(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 1/10/2017)
Η αιωνιότητα των ερωτικών στιγμών
Του Στράτου Κερσανίδη
Είναι κάποιες στιγμές που επανέρχονται, που έχουν νικήσει το χρόνο και διεισδύουν στη μνήμη διαρκώς, εγκαθίστανται μέσα μας και μας ακολουθούν.
Ο έρωτας, μπορεί να είναι η κορυφαία ανθρώπινη αυταπάτη αλλά ως τέτοια, τροφοδοτεί διαρκώς όλες τις μορφές της τέχνης. Διεισδύει στη μνήμη και ερωτικές στιγμές από το παρελθόν επανέρχονται με τρυφερότητα πλέον, κρατώντας όμως πάντοτε στον πυρήνα τους κάποιον πόνο που ο χρόνος έχει μετατρέψει σε νοσταλγική ηδονή.
Η ταινία «Πόρτο» (Porto). Του Γκέιμπ Κλίνγκερ, δανείζεται το όνομά της από τη γοητευτική πορτογαλική πόλη στην οποία γυρίστηκε. Ιδανικό σκηνικό για την ερωτική ιστορία του Τζέικ και της Ματί, ενός αμερικανού και μιας γαλλίδας που επέλεξαν να ζήσουν εκεί. Εκείνος κάνει διάφορες δουλειές, εκείνη είναι αρχαιολόγος. Συναντιούνται σε κάποια ανασκαφή, τα πρώτα μακρινά βλέμματα, το τραίνο της επιστροφής, η συνάντηση σε ένα καφέ. Φεύγουν μαζί και μοιράζονται μια παθιασμένη νύχτα. Όμως η επόμενη μέρα κρύβει μια δυσάρεστη έκπληξη για τον Τζέικ. Απελπισμένος περιφέρεται στους δρόμους της πόλης αναζητώντας την αγαπημένη του.
Μήπως, όμως, δεν έγιναν έτσι τα πράγματα; Μήπως η επόμενη μέρα ήταν η πρώτη μιας δυνατής ερωτικής σχέσης; Και ο χρόνος; Τι ρόλο παίζει ο χρόνος και η μνήμη η οποία τον ακολουθεί; Πρόκειται για αναμνήσεις από το παρελθόν ή μήπως για επανασύνδεση των κάποτε εραστών της μιας νύχτας που χώρισαν λόγω των συνθηκών;
Μην περιμένετε την απάντηση, ανακαλύψτε την –εάν υπάρχει- ή δώστε εκείνη που θέλετε. Μην αναλωθείτε στην αναζήτηση απαντήσεων γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να χάσετε τη μαγεία μιας ταινίας που απαιτεί απόλυτη ταύτιση βηματισμού με το ρυθμό της. Και είναι υπνωτικός ο ρυθμός της, σέρνεται στους δρόμους του Πόρτο, σε ένα δωμάτιο που βλέπει τη θάλασσα, σε ένα στρώμα που ζωντανεύει από ερωτικούς στεναγμούς. Ο Τζέικ και η Ματί μαζί, ο Τζέικ μόνος, η Ματί μόνη. Και η κάμερα δίπλα τους, τους κυκλώνει. Ο Άντον Γιέλτσιν είναι συγκλονιστικός. Το ίδιο και η Λούσι Λούκας. Σε δύο απαιτητικούς ρόλους, καθώς η ταινία βασίζεται κυρίως επάνω τους, συνθέτουν ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο. Οφείλω να αναφερθώ και στο θαυμάσιο σάουντρακ της ταινίας, με τη μουσική να συνοδεύει τη δράση και να παρεμβαίνει όπου χρειάζεται άλλοτε διακριτικά άλλοτε πιο έντονα.
Η ταινία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του πρωταγωνιστή, Άντον Γιέλτσιν, ο οποίος σκοτώθηκε το 2016, σε ηλικία 27 ετών, όταν το αυτοκίνητό του κύλησε προς τα πίσω και ο άτυχος ηθοποιός καρφώθηκε στο χτιστό ταχυδρομικό κουτί και τον φράκτη ασφαλείας του. Ο Γιέλτσιν, ο οποίος γεννήθηκε το 1989 στο Λένινγκραντ (έτσι ονομαζόταν, τότε), έκανε καριέρα στις ΗΠΑ. Ήταν γνωστός κυρίως από τις ερμηνείες του σε δύο ταινίες «Σταρ Τρεκ», στο ρόλο του Τσέχοφ.
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
Στράτος Κερσανίδης 
Σχολιάστε