14ο ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΑΣ

14ο ΑΝΤΙΡΑΡΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΑΣ

3, 4, 5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2009 – ΠΑΡΚΟ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΡΕΝΤΗ (Αγίας Άννης και Πέτρου Ράλλη)

…και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει…

Οι μετανάστριες και οι μετανάστες δεν είναι μόνοι!

Για 14η χρονιά τo Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγει τις πύλες του. Έλληνες και ξένοι, ελληνίδες και ξένες μαζί θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Γιατί ο ρατσισμός δεν πλήττει μόνο όσους τον υφίστανται, θίγει εξίσου και όσους τον ανέχονται. Το κυνήγι των μεταναστών και των προσφύγων δεν βελτιώνει τη ζωή των ντόπιων, αντίθετα προετοιμάζει την αφαίρεση των δικαιωμάτων όλων μας, αποκτηνώνει τις κοινωνίες και οπλίζει τη ρατσιστική Ακροδεξιά. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι πρόβλημα, έχουν προβλήματα. Πάνω τους οι κυρίαρχοι μεταθέτουν τα βάρη της δικής τους κρίσης, όπως κάνουν με τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, εξαπολύοντας αστυνομίες και στρατούς ενάντια στα θύματα της δικής τους πολιτικής. Μαζί, λοιπόν, στο δρόμο που άνοιξε η Κωνσταντίνα Κούνεβα, στο δρόμο της ενότητας ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων και ανέργων, στο δρόμο της αλληλεγγύης, της ζωής και της αξιοπρέπειας.

ECOFILMS- ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

ECOFILMS- ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ – Η Μάνα Γη βραβεύτηκε

Ατμόσφαιρα γιορτής αλλά και συγκίνηση επικράτησε στον υπαίθριο κινηματογράφο «Ρόδον» σε όλη τη διάρκεια της Τελετής Λήξης και  Απονομής  των Βραβείων του ένατου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου & Εικαστικών Τεχνών Ρόδου – Ecofilms,  το βράδυ του Σαββάτου, 27 Ιουνίου.  Κατάμεστος  ο κινηματογράφος, πολλά τα  πηγαδάκια έξω, στον πεζόδρομο, συζητήσεις και προγνωστικά.

Το Αλάτι της γης

ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ – Το όνομά μου είναι Εσπεράνζα…

Είναι σκληρή η ζωή στα ορυχεία. Και η εταιρία δεν αφήνει περιθώρια. Αγόρασε τη γή και τώρα οι άνθρωποι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Ε, πόσο να αντέξει ο άνθρωπος στις συνθήκες της εξαθλίωσης; Και πώς να τα βάλει με την Εταιρία η οποία πληρώνει μισθούς πείνας και παίρνει πίσω τα ίδια χρήματα νοικιάζοντας σπίτια και πουλώντας στους εργάτες τα είδη καθημερινής χρήσης, σε τιμές υψηλές ώστε να είναι επί πλέον χρεωμένοι στην Εταιρία;.

Αυτήν είναι μια πολύ ιστορία. Είναι όμως και μια αληθινή ιστορία. Μια ιστορία εκμετάλλευσης, πείνας, συνειδητοποίησης, διεκδίκησης και εξέγερσης. Συνέβη σε ένα ορυχείο στο Νέο Μεξικό, γυρίστηκε ταινία το 1951, η προβολή στις ΗΠΑ απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία και προβλήθηκε νόμιμα, μόλις το 1964.

Πέθανε ο Σπύρος Καλογήρου

Πολλά τα δάκρυα, Σπύρο…  (της Αντιγόνης Καραλή, από το ΕΘΝΟΣ, 29 Ιουνίου 2009)

Κακός, αγροίκος και σκληρός στο πανί, γλυκός, τρυφερός και πάντοτε χαμογελαστός στη ζωή του, ο χαρακτηριστικός καρατερίστας της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά άσβησε στα 87 του.

Είχε τον ρόλο του «κακού», του «αγροίκου», του «σκληρού», του «προδότη», αλλά και -σπανιότερα- του προδομένου. Με τη χαρακτηριστική τρεμάμενη φωνή του, την «ανταριασμένη» ματιά του και το «άγριο» παρουσιαστικό του ο Σπύρος Καλογήρου υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος πολλών πρωταγωνιστών της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.