Ζωή στο μεταίχμιο
Το 1985 ο Τάκης Σπετσιώτης με το «Μετέωρο και σκιά» προσπάθησε να σκιαγραφήσει τη ζωή του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη (1888-1944). Πρόκειται για μια βιογραφική ταινία εποχής με την οποία ο σκηνοθέτης δεν προσεγγίζει το ποιητικό έργο αλλά τη ζωή του Λαπαθιώτη μέσα από μια σειρά στιγμιότυπα, μια αλληλουχία από σεκάνς. Κι αυτό είναι εκείνο που δίνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ταινία. Ενώ υπάρχει μια χρονική σειρά στην αφήγηση των γεγονότων, με την κλασική δομή αρχή-μέση-τέλος, ο Σπετσιώτης παραθέτει αυτές τις σεκάνς-στιγμιότυπα, που είναι κατά κάποιον τρόπο αυτόνομα το ένα από το άλλο. Μοιάζουν σαν κομμάτια ενός παζλ που συντίθενται και συνθέτουν την πορεία της ζωής του Λαπαθιώτη.
Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, με πατέρα στρατιωτικό, που διετέλεσε και υπουργός του Βενιζέλου, ήρθε σε επαφή με τα κατώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα κι αυτό τον οδήγησε σε μια πραγματική μεταστροφή. Αφουγκράστηκε τη ζωή των φτωχών ανθρώπων και των ανθρώπων του κοινωνικού περιθωρίου και μέχρι ένα βαθμό, έγινε μέρος τους. Έτσι ανακάλυψε και μπόρεσε να εκφράσει την ομοφυλοφιλία του, γνώρισε και εθίστηκε στις ναρκωτικές ουσίες και ασπάστηκε τις κομμουνιστικές ιδέες. Υπάρχει μάλιστα, μια πολύ ενδιαφέρουσα ατάκα στην ταινία, όταν ερωτώμενος εάν είναι μέλος του Κ.Κ. απαντά πως δεν είναι κι αυτό επειδή «δεν τον ενδιαφέρουν οι κομμουνιστές, ο κομμουνισμός τον ενδιαφέρει». Ξεχωρίζοντας έτσι τις ιδέες από τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν να τις υλοποιήσουν, συχνά ανεπιτυχώς.
Έτσι λοιπόν γνωρίζουμε το Λαπαθιώτη των παθών, της αυτοκαταστροφής και των αναζητήσεων μέσα από τις γνωριμίες του. Ο Τάκης Σπετσιώτης δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο μια βιογραφικής αφήγησης, αλλά την μπόλιασε με ποιητικά στοιχεία και έτσι μετεωρίστηκε κι ο ίδιος στο μεταίχμιο της οριακής προσωπικότητας του ανθρώπου Λαπαθιώτη. Και εν τέλει, τα κατάφερε περίφημα αφού απέφυγε με απαράμιλλη δεξιοτεχνία τη ρεαλιστική απεικόνιση. Σκιαγράφησε τον ποιητή με υποδειγματική σκηνοθετική λιτότητα, αφαιρετικά, με απλότητα. Η ταινία του θυμίζει λεπτοδουλεμένο κέντημα έτσι καθώς οι εικόνες περνούν μπροστά από τα μάτια μας και μας οδηγούν στον εσώτερο κόσμο του ποιητή. Τέλος αξίζει να αναφερθούμε και στην ποιητικότητα της σκηνοθεσία, μια ιδιαίτερη προσέγγιση όπως αρμόζει σε έναν άνθρωπο που εκτός από την ίδια την τέχνη του εφάρμοσε στην πράξη την έννοια του ζην (και του θανείν) ποιητικώς.
Στράτος Κερσανίδης
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
Στράτος Κερσανίδης 
Σχολιάστε