Η ελευθερία είναι θεραπευτική
Το σλόγκαν της Μονάδας Επανένταξης του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, μία από τις πλέον πρωτοποριακές κάποτε δομές της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας τη δεκαετία του 1980, ήταν «η ελευθερία είναι θεραπευτική», καθώς πρότεινε ένα μοντέλο στον αντίποδα του περιορισμού και των εγκλεισμού. Με την ίδια λογική αναπτύχθηκαν κι άλλες ψυχιατρικές δομές, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που μάλιστα είχαν προηγηθεί.
Μια τέτοια δομή βλέπουμε και στο ντοκιμαντέρ του Νικολάς Φιλιμπέρ «Πάνω στο ποταμόπλοιο» (Sul l’ adamant), ταινία που κέρδισε Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Η συγκεκριμένη δομή είναι ένα Κέντρο Ημέρας, παράρτημα μιας ψυχιατρικής δομής του Παρισιού, που έχει για έδρα του ένα ποταμόπλοιο αραγμένο στο Σηκουάνα. Εκεί συναντιούνται καθημερινά ασθενείς και προσωπικό και μέσα από συναντήσεις, συζητήσεις και διάφορες -καλλιτεχνικές κυρίως- δραστηριότητες προσπαθούν να δημιουργήσουν τη δική τους συλλογική συνείδηση. Η κοινότητα αυτών των ανθρώπων είναι ο δικός τους κόσμος που δεν κινείται όμως έξω από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά εφάπτεται και πηγαίνει παράλληλα με αυτόν.
Ο Φιλιμπέρ παρατηρεί τους ανθρώπους που βρίσκονται επάνω στο ποταμόπλοιο Ανταμάντ, τους δίνει χώρο για να μιλήσουν και να εκφραστούν. Ο ίδιος, ουσιαστικά, δεν παρεμβαίνει αλλά στέκεται με επιμονή στα πρόσωπα σε μια προσπάθεια να διεισδύσει στον εσωτερικό τους λαβύρινθο.
Το όλο εγχείρημα χρήσει ιδιαίτερης προσοχής καθώς ο σκηνοθέτης προσεγγίζει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα. Το κατά πόσο καταφέρνει να το διεκπεραιώσει χωρίς να προδώσει τους ίδιους τους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν είναι κάτι που προσωπικά δυσκολεύομαι να απαντήσω και είναι κάτι που μένει να κριθεί από το κοινό. (από την ΕΠΟΧΗ)
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
Στράτος Κερσανίδης 
Σχολιάστε