ΦΩΤΙΕΣ – Στης Αττικής τις ολόμαυρες ράχες…

Στης Αττικής τις ολόμαυρες ράχες…

Ίδιον του Έλληνα η γκρίνια. Είμαστε λαός που η γκρίνια είναι το εθνικό μας σπορ. Αυτό σκεφτόμουν και τις μέρες που καιγόταν ό,τι απέμεινε στην Αττική, ακούγοντας πολιτικά κόμματα και πολίτες να γκρινιάζουν και να καταλογίζουν ευθύνες, την ώρα που άνεμος φυσούσε με 8 μποφόρ και η φωτιά έκανε κολπάκια τρέχοντας δεξιά κι αριστερά και ερχόταν από εκεί που δεν την περίμενες. Δεν έφταιγε κανείς. Μόνος υπεύθυνος ήταν ο στρατηγός Άνεμος.

Ωραία. Τώρα που σας είπα το παραμύθι, ας δούμε τα πράγματα πιο σοβαρά. Γιατί όσο η εμπορευματοποίηση της γης συνεχίζεται και ο Σουφλιάς οραματίζεται την «ανάπτυξη», όπως αυτός την εννοεί, τότε όλο και κάποιες σπίθες θα σκάνε μύτη από το πουθενά για να καίνε τα δάση. Με το ρυθμιστικό σχέδιο που υπάρχει, με τους νόμους που ψήφισαν τα μεγάλα κόμματα που ενισχύουν το όνειρο του νεοέλληνα για σπίτι μέσα στο δάσος, δε βλέπω σωτηρία. Εντάξει, θα συμφωνήσω πως δεν είναι όλες οι φωτιές προϊόν εμπρησμών. Αλλά το γεγονός πως μετά από κάθε μεγάλη πυρκαγιά κάποιοι επωφελούνται και βλέπουμε να ξεφυτρώνουν διάφορες βίλλες σε δασικές περιοχές, αν μη τι άλλο ενθαρρύνουν τους εμπρηστές, τους καταπατητές και τα κάθε λογής λαμόγια που κατοικοεδρεύουν σε πολυτελή γραφεία. Δεν είναι αυτοί οι φυσικοί αυτουργοί αλλά οι ηθικοί, επειδή με την ανοχή τους και συχνά με την υποστήριξη τους, δίνουν χώρο στους μπουρλοτιέρηδες να δράσουν. Τι είναι αυτά τα κόλπα με τους ημιυπαίθρους χώρους και με τους αποχαρακτηρισμούς δασικών περιοχών, τους δασοκτόνους νόμους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αν όχι βούτυρο στο ψωμί των εμπρηστών; Δυστυχώς δεν είδαμε ποτέ κανένα αληθινό ενδιαφέρον από τις κυβερνήσεις για την προστασία του περιβάλλοντος.

Κουβεντιάζοντας με διάφορους ανθρώπους για τη μεγάλη καταστροφή στην Αττική που έγινε το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου, κάποιος μου έθεσε το εξής ερώτημα: «Γιατί τώρα που έχουμε καλύτερο και πληρέστερο εξοπλισμό για την καταπολέμηση των πυρκαγιών, έχουμε μεγαλύτερες και πιο καταστροφικές φωτιές από ό,τι πριν από 30-40 χρόνια;». Πριν σκεφτώ και προλάβω να απαντήσω, μου απάντησε ο ίδιος: «Επειδή τότε δρούσε η κοινωνία, τότε οι άνθρωποι ζούσαν εκεί και δε λειτουργούσαν ως έποικοι!». Νομίζω πως εμπεριέχεται μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτήν την άποψη. Εάν κάποιος δε ζει σε έναν τόπο αλλά τον βλέπει σαν χώρο που θα στεγάσει παρανόμως τα μικροαστικά του όνειρα για ένα σπίτι στο δάσος, δεν πονάει τον τόπο. Στόχος του είναι ένα τσιμεντένιο κουτί κι αν δεν μπορεί να το έχει, τότε θα κάψει μερικές χιλιάδες στρέμματα και το όνειρο γίνεται πραγματικότητα.

Υπάρχει όμως και μία άλλη παράμετρος. Αυτήν της καταπολέμησης των πυρκαγιών. Γιατί, άντε, ξέσπασε η φωτιά. Πως την αντιμετωπίζεις. Τι μέσα έχεις;. Εδώ η παράθεση κάποιων αριθμών, που δείχνει τις προτεραιότητες του πασοκονεοδημοκρατικού κράτους, είναι καταλυτική. Τα τελευταία 10 χρόνια δαπανήθηκαν 96,9 δισεκατομμύρια ευρώ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και μόνον 300 εκατομμύρια ευρώ για την πυροπροστασία. Κοντά σε αυτά αν βάλουμε και τις 1.300 κενές θέσεις δασοπυροσβεστών αλλά και την πλημμελή εκπαίδευση των υπαρχόντων εποχιακών (!), τότε μπορεί να μιλήσει κανείς, όχι μόνον για ανικανότητα και αδιαφορία αλλά για εθνικό έγκλημα εκ μέρους των κυβερνήσεων.

Υ.Γ.: Εκνευριστική, αποκαρδιωτική και προκλητική η εμφάνιση των πολιτικών αρχηγών να κάνουν δηλώσεις πάνω στα αποκαΐδια. Δεν είναι καιρός για κενά λόγια αλλά για δράση! 

                       Εφημερίδα ΧΟΡΤΙΑΤΗΣ, Σεπτέμβριος 2009 – ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

1 σχόλιο

Comments RSS TrackBack Identifier URI