Ο ερωτικός κινηματογράφος έχει τον πάπα του

ΤΙΝΤΟ ΜΠΡΑΣ

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην πορνογραφία και τον ερωτικό κινηματογράφο γιατί αμφότερα ασχολούνται με το σεξ. Είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα απλώς χρησιμοποιούμε διαφορετική γλώσσα. Είναι σα να λέμε πεολειχία αντί για τσιμπούκι». Αυτό υποστηρίζει ο Τίντο Μπρας, ο Ιταλός σκηνοθέτης που ασχολείται αποκλειστικά με το ερωτικό σινεμά, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε στις αρχές του μήνα, ως επίσημος προσκεκλημένος στο 15 Μεσογειακό Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών της Λάρισας,. Και συνεχίζει:  «Η σχέση μεταξύ πορνογραφίας και ερωτικού κινηματογράφου είναι η σχέση που έχει ένα κοτόπουλο ελευθέρας βοσκής με ένα το οποίο μεγαλώνει σε πτηνοτροφείο. Αυτό του πτηνοτροφείου μπορεί να φαίνεται ποιο ωραίο και πιο υγιές αλλά το άλλο είναι πολύ πιο νόστιμο».

Advertisements

Όταν η στρατιωτική μπάντα έπαιξε τη Διεθνή

26ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

Πως μπορούμε να κάνουμε πολιτική; Κάποιοι επιμένουν στήνοντας «καρτέρια» και πουλώντας εφημερίδες ή μαζεύοντας υπογραφές (ποτέ δεν κατάλαβα που τις χρησιμοποιούν), κάποιοι άλλοι αναλώνοντας την ενέργειά τους σε ανούσιες συζητήσεις και συγκεντρώσεις όπου όλοι και όλες γνωριζόμαστε μεταξύ μας μέχρι παρεξηγήσεως, κάποιοι τρίτοι έχοντας περάσει σε μεταμοντέρνα επίπεδα, επιδιδόμενοι στο σπορ της συνεχούς τηλεοπτικής έκθεσης περιμένοντας το κόκκινο μέλλον να έρθει μέσα από τις οθόνες της τηλεόρασης. interfoto.jpg

Σημασία έχει ν’ αγαπάς (και να το δείχνεις)

 «Στ’ αλήθεια, λείπουν η χαρά, το φως η αγάπη,

Η σιγουριά, η γαλήνη, η συμπόνια…»

Μάθιου Άρνολντ

 

Θυμάμαι από τα χρόνια τα παλιά που γυρνούσα στα μπαρ, άντρες μονάχους, να κάθονται σε μια γωνιά και να πίνουν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από τότε ένιωθα μια αλληλεγγύη για αυτούς του μοναχικούς.

Στο κυνήγι μιας χίμαιρας…

26ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

Τρέχω πίσω από τις εικόνες, το σκοτάδι με τυλίγει, λειτουργεί σαν αναισθητικό σκέψεων, πόθων κι αναζητήσεων, θαρρείς κι αγγίζεις τις χίμαιρες που κυνηγάς μια ζωή, με τον κινηματογράφο η ουτοπία έρχεται πιο κοντά, γίνεται σχεδόν πραγματικότητα. Είναι σαν τον κόσμο που θέλουμε, ευτυχώς, όμως. που μόλις ανάβουν τα φώτα, το όνειρο πετάει πάλι μακριά κι εξουσία ανήκει σε άλλους, εμείς ξαναπαίρνουμε τη θέση των κυνηγών της χίμαιρας, η σκέψη μας ξαναμπαίνει σε λειτουργία, δημιουργούμε, αμφισβητούμε, αγωνιζόμαστε, κλαίμε και κάπου-κάπου γελάμε.

Είναι όμορφο και χρήσιμο να μιλάμε τη γλώσσα του γείτονα

Είναι όμορφο και χρήσιμο να μιλάμε τη γλώσσα του γείτονα

Ο Γιώργος Μαυρομάτης είναι εκπαιδευτικός- ερευνητής ειδικός σε θέματα μειονοτικής εκπαίδευσης. Στην συζήτηση που ακολουθεί, παρουσιάζονται ορισμένες πτυχές μίας -μάλλον- ξεχασμένης υπόθεσης: Της απόφασης που ανακοίνωσε ξαφνικά το ΥΠΕΠΘ τον Ιούλιο του 2006 για τη διδασκαλία της τουρκικής ως δεύτερης ξένης γλώσσας στα Γυμνάσια της Θράκης από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη.  Μια απόφαση, που ακόμα –ή τελικά- δεν υλοποιήθηκε.

« Ο γιος του φύλακα», ένα ταξίδι αυτογνωσίας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΙΑΜΠΑΣΑΚΟΣ – Συνέντευξη

«Το χωριό ως μορφή οργάνωσης της ομαδικής ζωής έχει μια ιστορία πανάρχαια. Κι όμως μέσα σε σχεδόν δυο δεκαετίες τείνει να εκλείψει. Σήμερα, τουλάχιστον στις ορεινές περιοχές, δεν μπορούμε πια να μιλάμε τόσο για χωριά όσο για εξοχικές κατοικίες. Είναι νομίζω ένα πολύ σοβαρό ζήτημα».