Μια κορυφαία κινηματογραφική στιγμή

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΦΥΣΑΕΙ ΤΟ ΚΡΙΘΑΡΙ

Αποχαιρετώντας το 2006, θα μπορούσαμε να σταθούμε σε μιας σειρά ταινιών, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον άτυπο κατάλογο των καλύτερων, πάντα κατά την υποκειμενική και ταπεινή άποψη του γράφοντος. Μία όμως από αυτές βρίσκεται ένα μικρό σκαλοπατάκι πιο ψηλά από τις υπόλοιπες και θα απασχολήσει την κινηματογραφική σελίδα της τελευταίας ημέρας του χρόνου.

Οι θλιμμένες γυναίκες της Βοσνίας

ΣΕΡΑΓΕΒΟ Σ΄ΑΓΑΠΩ

Υπάρχουν κάποιες γυναίκες που σημαδεύτηκαν για πάντα. Είναι οι γυναίκες εκείνες που εξακολουθούν να ζουν, καμιά φορά και να γελούν, αλλά ποτέ δε θα καταφέρουν να διώξουν τη θλίψη από τα μάτια τους. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν επουλωθεί η πληγή που τους άφησε η βία, πάντα θα αιμορραγεί έστω και με λίγες σταγόνες, αρκετές ωστόσο να ταράζει τον ύπνο τους.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ελληνικού κινηματογράφου

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ («URANYA» και «STRAIGHT STORY)

Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, στις κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλονται δύο ελληνικές ταινίες. Πρόκειται για την «Uranya» του Κώστα Καπάκα και το «Straight story» του Βλαδίμηρου Κυριακίδη και της Έφης Μουρίκη. Η έξοδος αμφοτέρων συνοδεύτηκε από μία έντονη διαφημιστική καμπάνια, κάτι που δε θεωρώ, κατ΄ανάγκην, κακό.

Τα απομεινάρια του ένοπλου αγώνα

ARRIVEDERCI, AMORE, CIAO

Ο Τζόρτζιο, πρώην μέλος επαναστατικής οργάνωσης, επιστρέφει στην Ιταλία  μετά από χρόνια εξορία στην Κεντρική Αμερική. Είναι αποφασισμένος να κάνει μια καινούρια αρχή. Έχοντας ζήσει για χρόνια στην παρανομία, αποποιείται των ουτοπικών πολιτικών του πεποιθήσεων και θέλει να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.

Η φοβερή και τρομερή Στάζι

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

«Αδέλφια μου ασφαλίτες εσείς μόνο, το δικό μου ξέρετε τον πόνο…», έγραφε στη δεκαετία του 1970 ο Βολφ Μπίρμαν σε ένα ποίημα που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος. Ήταν τα χρόνια που το ευρωκομουνιστικό κίνημα ανθούσε στην Ευρώπη και η κριτική στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν έντονη. Όσοι από εμάς ήμασταν ενταγμένοι τότε στο ΚΚΕ εσωτερικού, μαζί με τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Λοϊζου, τα αντάρτικα του Τζαβέλα κ.α., δείχναμε μια ιδιαίτερη προτίμηση και σε εκείνα που έδειχναν τη διαφορά μας από τον εγχώριο δογματισμό.