ΣΕΡΑΓΕΒΟ Σ΄ΑΓΑΠΩ
Υπάρχουν κάποιες γυναίκες που σημαδεύτηκαν για πάντα. Είναι οι γυναίκες εκείνες που εξακολουθούν να ζουν, καμιά φορά και να γελούν, αλλά ποτέ δε θα καταφέρουν να διώξουν τη θλίψη από τα μάτια τους. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν επουλωθεί η πληγή που τους άφησε η βία, πάντα θα αιμορραγεί έστω και με λίγες σταγόνες, αρκετές ωστόσο να ταράζει τον ύπνο τους.
Για τις γυναίκες αυτές αποφάσισε να μιλήσει η Γιασμίλα Ζμπάντιτς, η σκηνοθέτιδα από το Σεράγεβο που οι τραυματικές της μνήμες φτάνουν μερικά χρόνια πίσω, στον εμφύλιο πόλεμο τα Βοσνίας. Η ταινία της «Crbavica» (ελληνικός τίτλος «Σεράγεβο σ΄ αγαπώ»)η καριέρα της οποίας ξεκίνησε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, εκτιμήθηκε και από την κριτική επιτροπή του φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου η οποία της απένειμε τη Χρυσή Άρκτο. Η Ζμπάντιτς «κλαίει» και μέσα από τις σπαρακτικές της εικόνες καταγγέλλει, προσπαθεί να κρατήσει τη μνήμη ζωντανή, όχι για να διατηρήσει το μίσος, αλλά επειδή –ορθώς- πιστεύει πως το οφείλει στα εκατομμύρια των γυναικών του κόσμου.
Η Γκορμπάβιτσα, είναι ένα τμήμα του Σεράγεβο, που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι της σκηνοθέτιδας, το οποίο κατέλαβαν το 1992, οι Σερβο-βοσνιακές δυνάμεις. Τότε ήταν που ένιωσε τον πόλεμο ως απειλή τόσο για την ίδια όσο και για την οικογένειά της, τότε αγάπησε και το μαρτυρικό αυτό κομμάτι της πόλης που γεννήθηκε. Με την ταινία της δραματοποιεί την αγωνία των γυναικών οι οποίες έπεσαν θύματα βιασμού στο πλαίσιο της εθνοκάθαρσης κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1992- 1995 στη Βοσνία Ερζεγοβίνη. Θυμίζει στις εφησυχασμένες μας συνειδήσεις πως ο πόλεμος μπορεί να τελείωσε αλλά τα θύματα που άφησε πίσω του εξακολουθούν να μας κοιτούν κατάματα. Ανάμεσά τους και μια μοναχική μητέρα, η Έσμα, η οποία μεγαλώνει τη 12χρονη κόρη της Σάσα, στο σύγχρονο Σεράγεβο. Κι όταν το κορίτσι κατά τη διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής θα βρεθεί μπροστά σε κρυμμένες αλήθειες και αναπάντητα ερωτήματα για το παρελθόν της μητέρας της, αποφασίζει να κοιτάξει προς τα πίσω, στα χρόνια που η ίδια δεν είχε γεννηθεί ακόμη. Η φρίκη θα ζωντανέψει στα παιδικά της μάτια και οι απαντήσεις που θα βρει θα είναι οδυνηρές. Γιατί καμία απάντηση στα «γιατί» ενός πολέμου αλλά και μίας πράξης επιβολής εξουσίας του φύλου, ενός άνανδρου βιασμού, δεν μπορεί να είναι διαφορετική.
Η Γιασμίλα Ζμπάντιτς, θεωρείται πολύ σημαντκό πρόσωπο στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, κάτι σαν ηρωίδα. Όταν επέστρεψε στο Σεράγεβο με την Αργυρή Άρκτο, την υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο εκατό παιδιά από το δημοτικό σχολείο της Γκορμπάβιτσας. Οι αρχές της βοσνιακής πρωτεύουσας από τη μεριά τους της απένειμαν το σημαντικό Βραβείο της 6ης Απριλίου και τα Κλειδιά της Πόλης.
Όμως εκτός από τα βραβεία υπάρχει και η αλήθεια. Μια αλήθεια που πονά αλλά που οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε. Η ταινία είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε τους βιασμούς των γυναικών στον εμφύλιο της Βοσνίας Ερζεγοβίνης αλλά και στους αντίστοιχους που συνεχίζουν να υφίστανται οι γυναίκες του κόσμου, δυστυχώς όχι μόνον σε περίοδο πολέμου.
ΕΠΟΧΗ 26/12/2006
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
Στράτος Κερσανίδης 
Σχολιάστε