“KERR”

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ 29/4/2022)

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται

Διαβάζω πως «το φαινόμενο Kerr είναι ένα φαινόμενο στο οποίο ο δείκτης διάθλασης ενός υλικού αλλάζει λόγω ενός ηλεκτρικού πεδίου και η μεταβολή του δείκτη διάθλασης είναι ανάλογη προς το τετράγωνο του εφαρμοζόμενου ηλεκτρικού πεδίου» και, φυσικά, δεν καταλαβαίνω λέξη! Υποθέτω, χωρίς να είμαι σίγουρος, πως ο Ταϊφούν Πιρσελίμογλου εμπνεύστηκε τον τίτλο της ταινίας του από το συγκεκριμένο φαινόμενο, κάτι το οποίο εφόσον ισχύει, περιγράφει με ακρίβεια τα όσα εκτυλίσσονται επί της οθόνης. Γιατί η ιστορία που αφηγείται ο πολύ σημαντικός τούρκος σκηνοθέτης μοιάζει με διαθλώμενη πραγματικότητα, δηλαδή με οπτική απάτη η οποία παραπλανεί και δημιουργεί την αίσθηση του πραγματικού χωρίς όμως να είναι!

Ένας άνδρας φτάνει στην πόλη που γεννήθηκε για τη κηδεία του πατέρα του. Ενώ ετοιμάζεται να επιστρέψει γίνεται μάρτυρας ενός φόνου στις τουαλέτες του σιδηροδρομικού σταθμού. Έχει δει το πρόσωπο του δολοφόνου και πηγαίνει αμέσως στην αστυνομία για να καταγγείλει το γεγονός. Ο διοικητής της τοπικής αστυνομίας του ζητά να παραμείνει στην πόλη μέχρις ότου διαλευκανθεί η υπόθεση.

«Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ ΦΛΕΓΕΤΑΙ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 22-23/4/2022)

Όταν κάηκε η ψυχή του Παρισιού

Η Παναγία των Παρισίων, χτισμένη στη νησίδα Ιλ Ντε Λα Σιτέ στο Σηκουάνα, αποτελεί ένα από τα πιο θαυμαστά αρχιτεκτονικά μνημεία του χριστιανικού κόσμου και είναι ο ρωμαιοκαθολικός μητροπολιτικός ναός του Παρισιού. Η οικοδόμηση του άρχισε το 1160 και ολοκληρώθηκε τον 13 αιώνα.

Οι Παρίσιοι, γαλατική φυλή που ζούσε στις όχθες του Σηκουάνα, έδωσαν το όνομά τους στο σημερινό Παρίσι το οποίο την εποχή των Ρωμαίων ονομαζόταν Λουτέτια. Εξ ου και ο πληθυντικός «των Παρισίων» και όχι του Παρισιού. Άλλωστε με τον πληθυντικό της αποκαλούνταν και αναγραφόταν η πρωτεύουσα της Γαλλίας μέχρι τη καθιέρωση της δημοτικής, το 1974, δηλαδή Παρίσιοι. Έτσι εμφανιζόταν και στον σχολικό γεωγραφικό άτλαντα στον οποίο έκανα τα πρώτα μου νοερά ταξίδια.

Πριν όμως μάθω ποια ήταν η Παναγία των Παρισίων και πριν ακόμη ταξιδέψω μακριά από την πόλη που γεννήθηκα, γνώρισα το αθάνατο έργο του Βίκτωρος Ουγκώ, μέσα από τις σελίδες των Κλασικών Εικονογραφημένων. Της εξαιρετικής εκείνης εικονογραφημένης σειράς των εκδόσεων Πεχλιβανίδη και Σία, που μετέφερε στην Ελλάδα την ιδέα του Άλμπερτ Ρέιμοντ, υπεύθυνου του εκδοτικού οίκου Γκίλμερτον της Νέας Υόρκης. Έτσι την 1^η Μαρτίου 1951, κυκλοφόρησε στη χώρα μας το πρώτο τεύχος που ήταν το έργο του προαναφερθέντος γάλλου συγγραφέα, «Οι άθλιοι». Η σειρά έφερε σε επαφή χιλιάδες μαθητών και μαθητριών με τα αθάνατα έργα της κλασικής λογοτεχνίας και άνοιξε ορίζοντες προς την παγκόσμια σκέψη. Έτσι έγινε και η δική μου γνωριμία με τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας ένα από τα οποία ήταν και «Η Παναγία των Παρισίων», του Ουγκώ, που με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα. Και μαζί με τους ήρωες του βιβλίου, την όμορφη Εσμεράλδα και τον καλόψυχο Κουασιμόδο, γνώρισα και την ύπαρξη του καθεδρικού ναού, τον οποίο επισκέφθηκα πολλά χρόνια αργότερα.

«Ο ΜΕΣΙΑΣ»

(από την ΕΠΟΧΗ 16-17/4/2022)

Ο Ιρανός Ιησούς

Διανύουμε το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα, η οποία κορυφώνεται την ερχόμενη Κυριακή με τον εορτασμό του Πάσχα. Τις μέρες αυτές προσαρμόζονται ανάλογα και τα τηλεοπτικά προγράμματα με ταινίες ανάλογου περιεχομένου, με θέμα τη ζωή και τα πάθη του Ιησού καθώς και διάφορες ιστορικές επικές ταινίες οι οποίες αναφέρονται στην εποχή και στην Παλαιά Διαθήκη. Πολλές από αυτές τις βλέπουμε να φιγουράρουν κάθε χρόνο στα προγράμματα των καναλιών με πρώτη και καλύτερη την τηλεοπτική εκδοχή της ταινίας του Φράνκο Τζεφιρέλι «Ιησούς από τη Ναζαρέτ». Δεν πάνε πολλά χρόνια που ανάλογα προσαρμοσμένο ήταν και το πρόγραμμα των κινηματογράφων οι οποίοι πρόβαλλαν σχεδόν αποκλειστικά θρησκευτικές ταινίες με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού να αναδεικνύεται σε κυρίαρχο. Όμως ο Ιησούς αναφέρεται και στο ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων, το Κοράνι, ως προφήτης, ο οποίος εστάλη από τον Αλλάχ για να προαναγγείλει, την έλευση του Μωάμεθ.

Το 2007, ο ιρανός σκηνοθέτης Ναντίρ Ταλεμπζαντέχ, γύρισε ταινία με τίτλο «Ο Μεσσίας» (Mesih), την οποία συναντάμε και με τον τίτλο «Ιησούς, το πνεύμα του Θεού». Το σενάριο είναι βασισμένο στην ισλαμική εκδοχή, όπως δηλαδή την περιγράφει το Κοράνι αλλά και το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα. Το εν λόγω Ευαγγέλιο, το οποίο ανακαλύφθηκε τον 16^ο αιώνα, είναι ένα εκτενές κείμενο το οποίο σε όγκο υπερβαίνει τον όγκο και των τεσσάρων Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης! Αναφέρεται στο πρόσωπο του Χριστού από μία ισλαμική θεολογική οπτική η οποία έρχεται σε αντίθετη με τη χριστιανική οπτική. Πάντως η πλειοψηφία των χριστιανών αλλά και των μουσουλμάνων ακαδημαϊκών και μελετητών θεωρεί το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα ως ψευδεπίγραφο. Άλλωστε είναι πολύ πιο πρόσφατο χρονολογικά. Όμως κάποιοι άλλοι μουσουλμάνοι λόγιοι θεωρούν πως πρόκειται για γνήσιο αντίγραφο αποστολικού κειμένου ενώ υπάρχουν και ισλαμικές θρησκευτικές οργανώσεις οι οποίες αποδέχονται τη γνησιότητά του και μάλιστα, το χρησιμοποιούν για να στηρίξουν την άποψή τους για το πρόσωπο του Ιησού, ότι δηλαδή, ήταν απλός προφήτης και όχι γιος του Θεού.

«ΔΙΟΝΥΣΟΣ, Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ 9-10/4/2022)

Το ταξίδι του Διόνυσου

Καταστροφή και Αναγέννηση, τα δύο σημεία ενός κύκλου τα οποία αποτελούν την αρχή και το τέλος του, ταυτόχρονα. Η αέναη κίνηση της ζωής η οποία στην αρχαία ελληνική μυθολογία συνοψίζεται στο πρόσωπο του θεού Διόνυσου. Ο οποίος μια μέρα ξεκίνησε από το Μακρύγιαλο Πιερίας και ταξίδεψε σε χώρες μακρινές, χώρες παράξενες, χώρες που οι άνθρωποι μιλούν γλώσσες ακατανόητες. Εκείνος όμως κατάφερε να τους φέρει κοντά, να δημιουργήσει μια γλώσσα κατανοητή για όλους. Το ταξίδι του Διόνυσου ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια, όταν ο θεός βρήκε θέση στο μυαλό ενός ανθρώπου κι έφυγε μαζί του από τη γη της Πιερίας. Ήταν τότε που ο Θεόδωρος Τερζόπουλος έφυγε για το Βερολίνο κι ύστερα για άλλα μέρη όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ταϊβάν, η Κολομβία, πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Και ήταν τότε ο Τερζόπουλος, με έμπνευση το θεό Διόνυσο, άρχισε να δημιουργεί την κοινή γλώσσα των ανθρώπων, τη γλώσσα του θεάτρου.

Το μεγάλο κι αδιάκοπο ταξίδι του Θεόδωρου Τερζόπουλου, ενός από τους πιο σημαντικούς θεατράνθρωπους που γέννησε αυτή η χώρα, ακολουθεί ο σκηνοθέτης Σπύρος Τσιφτσής στο ντοκιμαντέρ του «Διόνυσος, η επιστροφή». Ενός ανθρώπου ο οποίος με το πρωτοποριακή παράσταση των Βακχών, το 1986, τάραξε τα νερά του θεάτρου, με τη ριζοσπαστική του ματιά. Μια τεράστια επιτυχία, μια παράσταση σταθμός και μια συνέχεια εξίσου εντυπωσιακή, με το ανέβασμα πολλών ακόμη θεατρικών έργων σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά και με τη δημιουργία του θεάτρου Άττις, στο Μεταξουργείο, το μέρος που ο ίδιος ο Τερζόπουλος θεωρεί σπίτι του.

«ΣΩΤΟΣ, ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΕΙΠΡΑΓΜΩΝ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ 9-10/4/2022)

Κινηματογραφώντας έναν εικαστικό

Ο ζωγράφος –και όχι μόνον- Σώτος Ζαχαριάδης, αποτελεί το αντικείμενο της ταινίας του Γιάννη Φραγκούλη, «Σώτος, Ζωγράφος, Αειπράγμων».

Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να υπερπηδήσει τη γοητευτική ευκολία της τηλεοπτικής προσέγγισης των ομιλουσών κεφαλών και να αγγίξει την ουσία της τέχνης του κινηματογράφου. Δηλαδή, να προσδώσει έναν αδιόρατο μυθοπλαστικό μανδύα χωρίς όμως να κάνει ταινία μυθοπλασίας αλλά παραμένοντας πιστός στο ντοκιμαντέρ.

Γνωρίζοντας πολύ καλά το θέμα του αλλά ακόμη καλύτερα το τι ήθελε να κάνει, ο Φραγκούλης φέρνει τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη Σώτο κοντά στο θεατή, σε βαθμό που όλο το εγχείρημα, να μοιάζει με μεταξύ τους συνομιλία, δηλαδή Σώτου και θεατή, με το σκηνοθέτη σε ρόλο απλού διαμεσολαβητή.

«Η ΠΟΛΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ»

Η πόλη των φαντασμάτων

Του Στράτου Κερσανίδη

Η Θεσσαλονίκη είναι δύο πόλεις ή και περισσότερες σε μία. Πόλη με βαθιά Ιστορία στο χρόνο, σταυροδρόμι και χωνευτήρι, η οποία παρά τις στρεβλώσεις και τις προσπάθειες να αποκαθαρθεί από το παρελθόν και να δοθεί άσπιλη κι αμόλυντη, βορά στο εθνικό αφήγημα, αντιστέκεται και διεκδικεί τα φαντάσματά της.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, εξοντώθηκε ολοκληρωτικά από τους ναζί η μεγάλη εβραϊκή κοινότητα της πόλης. Περίπου 46.000 Εβραίοι μεταφέρθηκαν με τα τρένα του θανάτου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θανατώθηκαν. Αριθμός που αντιστοιχεί στο 96% του εβραϊκού πληθυσμού.

Το ιστορικό γεγονός της εξόντωσης των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, ήταν η σπίθα η οποία πυροδότησε την έμπνευση του Χρήστου Πασσαλή και του Σύλλα Τζουμέρκα για τη δημιουργία της ταινίας «Η πόλη και η πόλη». Το πογκρόμ στη συνοικία Κάμπελ από τους Έλληνες φασίστες της ΕΕΕ (Εθνική Ένωσις Ελλάς) το 1931, το μπλόκο της Επανομής τον Αύγουστο του 1944 όταν οι ναζί συνέλαβαν 273 άνδρες και τους μετέφεραν με τα πόδια (!) στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά, η συγκέντρωση και ο εξευτελισμός των Εβραίων στην πλατεία Ελευθερίας τον Ιούλιο του 1942 αποτελούν το βασικό καμβά επάνω στον οποίο μπλέκονται τα 6 επεισόδια με τα οποία οι δύο σκηνοθέτες πλέκουν την αφήγησή τους. Και γι’ αυτό έχουν επιλέξει μια υβριδική μορφή παρουσίασης της ιστορίας τους στην οποία το ντοκιμαντέρ και η μυθοπλασία αλληλλο-αφομοιώνονται δημιουργώντας μια ταινία στην οποία τα όρια μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας δεν είναι απλώς δυσδιάκριτα αλλά, σχεδόν, καταργούνται. Επιβεβαιώνοντας έτσι με σαφήνεια πως ο κινηματογράφος είναι ένας και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται.

«1821-2021: Μνήμες Τεχνών – Θραύσματα Ιστορίας»

Στις 3 Μαρτίου 2022, έγινε στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, η παρουσίαση του τόμου «1821-2021: Μνήμες Τεχνών – Θραύσματα Ιστορίας», το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νήσος για λογαριασμό του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς.

Για το βιβλίο μίλησαν η αναπληρώτρια διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (MOMus), Μαρία Τσαντσάνογλου, ο δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου, Στράτος Κερσανίδης, η συγγραφέας και φιλόλογος Αλεξάνδρα Μητσιάλη, ο συγγραφέας  Αντώνης Γιαννακός και ο επιμελητής του τόμου, Ανδρέας Μαράτος. Τη συζήτηση συντόνισε η δημοσιογράφος, Αναστασία Γρηγοριάδου.

830 σελίδες, 47 κείμενα, 49 συγγραφείς.

Ένα πολύτιμο έργο το οποίο «προέκυψε από την επιθυμία του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς να συμμετάσχει στον δημόσιο διάλογο που αναπτύσσεται με αφορμή τη συμπλήρωση διακοσίων χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Συνεκτιμώντας τις ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις της συγκυρίας, επιλέξαμε να διατρέξουμε αναστοχαστικά και τους δύο αιώνες της νεοελληνικής περιπέτειας αναδεικνύοντας και φωτίζοντας στιγμιότυπα, όψεις, γενεαλογίες αλλά και αθέατες πτυχές από τη σκοπιά της τέχνης», όπως σημειώνει στην εισαγωγή του τόμου, ο επιμελητής, Ανδρέας Μαράτος.

Παρακάτω δημοσιεύω την εισήγησή μου στην παρουσίαση και δράττομαι της ευκαιρίας να εκφράσω δημόσια τις ευχαριστίες μου για την τιμή που μου έγινε, να συμμετάσχω σε αυτήν τη “συλλογικότητα”, ευρισκόμενος ανάμεσα σε πολύ σημαντικούς ανθρώπους.  

Στράτος Κερσανίδης, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, Αναστασία Γρηγοριάδου, Ανδρέας Μαράτος, Αντώνης Γιαννακός

«Αν θέλουμε να δούμε την Επανάσταση του 1821 ενταγμένη σε ένα διεθνές πλαίσιο

τότε θα την εντάξουμε στη γενικότερη τάση που υπήρχε κατά το 19ο αιώνα, αποκαλούμενο και “αιώνα των εθνισμών”, όπως σημειώνει η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου. Δηλαδή μια χρονική περίοδο κατά την οποία αφυπνίζεται το εθνικό συναίσθημα των λαών οι οποίοι διεκδικούν τη δημιουργία χωριστών κρατικών οντοτήτων, με συνεκτικό στοιχείο την έννοια του “έθνους”.

«ΤΑ ΡΟΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΓΚΟΡΝΟ ΚΑΡΑΜΠΑΧ»

(από την ΕΠΟΧΗ, 2-3/4/2022)

Το χρώμα του ροδιού

Μεταξύ της 24^ης και 25^ης Μαρτίου, το Αζερμπαϊτζάν παραβίασε τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός  με την Αρμενία, η οποία είχε υπογραφεί μετά τον πόλεμο στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ στις 9 Νοεμβρίου 2020. Στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, που έχει έκταση 4.400 τ.χ., η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Αρμένιοι. Έτσι, το 1988 και μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Αρμένιοι διεκδίκησαν την απόσχιση της περιοχής από το Αζερμπαϊτζάν και την προσάρτησή της στην Αρμενία. ΚΙ έτσι ξεκίνησε ένας αιματηρός πόλεμος ο οποίος διήρκησε πάνω από 30 χρόνια με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και πρόσφυγες  και από τις δύο πλευρές.

Όταν ο Θωμάς Σίδερης γύρισε το ντοκιμαντέρ «Τα ρόδια Ναγκόρνο-Καραμπάχ», δε γνώριζε τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, οι οποίες ελπίζουμε να σταματήσουν. Όμως ο τρόπος με τον οποίο παρουσίαζε τα όσα συνέβησαν στην πολύπαθη αυτή περιοχή, έδειχνε τη ρευστότητα της κατάστασης και τις λεπτές ισορροπίες. Ο ίδιος ο Σίδερης, ως δημοσιογράφος που είναι, γνωρίζει πολύ καλά την κατάσταση κι αυτό αποτυπώνεται στην ταινία του. Όπως αποτυπώνεται και το δράμα των ανθρώπων οι οποίοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.

«ΑΓΙΑ ΕΜΥ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ 2-3/4/2022)

Η Μανίλα στον Πειραιά

Για πρώτη φορά γίνεται μια ταινία η οποία έχει στο επίκεντρό της τη φιλιππινέζικη κοινότητα. Και ειδικότερα την κλειστή κοινότητα των Φιλιππινέζων Χαρισματικών Καθολικών του Πειραιά. Στην ταινία «Η Αγία Έμυ», της Αρασέλης Λαιμού συναντάμε δύο αδελφές, την Έμυ και την Τερέζα. Η δεύτερη έχει ενσωματωθεί στους Χαρισματικούς, αποτελεί μέλος της κοινότητάς τους, σε αντίθεση με την Έμυ η οποία αδιαφορεί. Όταν η Τερέζα μένει έγκυος η Έμυ αρχίζει να αισθάνεται πως διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις και έτσι αρχίζει να βοηθά διάφορους ανθρώπους. Τις δυνάμεις αυτές όμως, τις εκμεταλλεύεται μία Ελληνίδα για λογαριασμό της οποίας τις ασκεί η Έμυ. Κι ύστερα θα έρθει η ώρα που η κοπέλα θα βοηθήσει την ίδια της την αδελφή.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ταινία η οποία μας φέρνει σε επαφή με παραδόσεις και παραδοσιακές ιατρικές μεθόδους των Φιλιππίνων. Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν απόμακρα για τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους αλλά η σκηνοθέτιδα καταφέρνει να προσδώσει στις ηρωίδες της, και ιδίως στην Έμυ, γλυκύτητα και τρυφερότητα.

«ΠΑΤΕΡΑΣ» και άλλες νέες ταινίες

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

«Πατέρας» (Otac), του Σρένταν Γκολούμποβιτς: «Ο “Πατέρας” είναι εμπνευσμένος από ένα πραγματικό γεγονός και έναν αληθινό άνθρωπο. Όταν πρωτοδιάβασα την ιστορία του, ο πατέρας που αποτέλεσε την έμπνευση για την ταινία ήταν ήδη μπροστά στο Υπουργείο Εργασίας, διαμαρτυρόμενος και απαιτώντας να του επιστραφούν τα παιδιά του. Πήγα εκεί και μίλησα μαζί του. Για μέρες πήγαινα να τον δω και προσφέρω την υποστήριξή μου. Συνειδητοποίησα ότι η ιστορία του είχε κάτι το πολύ ιδιαίτερο, κάτι που σε ενέπνεε, κάτι το κινηματογραφικό, κάπως σαν μια βαλκανική εκδοχή του Παρίσι-Τέξας. Επίσης, με συνεπήρε το γεγονός ότι έφτασε έως εκεί περπατώντας, σαν μια πράξη διαμαρτυρίας και ελευθερίας. Συνειδητοποίησα ότι το περπάτημα ήταν στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη και πιο αγνή μορφή ελευθερίας. Καθώς και εξέγερσης και αντίστασης. Ειρηνικής αντίστασης», λέει για την ταινία του ο σκηνοθέτης Σρένταν Γκολούμποβιτς.

Ο Γκολούμποβιτς αφηγείται τον αγώνα ενός πατέρα να κρατήσει τα παιδιά του και να μη δοθούν σε ανάδοχη οικογένεια. Φτωχός βιοπαλαιστής είναι ο Νίκολα Στόικοβιτς και η γυναίκα του μην αντέχοντας την ανέχεια προέβη σε μια πράξη απελπισίας. Και τώρα έρχεται η Πρόνοια να του στερήσει τα παιδιά του μέχρις ότου μπορέσει ο ίδιος να προσφέρει σε αυτά ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης και σωστής ανατροφής. Όμως ο Νικόλα δεν μπορεί να αποδεχτεί πως του στερούν τα παιδιά του και κάνει έφεση στην απόφαση. Παρά τις επανειλημμένες όμως προσπάθειές του ο επικεφαλής της Πρόνοιας είναι αμετάπειστος. Αυτό που ανακαλύπτει είναι πως έχει βρεθεί μπροστά σε έναν γραφειοκρατικό λαβύρινθο και διαφθοράς της διοίκησης. Έτσι αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι το Βελιγράδι με σκοπό να συναντηθεί με τον αρμόδιο υπουργό και να του θέσει το αίτημά του. Και ο Νίκολα κάνει το μακρινό ταξίδι με τα πόδια, χωρίς να υπολογίζει τις δυσκολίες και κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες.