ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΙΡΙΑΛ 2

(από την ΕΠΟΧΗ, 27-28/3/2021)

Η κριτική της κριτικής

Του Στράτου Κερσανίδη

Η κριτική αποτελεί βασικό στοιχείο της δημοκρατίας και του ελεύθερου διαλόγου. Και εφόσον η κριτική διατυπώνεται δημόσια τότε κι αυτή μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κριτικής.

Αυτό συνέβη με το κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στην Εποχή το περασμένο Σάββατο με τίτλο «Ωραίες τηλεοπτικές ιστορίες», στο οποίο αναφερόμουν σε δύο δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, στις «Άγριες μέλισσες» (ΑΝΤ1). και στα «Καλύτερά μας χρόνια» (ΕΡΤ1). Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα το εν λόγω κείμενο να προκαλέσει τέτοια συζήτηση, κάτι που συνέβη και το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο. Αυτό δείχνει αφενός πως η τηλεόραση παραμένει ένα ιδιαίτερα προσφιλές και ισχυρό μέσο –ακόμη και για όσους και όσες έχουμε ταχθεί στην Αριστερά- αφετέρου πως έχει αποκτήσει ακόμη περισσότερη θέαση εξαιτίας της παρατεταμένης καραντίνας.

Δε θα αναφερθώ στη θετική αποδοχή των όσων υποστηρίζω από σημαντικό αριθμό αναγνωστών και αναγνωστριών αλλά στις αντιρρήσεις οι οποίες εκφράστηκαν, με ευγένεια οφείλω να ομολογήσω, από κάποιους αναγνώστες και κάποιες αναγνώστριες.

Αντίποινα η σφαγή στα Καλάβρυτα;

Η ποιο σοβαρή ένσταση –κατά την άποψή μου- η οποία εκφράστηκε για τις «Άγριες μέλισσες», έχει σχέση με τη σφαγή των Καλαβρύτων, στις 13 Δεκεμβρίου 1943. Στη σειρά αναφέρεται ως πράξη αντιποίνων εκ μέρους των ναζί, κάτι όμως που αμφισβητείται έντονα. Προσωπικά, απολογούμαι, πως η εν λόγω αναφορά μου είχε διαφύγει, όπως κάποια πράγματα συμβαίνει να μας διαφεύγουν όταν παρακολουθούμε κάτι στο σπίτι όπου συμβαίνουν κι άλλα πράγματα γύρω μας.

Πλήθος αναφορών στα γεγονότα μιλούν όντως για αντίποινα των Γερμανών, επειδή ο ΕΛΑΣ εκτέλεσε 77 αιχμαλώτους που είχε συλλάβει μετά από τη μάχη της Κερπινής, που είχε γίνει στις 20 Οκτωβρίου 1943. Η άποψη αυτή υποστηρίχτηκε επί χρόνια, ακόμη και μετά τον απελευθέρωση, από το κράτος της δεξιάς. Μάλιστα, το 1959, 16 ολόκληρα χρόνια μετά, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος μιλώντας στη Βουλή, έριξε την ευθύνη για τη σαφαγή, όχι στα κατοχικά στρατεύματα αλλά στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ!

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΙΡΙΑΛ

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 20-21/3/2021)

 Ωραίες τηλεοπτικές ιστορίες

Του Στράτου Κερσανίδη

Η τηλεόραση είναι ένα μέσο το οποίο –με τα υπέρ και τα κατά του- αποτελεί την καθημερινή παρέα για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο.

Τους τελευταίους μήνες με την καραντίνα και τις ατελείωτες ώρες παραμονής στο σπίτι, μαζί με το διάβασμα και την παρακολούθηση ταινιών από τα συνδρομητικά κανάλια και τις διάφορες πλατφόρμες, έχει αυξηθεί και η παρακολούθηση τηλεοπτικών προγραμμάτων.

Για το λόγο αυτό νομίζω, πως αξίζει να ασχοληθούμε με κάποια τηλεοπτικά προγράμματα τα οποία προσωπικά θεωρώ ως αξιόλογα. Άλλωστε και η τηλεόραση, όπως και ο κινηματογράφος, ανήκουν στην κατηγορία των οπτικοακουστικών μέσων και ως τέτοια μπορούν να τύχουν και της ανάλογης κριτικής. Ιδίως όταν πρόκειται για σίριαλ τα οποία γυρίζονται με τους κανόνες των κινηματογραφικών ταινιών.

Συγκεκριμένα θα αναφερθώ σε δύο σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης τα οποία παρακολουθώ συστηματικά και θεωρώ πως αξίζουν μιας κριτικής προσέγγισης. Πάντοτε βέβαια, με τον κίνδυνο κάποια άλλα να αδικηθούν, επειδή δεν έτυχαν της προσοχής του γράφοντος.

 

Σε ένα χωριό της Θεσσαλίας

Το πραγματικό Διαφάνι είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό το οποίο βρίσκεται στη ΒΑ Κάρπαθο. Ουδεμία γεωγραφική σχέση, δηλαδή, με το Διαφάνι, το φανταστικό χωριό που βρίσκεται στο θεσσαλικό κάμπο, κοντά στη Λάρισα, το οποίο είναι δημιούργημα των σεναριογράφων του επιτυχημένου σίριαλ «Άγριες μέλισσες».

Η σειρά, διανύει ήδη τη δεύτερη θριαμβευτική της σεζόν στον ΑΝΤ1. Τον Οκτώβριο του 2019, λίγο μετά από τα πρώτα επεισόδια –ξεκίνησε στις 29 Σεπτεμβρίου 2019-, σε ανάρτησή μου στο φέις μπουκ είχα γράψει: «Όσοι αγαπούμε το σινεμά δεν ενθουσιαζόμαστε με την αισθητική της τηλεόρασης. Όμως όταν υπάρχουν σειρές όπως οι «Άγριες μέλισσες», που ικανοποιούν με το παραπάνω την αισθητική μας, τότε δεν έχουμε παρά να είμαστε ευχαριστημένοι!». Και μέχρι αυτή τη στιγμή, ενάμιση χρόνο μετά, η άποψή μου παραμένει η ίδια!

«Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 13-14/3/2021)

Φόρος τιμής στους εξεγερμένους του Παρισιού

Του Στράτου Κερσανίδη

Στις 18 Μαρτίου συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη μέρα που οι γάλλοι κομμουνάροι εγκαθίδρυσαν την πρώτη στην ιστορία κομμουνιστική κυβέρνηση, στο πολιορκημένο, από τον πρωσικό στρατό του Μπίσμαρκ, Παρίσι.

Το πρωτότυπο αυτό πείραμα, για μια αυτοδιαχειριζόμενη διακυβέρνηση, διήρκησε μόλις 70 μέρες, μέχρι τις 28 Μαΐου 1871, όταν οι Πρώσοι κατάφεραν να μπουν τελικά στη γαλλική πρωτεύουσα. Παρά τη μικρή του χρονική διάρκεια όμως, υπήρξε ένα εγχείρημα τεράστιας ιστορικής σημασίας, το οποίο έχει επηρεάσει την επαναστατική θεωρία και πράξη μέχρι σήμερα.

Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, ο άγγλος σκηνοθέτης Πίτερ Γουότκινς, αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία με θέμα εκείνες τις ένδοξες μέρες που έζησε ο λαός του Παρισιού. Κι έτσι το 2000 ήταν έτοιμη η ταινία του «Η κομμούνα» (Le commune) που όμως, δεν είναι μια απλή ταινία.

Στον Ράντου Ζούντε (Radu Jude) η Χρυσή Αρκούδα του Φεστιβάλ Βερολίνου!

Ο σκηνοθέτης, Ράντου Ζούντε, ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του ρουμάνικου κινηματογράφου, κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στην 71η Μπερλινάλε, που φέτος διεξήχθη διαδικτυακά.

Η ταινία «Κακοτυχία ή τρελό πορνό» (ρουμ. ‘Babardeală cu bucluc sau porno balamuc’ αγγλ. ‘Bad luck banging or loony porn’) είναι η δεύτερη του σκηνοθέτη η οποία βραβεύεται στο Βερολίνο. Είχε προηγηθεί το «Άφεριμ!», το 2015, με το οποίο ο Ζούντε είχε κερδίσει Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας.

Η υπόθεση: Μια δασκάλα βλέπει την καριέρα της να κινδυνεύει και τη ζωή της να καταστρέφεται όταν διαρρέει στο διαδίκτυο ένα ερωτικό βίντεο στο οποίο πρωταγωνιστεί. Οι γονείς των μαθητών της απαιτούν την απόλυσή της, όμως εκείνη αρνείται να υποχωρήσει.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ 5 ΜΑΡΤΙΟΥ – Ο Δράκουλας και ο Δράκος

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 6-7/3/2021)

Ο Δράκουλας και ο Δράκος

Του Στράτου Κερσανίδη

Πριν από 99 χρόνια, στις 5 Μαρτίου 1922, έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους η ταινία ορόσημο του γερμανικού εξπρεσιονισμού, «Νοσφεράτου, μια συμφωνία του τρόμου», του Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου (1888-1931).

Η Γερμανία, ηττημένη του Μεγάλου Πολέμου, ως μοναδική ένοχος χώρα, υπογράψει την ντροπιαστική Συμφωνία των Βερσαλλιών, που έχουν επιβάλλει οι σύμμαχοι. Αναγκάζεται να παραχωρήσει εδάφη στην Πολωνία και τη Γαλλία ενώ στο εσωτερικό της χώρας ο πληθωρισμός και η ανεργία καλπάζουν και μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας.

Ο γερμανικός λαός νιώθει ταπεινωμένος, η εθνική του περηφάνια έχει λαβωθεί και η απαισιοδοξία έχει σκεπάσει τη χώρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, το 1919, ιδρύεται στη Βαυαρία το Κόμμα Εργατών, ένα ακροδεξιό εθνικιστικό μόρφωμα, με αντικομουνιστικό και αντισημιτικό προσανατολισμό. Το 1921 στην ηγεσία του κόμματος αναρριχάται ένας άγνωστος δεκανέας, ο Αδόλφος Χίτλερ και το κόμμα μετονομάζεται σε Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής ευνόησαν την ανάπτυξη των ναζί με τη γνωστή εξέλιξη.

«Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ»

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 6-7/3/2021)

 Μια ιστορία αγάπης

 Η Μιλόνι σπουδάζει λογιστική και είναι αριστούχος. Ο Ραφί εργάζεται ως πλανόδιος φωτογράφος για να εξασφαλίσει τα προς το ζην και για να βοηθήσει τη γιαγιά του, η οποία ζει στο χωριό, να μη χάσει το σπίτι της.

Μια τυχαία συνάντηση των δύο νέων, μια φωτογραφία που θα βγάλει ο Ραφί στη Μιλόνι και η επιμονή της γιαγιάς να παντρευτεί, επιτέλους, ο εγγονός της, θα πυροδοτήσουν τα γεγονότα και την εξέλιξή τους.