«αλητοσοφία», του Σώτου Ζαχαριάδη

 

Θα ήθελα να αφιερώσουμε τη σημερινή εκδήλωση-παρουσίαση σε έναν φίλο, ο οποίος ξαφνικά αποφάσισε πως αυτός ο κόσμος του πέφτει βαρύς. Στο Λάκη.

Έχοντας πάρει στα χέρια μου αυτό το βιβλίο σκεφτόμουν τι είδους παρουσίαση θα ταίριαζε να κάνω.

Να παρουσιάσω το βιβλίο ως ποιητική συλλογή;

Ως ποιητική συλλογή που συνοδεύεται από ζωγραφιές;

Ως μία αφορμή να παρουσιάσω το Σώτο; Και ως τι να παρουσιάσω το Σώτο;

Ως ζωγράφο, όπως τον ξέρουμε εμείς και ο πολύς κόσμος όλα αυτά τα χρόνια;

Ως ποιητή, αφού το βιβλίο είναι κυρίως μια ποιητική συλλογή;

Ως άνθρωπο, και φίλο, που η προσωπικότητά του αναδύεται μέσα από τα ποιήματα αλλά κυρίως από τα ‘τσιτάτα’ που περιέχει το βιβλίο και τα οποία συνοδεύουν την κάθε ζωγραφιά και το κάθε ποίημα;

Είπα, λοιπόν να μη ζοριστώ περισσότερο, και να αρχίσω να σημειώνω όσα θα πω –γιατί δυσκολεύομαι στα από στήθους- και είπα, ας αφήσω να με πάει όπου θέλει.

Νομίζω πως διαβάζοντας τα όσα έχει καταθέσει ο Σώτος σε αυτό το βιβλίο βγαίνει ένα συμπέρασμα. Πως ο άνθρωπος που τα έγραψε, αγαπάει την τέχνη αλλά πάνω απ’ όλα αγαπάει τη ζωή. Την αγαπάει και τη γεύεται. Γιατί τί άλλο μπορεί να σημαίνουν οι αναφορές του, είτε φανερές είτε καλυμμένες καμιά φορά, στις γυναίκες, τον έρωτα, τις παρέες, τους φίλους, το κρασί;

Μια κουβεντούλα με φίλους είναι αυτό το βιβλίο, με λέξεις οι οποίες βγαίνουν αβίαστα, χαλαρά, αγαπησιάρικα.

Λέξεις που ακολουθούν το τσούγκρισμα των ποτηριών και το «στην υγειά μας».

Λέξεις – λυγμούς, για ένα χωρισμό.

Λέξεις  που γελάνε.

Λέξεις που θυμούνται, που δεν ξεχνάνε.

Λέξεις που αγαπάνε.

Λέξεις ταξιδιάρικες, ονειροπόλες.

Τέλος, λέξεις αληθινές.

Γιατί, εν τέλει, αυτό είναι το ζητούμενο. Σε αυτό κατέληξα αφήνοντας τη σκέψη μου ελεύθερη.

Το βιβλίο αυτό, ξεχειλίζει από αλήθεια.

Δε θα χρησιμοποιήσω μεγαλόστομες λέξεις του τύπου «κατάθεση ψυχής» και άλλα τέτοια. Γιατί ο Σώτος Ζαχαριάδης δεν καταθέτει τίποτε, παρά έρχεται ανάμεσά μας και μας μιλάει. Κι επειδή μεγαλώσαμε και αραιώσαμε τα συχνά «άντε στην υγεία μας» και τις γλυκές κουβεντούλες μέχρι να σκάσει ο ήλιος, βρήκε αυτόν τον τρόπο για να είμαστε μαζί, παρέα.

Η αλητοσοφία, είναι η σοφία του δρόμου, όπως γράφει. Είναι η σοφία της παρέας που κάθεται γύρω από ένα τραπέζι. Είναι η σοφία της παρέας των φίλων. Τα ανομολόγητα και τα ομολογημένα. Όνειρα που έγιναν πράξεις αλλά και πιο πολλά που δεν έγιναν.

Advertisements

«Το αιγυπτιακό γραμματόσημο», του Οσίπ Μαντελστάμ – εκδόσεις Οροπέδιο

Μικρή εισαγωγή στην παρουσίαση του βιβλίου «Το αιγυπτιακό γραμματόσημο», του Οσίπ Μαντελστάμ των εκδόσεων Οροπέδιο, που έγινε στην 14 Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, την Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, λίγο πριν από τη λήξη της φετινής Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, για να παρουσιάσουμε το βιβλίο «Το αιγυπτιακό γραμματόσημο», του Όσιπ Μαντελστάμ, των εκδόσεων Οροπέδιο.

Ένα βιβλίο το οποίο ανήκει στην κατηγορία εκείνων που δεν προσφέρεται για μια ευκολοχώνευτη ανάγνωση.

Το κάθε λογοτεχνικό κείμενο αλλά και ο ίδιος ο συγγραφέας, όταν θέλουμε να το προσεγγίσουμε, νομίζω πως θα πρέπει να πάρουν υπόψη και την εποχή του.

Από αριστερά: Δημήτρης Κανελλόπουλος, Στράτος Κερσανίδης, Ιωάννα Λιούτσια, Ηλίας Παπαμόσχος και Τέλλος Φίλης

Το συγκεκριμένο αναφέρεται σε μια εποχή που επικρατούσε αφενός ο επαναστατικός ενθουσιασμός αφετέρου η αβεβαιότητα για το μέλλον. Η αβεβαιότητα για το ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια λεπτή ισορροπία που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τα μελλούμενα.

Εκεί και τότε συναντάμε τον Παρνόκ, τον ήρωα του βιβλίου. Ο οποίος περιφέρεται, ψάχνει, μονολογεί.

Η αφήγηση του Μάντελσταμ είναι ασθματική, υπνωτιστική, ποιητική, γεμίζει τις σελίδες με θραύσματα, αποσυναρμολογημένα μεν αλλά τα οποία δεν παύουν να αποτελούν κομμάτια ενός συνόλου το οποίο μπορεί να επανασυναρμολογηθεί.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΟΥΡΟΥΝΗΣ

(από το Δρόμο της Αριστεράς, 8/10/2016)

Με αυτούς που τους λένε αλήτες

Του Στράτου Κερσανίδη

Πάει κι ο Αντώνης Σουρούνης. Προστέθηκε κι αυτός στον ατελείωτο κατάλογο των απόντων. Ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους έλληνες συγγραφείς ο οποίος έζησε περιπλανώμενος στους δρόμους της πραγματικότητας, περπάτησε μαζί με τους αληθινούς ανθρώπους και εμπνεύστηκε από εκείνους που οι καθωσπρέπει τους λένε αλήτες.

Αυτός είναι ο συγγραφικός του κόσμος, οι άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, άνθρωποι λαϊκοί που αδιαφορούν για τις κοινωνικές συμβάσεις, μπεκρήδες, πουτάνες, χαρτοπαίκτες, παθιασμένοι και αισθησιακοί, ονειροπόλοι, απελπισμένοι, οπαδοί της περιπέτειας και του ρίσκου.

“Τα χρόνια ανάμεσα”

Η σύντομη εισαγωγή μου, στην παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Τσιράκη, «Τα χρόνια ανάμεσα», στην οποία ήμουν συντονιστής.

13 Μαΐου 2016 – 13η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου

Βρίσκομαι σήμερα εδώ, ως συντονιστής, στην παρουσίαση του 4ου βιβλίου του Βασίλη Τσιράκη, “Τα χρόνια ανάμεσα”, συνεχίζοντας μία παράδοση η οποία ξεκίνησε το 2004. Τότε ο Βασίλης μου είχε ζητήσει, χωρίς να με γνωρίζει ιδιαίτερα, και γι’ αυτό το θεώρησα ιδιαίτερα τιμητικό για την αφεντιά μου, να παρουσιάσω τους “Ποδηλάτες του χρόνου”, το πρώτο του βιβλίο. Και απ’ ό,τι φαίνεται, μάλλον έμεινε ευχαριστημένος και έτσι βρέθηκα στην τιμητική θέση να παρουσιάσω και τα επόμενα βιβλία του, “Ακορντεόν, βιολί και φυσαρμόνικα” και “Σελανίκ”.

Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει Ευγένιος στη θέση του Αρανίτση

Το Σάββατο 9 Μαϊου 2015, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάσαμε -η Έλσα Σπυριδοπούλου κι εγώ- το βιβλίο της Μαρίας Πετρίτση, «Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει Ευγένιος στη θέση του Αρανίτση».

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τα όσα είπα εκεί.

Έλσα Σπυριδοπούλου-Μαρία Πετρίτση-Στράτος Κερσανίδης

Αυτή είναι η ιστορία ενός εγκλεισμού.
Εκούσιου μεν, εγκλεισμού δε.
Γιατί όμως ένας άνθρωπος να επιλέξει τον εκούσιο εγκλεισμό του;
Τι είναι εκείνο που τον αναγκάζει να αποκοπεί από την καθημερινή του ζωή και να ζήσει μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του τρώγοντας μόνον μακαρόνια και φακές;

«Σελανίκ» του Βασίλη Τσιράκη, εκδόσεις Τόπος

Το παρακάτυω κείμενο αποτελεί την εισήγησή μου στην παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στις 25 Μαϊου στο ΒΙΒΛΙΟρυθμό, στη Θεσσαλονίκη

Από την πρώτη σελίδα του βιβλίου, ο Βασίλης Τσιράκης μας εισάγει στη Θεσσαλονίκη των ανοιχτών οριζόντων, τη Θεσσαλονίκη των ανθρώπων, των πολιτισμών, των θρησκειών, των γλωσσών. Και ξεκινά τη συναρπαστική του αφήγηση μέσα από τους ήρωές του, μια αφήγηση που περιδιαβαίνει το χώρο και το χρόνο.

« Η ΟΜΙΧΛΗ ΕΠΕΣΕ ΝΩΡΙΣ ΣΤΗΝ ΟΔΗΣΣΟ»

Νουάρ ιστορία σε ουκρανικό φόντο

«Αν ο πόνος τους ανθρώπους πλησιάζει,

τι να την κάνω τη ζωή χωρίς τον πόνο;»

                                      Αντρέι Βοσνισιένσκι

Και να που βρέθηκα μπροστά στους παραπάνω στίχους του σοβιετικού (έτσι τον ήξερα) ποιητή Αντρέι Βοσνισιένσκι, που πρωτοδιάβασα στη δεκαετία του ’70, τότε που συναντιόμασταν όλοι με διάφορα θαυμαστά πράγματα. Του ποιητή που απήγγειλε μέσα σε στάδια και που είχα την τύχη να τον ακούσω το 1997 όταν η Θεσσαλονίκη ήταν –τρομάρα μας- Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.