Το ανεκπλήρωτο ερωτικό πάθος
Ο Μαρσέλ Καρνέ πέθανε το 1996 σε ηλικία 90 ετών. Στα 39 του, το 1945, σκηνοθέτησε τα «Παιδιά του Παραδείσου» (Les enfants du paradis), ένα από αριστουργήματα του γαλλικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου, διάρκειας 190 λεπτών!
Η ταινία επαναπροβάλλεται από την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου σε πλήρως αποκατεστημένη κόπια. Είναι η πρώτη φορά που το αριστούργημα του Καρνέ έχει αποκατασταθεί σε τόσο πλήρη βαθμό από το αυθεντικό αρνητικό. Η εργασία διήρκησε πολλούς μήνες και περιλάμβανε τελευταίας λέξης τεχνολογία, ειδικά στη διάρκεια της ψηφιοποίησης σε πολύ υψηλή ευκρίνεια, και η πρώτη φορά που αυτό έχει γίνει στην Ευρώπη.
Η ταινία μας μεταφέρει στο Παρίσι του 1840, στην λεωφόρο Σεν Μαρτέν περισσότερο γνωστή τότε ως λεωφόρο του Εγκλήματος. Μια περιοχή του Παρισιού που έβριθε από κόσμο κάθε λογής: μικροαπατεώνες, αστούς, ηθοποιούς, τυχοδιώκτες, νομικούς, όλοι οι άνθρωποι, σύχναζαν εκεί και παρακολουθούσαν τις υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις που άνθιζαν εκεί εκείνη την εποχή, τα χρόνια 1830-1840. Εκεί συναντάμε την Γκαράνς, μια πανέμορφη γυναίκα που λατρεύει την ελευθερία. Εκεί συναντάμε και τον Μπατίστ, έναν ταλαντούχο μίμο, ο οποίος νιώθει ένα παράφορο πάθος για την Γκαράνς. Τη γλυτώνει από τη φυλακή αλλά δεν καταφέρνει να την κατακτήσει. Η κοπέλα περιφέρεται ανάμεσα στους άνδρες που τα θαυμάζουν και τη διεκδικούν. Το Λασνέρ, το Φρεντερίκ Λεμέτρ, τον πάμπλουτο κόμη Εντουάρ. Ο Μπατίστ δεν έχει καμία πιθανότητα. Και ενώ ζει και αναπνέει για τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τη Γκαράνς, η πιστή Ναταλί διεκδικεί τον έρωτά του. Φαίνεται πως ο Μπατίστ και η Γκαράνς είναι καταδικασμένοι να ζήσουν παράλληλες και ουδέποτε τεμνόμενες ζωές. Το πάθος του Μπατίστ δυναμώνει με το χρόνο, όσο κι αν η Γκαράνς συμπεριφέρεται ως πεταλούδα που πετάει από λουλούδι σε λουλούδι…
Το αριστούργημα, όπως το έγραψε ο Ζορζ Σαντούλ, του ποιητικού ρεαλισμού, ψηφίστηκε το 1995 από τους γάλους κριτικούς κινηματογράφου το 1995, ως κορυφαία ταινία που γυρίστηκε από το 1944 ως το 1994. Η επιλογή έγινε μέσα από μια λίστα 1000 ταινιών με αφορμή τα 100 χρόνια του κινηματογράφου.
Το σενάριο έγραψε ο Ζακ Πρεβέρ ο οποίος μάλιστα το 1946 προτάθηκε για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου.
Πως προέκυψε η ταινία
Μιλά ο Μαρσέλ Καρνέ: «Η ταινία προέκυψε από τον Ζαν-Λουί Μπαρό, ο οποίος μας είπε την ιστορία ενός μίμου, του Ντεμπερό, η οποία μας καταγοήτευσε. Ο Ντεμπερό, στην ακμή της καριέρας του, περπατούσε στην Λεωφόπρο των Εγκλημάτων, μαζί με την ερωμένη του. Τότε, ένας μεθύστακας φώναξε την ερωμένη και ο Ντεμπερό τον έσπρωξε μακριά με το μπαστούνι του, αλλά εκείνος επέστρεψε και συνέχισε να φωνάζει και να αποκαλεί τη γυναίκα με διάφορες ονομασίες. Ο Ντεμπερό, οργισμένος, χτύπησε τον μεθυσμένο ξανά με το μπαστούνι τόσο δυνατά, που εκείνος έπεσε νεκρός. Και τότε, όλοι έτρεξαν στη δίκη που έγινε, για να ακούσουν τον διάσημο μίμο να μιλάει! Θεώρησα ότι ήταν μια απίθανη ιστορία, το ίδιο και ο Πρεβέρ. Ο παραγωγός μου, Πολβέ, μου είπε: «Μαρσέλ, θέλω να μου κάνεις μια πολύ μεγάλη ταινία. Σα μια τοιχογραφία». (…) Σύντομα καταλάβαμε ότι η ταινία θα έχει πολύ μεγάλη διάρκεια. Ο Πολβέ που πρότεινε να την χωρίσουμε σε δύο μέρη, σε δύο εποχές. Δέχτηκα, με την προϋπόθεση ότι η πρώτη αποκλειστική κυκλοφορία στο Παρίσι θα έδειχνε την ταινία στο σύνολό της ως μία. Συμφώνησε. Τότε, όταν οι Αμερικανοί εισέβαλλαν στο Βισί, τα γυρίσματα στη Νίκαια έπρεπε να σταματήσουν. Λάβαμε εντολή από το Βισί, να επιστρέψουμε στο Παρίσι. Η ταινία προβλήθηκε τελικά όπως είχα θελήσει, ολόκληρη. Παιζόταν στους κινηματογράφους για 45 συνεχόμενες εβδομάδες».
Η ΕΠΟΧΗ 16 Σεπτεμβρίου 2011
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
Στράτος Κερσανίδης 
Σχολιάστε