόνες και, φυσικά, δεν πιστεύει σε καμία θρησκεία και σε κανέναν θεό ή θεά!

«Η ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ”

Ο θεός πέθανε. Θεός σχωρέσ’ τον!

Λοιπόν, για να τελειώνουμε με τα παραμύθια. Ο θεός δεν κατοικεί κάπου εκεί ψηλά, αλλά πολύ κοντά μας. Συγκεκριμένα σε ένα διαμέρισμα στις Βρυξέλλες! Έχει γυναίκα και μια κόρη, την Έα. Είχε και έναν γιο, τον Τζει Σι, ο οποίος δίδαξε στους ανθρώπους εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που ο ίδιος υποστηρίζει. Όπως αποκαλύπτει, ποτέ ο ίδιος ο θεός δεν είπε “αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου”, αλλά το είπε εκείνος, ο Τζέι Σι, “γι αυτό και κατέληξε καρφωμένος σαν κουκουβάγια!”.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (έως 3/2/2016)

“Interruption”, του Γιώργου Ζώη: Σε ένα θέατρο οι θεατές παρακολουθούν μια παράσταση της Ορέστειας. Όμως ξαφνικά κάτι συμβαίνει. Μια ομάδα οπλισμένων νέων καταλαμβάνει τη σκηνή και αποφασίζει να «σκηνοθετήσει» την παράσταση. Ζητούν από όσους θεατές το επιθυμούν να ανέβουν στη σκηνή για να παίξουν τους ρόλους τους. Ένας από αυτούς αναλαμβάνει το ρόλο του καθοδηγητή-σκηνοθέτη (;).

“Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ”

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 24/1/2016)

Η επέλαση των πολιτισμένων

του Στράτου Κερσανίδη

Η εξέλιξη και ο ανθρώπινος πολιτισμός ξεκίνησαν ως μία σκληρή καθημερινή μάχη του ανθρώπου με τη φύση. Στη πορεία, η μάχη αυτή, επαναπροσδιορίστηκε καθώς ο άνθρωπος άρχισε να ανακαλύπτει όλο και περισσότερες ανάγκες για την ικανοποίηση των οποίων στράφηκε ακόμη και κατά των ομοίων του. Η φύση άρχισε να λεηλατείται και οι “πολιτισμένοι” εκβαρβαρίστηκαν. Το μεγάλο δράμα του ανθρώπινου είδους είναι πως πιστεύει το αντίθετο. Πως δηλαδή οι βάρβαροι, εκπολιτίστηκαν. Και το δράμα γίνεται τραγωδία αφού ο “πολιτισμένος” κόσμος εξακολουθεί να το πιστεύει!

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ (έως τις 27/1/2016)

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 24/1/2016)

Οι Ήρωες του Κακού

“Οι ήρωες του κακού” (Los heroes del mal), του Ζόε Μπεριατούα: Ο Αρίτς πέφτει θύμα βίας στο σχολείο. Ο Εστεμπάν τον βοηθά. Τα δυο παιδιά γίνονται φίλοι και όλοι τους θεωρούν περιθωριακούς και αντικοινωνικούς. Στην παρέα τους μπαίνει και η Σαρίτα, ένα μοναχικό κορίτσι. Οι τρεις νέοι σχηματίζουν τη δική του οικογένεια, μοιράζονται τα πάντα, πειραματίζονται, εξερευνούν τη σεξουαλικότητά τους. Σύντομα οδηγούνται στην παραβατικότητα, αρχίζουν να κλέβουν πράγματα από τα μαγαζιά. Όταν ένας φύλακας τους συλλαμβάνει, θα αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν βία.

Πέθανε ο Ετόρε Σκόλα

(αναδημοσίευση από το http://www.alterthess.gr)

του Στράτου Κερσανίδη

“Ήταν ένας δημιουργός ο οποίος ήξερε να ‘διαβάζει’ με απίστευτο τρόπο την ιταλική πραγματικότητα, την κοινωνία της και τις αλλαγές της, με αίσθηση της κάθε εποχής”. Με αυτυά τα λόγια αποχαιρέτησε ο ιταλός πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντζι, τον Ετόρε Σκόλα, ο οποίος πέθανε χθες σε ηλικία 84 ετών.
Ο Σκόλα ο οποίος επί 40 χρόνια βρισκόταν στην πρώτη γραμμή, με το θάνατό του σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής, εκείνης που ο ιταλικός κινηματογράφος βρισκόταν στην πρώτη γραμμή. Τότε που η γειτονική χώρα είχε μια πολύ σημαντική παραγωγή ταινιών, καλλιτεχνικών αλλά και εμπορικών.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ (το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ΕΠΟΧΗ στις 17/1/2016)

ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

“Έφυγε” ο εικονογράφος των ανθρώπινων σχέσεων

Με την πρώτη του ταινία,, “Τα χρώματα της ίριδας” του 1974, τάραξε τα νερά του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Μια ταινία η οποία ήταν η απαρχή ενός κινηματογράφου ανατρεπτικού, αντισυμβατικού αλλά και βαθύτατα τρυφερού.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλοος, ο οποίος γεννήθηκε το 1941 στη Μυτιλήνη και υιοθέτησε ένα καθαρά προσωπικό αφηγηματικό στιλ, πέθανε την περασμένη Δευτέρα από καρδιακό επεισόδιο έχοντας συμπληρώσει τα 74 του χρόνια. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη. Από το 1960 ως το 1973 έζησε στο Παρίσι όπου παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στη Σορβόνη.

Σκουριές – Ρόσια Μοντάνα, Βίοι παράλληλοι

(το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ΕΠΟΧΗ, στις 17/1/2016)

Σκουριές – Ρόσια Μοντάνα
Βίοι παράλληλοι

Ρόσια Μοντάνα Χωρίς Κυάνιο

Την ώρα που στις Σκουριές η καναδική εταιρία εξόρυξης χρυσού “απειλεί” να εγκαταλείψει την “επένδυση” και να αποχωρήσει, ύστερα από τα πρόστιμα που της έχουν επιβληθεί για μια σειρά παραβάσεων, στη Ρόσια Μοντάνα η αντίστοιχη εταιρία δέχεται το ένα πλήγμα μετά το άλλο.
Η Ρόσια Μοντάνα είναι μια περιοχή στις Τρανσιλβανικές Άλπεις (Νότια Καρπάθια) στη Ρουμανία όπου εδώ και 10 περίπου χρόνια η τοπική κοινωνία και ένα κίνημα υποστήριξης που έχει αναπτυχθεί σε ολόκληρη τη χώρα αγωνίζεται να τη σώσει από την καταστροφή.

«ΔΕΣΜΟΙ ΑΙΜΑΤΟΣ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 17/1/2016)

Οι αιώνιοι δεσμοί

Του Στράτου Κερσανίδη

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τα υλικά της γης. Μοιραία ακολουθεί τους ρυθμούς της, μαζί της αναπνέει και η μοίρα του, ως έμβιο ον, είναι στενά δεμένη με τη μοίρα της. Ζωή απ’ τη ζωή της παίρνει μέσα στον αέναο κύκλο όπου συνυπάρχει μαζί με το χώμα, το νερό, τον αέρα, τα φυτά, τα ζώα αλλά και τους ομοίους του, τους άλλους ανθρώπους. Δεσμοί αιώνιοι συνδέουν τον άνθρωπο με τη φύση που καμία εξέλιξη και κανένα είδος προόδου και πολιτισμού δεν μπορεί να τους καταργήσει. Όπως δεν μπορεί να καταργήσει τους δεσμούς αίματος, αφού αυτοί είναι που ικανοποιούν το ένστικτο του ανήκειν.

«ΝΟΤΙΑΣ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 17/1/2016)

Η ενηλικίωση ενός ονειροπόλου

Ήταν τα χρόνια εκείνα που η Ελλάδα ζούσε το δικό της όνειρο. Μετά από τις περιπέτειες της Κατοχής και του Εμφυλίου είχε αρχίσει μια ταραχώδης περίοδος πολιτικής αστάθειας και κυριαρχίας του δεξιού κράτους και παρακράτους, αλλά και μια περίοδος ελπίδων και προσδοκιών πως κάτι καλύτερο έρχεται μαζί με τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.