Για τον Γιάννη Καλπούζο

Για το Γιάννη Καλπούζο

Στις 22 Μαΐου 2019, οι Φίλοι του Γιάννη Καλπούζου, διοργάνωσαν μια τιμητική βραδιά για το συγγραφέα Γιάννη Καλπούζο. Στην εκδήλωση συμμετείχαν η Όλγα Λιάσκου, ο Βαγγέλης Μίχος και ο υποφαινόμενος. Παρών, φυσικά, ήταν και ο συγγραφέας.

Παρακάτω δημοσιεύω τα λίγα λόγια που είχα την τιμή να πω στην εκδήλωση.

Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι,

Εξαρχής θα ήθελα να κάνω μια διευκρίνηση ή καλύτερα μια εξομολόγηση.

Δεν είμαι ειδικός στο πολύ σημαντικό συγγραφικό έργο του Γιάννη Καλπούζου και γι’ αυτό απορώ που βρίσκομαι σήμερα εδώ.

«ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Όψεις της Κοινωνίας και της Πολιτικής»

Νίκος Μ. Γεωργιάδης

«ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Όψεις της Κοινωνίας και της Πολιτικής»

Εκδόσεις Ηρόδοτος

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018, 7.30 μ.μ., Bazaar

Παρουσίαση: Στράτος Κερσανίδης

Δεν είμαι ειδικός στη λογοτεχνία. Πολύ δε περισσότερο στην αστυνομική λογοτεχνία και ειδικότερα στη σκανδιναβική.

Έχω δει όμως πολύ σινεμά. Μέχρι τη στιγμή που άκουσα για την ‘έκρηξη της σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας’ δεν είχα συνειδητοποιήσει πως πολλές από τις ταινίες που είχα αγαπήσει στο πρόσφατο παρελθόν, ήταν βασισμένες σε αστυνομικά μυθιστορήματα από χώρες όπως η Σουηδία και η Νορβηγία, κυρίως, η Δανία στη συνέχεια και λιγότερες από τη Νορβηγία και την Ισλανδία.

Πρωτάκουσα, λοιπόν, για αυτήν όταν είδα την πρώτη ταινία που βασίστηκε στην τριλογία Μιλένιουμ, του Στιγκ Λάρσον, «Το κορίτσι με το τατουάζ», σκηνοθετημένη από το Νιλς Άρντεν Όπλεφ. Ενθουσιασμένος, και έχοντας ανακαλύψει κάτι που δεν το είχα συνειδητοποιήσει, έσπευσα να δω και τις άλλες δύο ταινίες όταν αυτές προβλήθηκαν στο σινεμά, δηλαδή «Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά» και «Το κορίτσι στη φωλιά της σφήκας», του Ντάνιελ Άλφρεντσον.

Διαβάζοντας το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα διαπίστωσα πως ακόμη μία ταινία που είχα αγαπήσει και την είχα δει παλιότερα, ήταν βασισμένη σε ένα σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα με τον τίτλο «Η δεσποινίς Σμίλα διαβάζει το χιόνι», του δανού, Πίτερ Χόε. Και αναφέρομαι στην ταινία «Η αίσθηση της Σμίλα στο χιόνι», του Μπιλ Όγκουστ.

«Ο κλήρος της τρικυμίας», του Παύλου Κάγιου

Την Παρασκευή 9 Μαρτίου παρουσιάσαμε το βιβλίο του Παύλου Κάγιου, «Ο κλήρος της τρικυμίας». 

Η παρουσίαση έγινε στο φιλόξενο καφενείο Περικλήδες, στο Χορτιάτη.

Μαζί μου ήταν, εκτός από το συγγραφέα, Παύλο Κάγιο,  η Αικατερίνη Γεωργιάδου και ο Μπάμπης Νανακούδης. 

«Από πού; Προς που; Με ακούει κανείς; Πως είναι η ζωή εκεί έξω; Με τι μοιάζει; Με τα σωθικά της μαμάς μου; Εσείς που ακούω τις φωνές σας και σας βλέπω θαμπά με κλειστά μάτια, πως είσαστε; Απαλοί όσο και ο αμνιακός σάκος που με περικλείει; Αξίζει να σας γνωρίσω; Ποιος αποφασίζει γα την τύχη μου;».

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ, του Δημήτρη Αθανίτη

Μιλώντας για το βιβλίο του Δημήτρη Αθανίτη, «Μυστικές συναντήσεις», η οποία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017, στην αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος, στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσιο του 58^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

«Με το Δημήτρη Αθανίτη γνωριζόμαστε κάμποσα χρόνια. Πρώτη γνωριμία  σε κάποιο φεστιβάλ στη Δράμα, δε θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά.

Όταν έκανε το “Αντίο Βερολίνο”, την πρώτη του μεγάλου μήκους το 1994, έπαθα την πλάκα μου!  Την εποχή εκείνη, ήμουν υπεύθυνος για το πρόγραμμα στο θερινό δημοτικό κινηματογράφο της Νεάπολης, στο Σινέ Παράδεισος. Και επειδή ο Αθανίτης αντιμετώπιζε με τη διανομή τα όσα αντιμετώπιζε ως σκηνοθέτης και ο ήρωας της ταινίας του, σκέφτηκα πως ο μόνος τρόπος για να προβληθεί η ταινία στη Θεσσαλονίκη, ήταν ο Παράδεισος. Έτσι το «Αντίο Βερολίνο», έγινε η ταινία με την οποία ξεκίνησε τη λειτουργία του ο κινηματογράφος. Τότε είχα κάνει και μια μικρή παρουσίαση της ταινίας.

Στη συνέχεια έγινε ένα αφιέρωμα στο Δημήτρη Αθανίτη, στο Δημοτικό Κινηματογράφο Χανίων, υπεύθυνος του οποίου ήταν τότε ένας κοινός μας φίλος και πολύ καλός ποιητής, ο Λεωνίδας Κακάρογλου. Μου είχε γίνει τότε η τιμητική πρόταση να προλογίσω το «Αντίο Βερολίνο», την οποία αποδέχτηκα με χαρά.

Ως παρουσιαστής, λοιπόν της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Δημήτρη, σήμερα βρίσκομαι εδώ, στη θέση πάλι του παρουσιαστή, στο πρώτο βιβλίο του Αθανίτη.

Να πω βέβαια, πως όταν το διάβαζα, σελίδα τη σελίδα, ήλπιζα πως θα με περιλάμβανε και μένα μέσα στις “μυστικές του συναντήσεις”, αλλά δεν με βρήκα πουθενά. Αλλά, σκέφτηκα μετά, τι δουλειά μπορώ να έχω εγώ ανάμεσα σε ανθρώπους όπως ο Μπουνιουέλ, ο Θανάσης Βέγγος, ο Κλοντ Σαμπρόλ, ο Φασμπίντερ, ο Λεωνίδας Χρηστάκης και άλλοι πολλοί.

«αλητοσοφία», του Σώτου Ζαχαριάδη

 

Θα ήθελα να αφιερώσουμε τη σημερινή εκδήλωση-παρουσίαση σε έναν φίλο, ο οποίος ξαφνικά αποφάσισε πως αυτός ο κόσμος του πέφτει βαρύς. Στο Λάκη.

Έχοντας πάρει στα χέρια μου αυτό το βιβλίο σκεφτόμουν τι είδους παρουσίαση θα ταίριαζε να κάνω.

Να παρουσιάσω το βιβλίο ως ποιητική συλλογή;

Ως ποιητική συλλογή που συνοδεύεται από ζωγραφιές;

Ως μία αφορμή να παρουσιάσω το Σώτο; Και ως τι να παρουσιάσω το Σώτο;

Ως ζωγράφο, όπως τον ξέρουμε εμείς και ο πολύς κόσμος όλα αυτά τα χρόνια;

Ως ποιητή, αφού το βιβλίο είναι κυρίως μια ποιητική συλλογή;

Ως άνθρωπο, και φίλο, που η προσωπικότητά του αναδύεται μέσα από τα ποιήματα αλλά κυρίως από τα ‘τσιτάτα’ που περιέχει το βιβλίο και τα οποία συνοδεύουν την κάθε ζωγραφιά και το κάθε ποίημα;

Είπα, λοιπόν να μη ζοριστώ περισσότερο, και να αρχίσω να σημειώνω όσα θα πω –γιατί δυσκολεύομαι στα από στήθους- και είπα, ας αφήσω να με πάει όπου θέλει.

Νομίζω πως διαβάζοντας τα όσα έχει καταθέσει ο Σώτος σε αυτό το βιβλίο βγαίνει ένα συμπέρασμα. Πως ο άνθρωπος που τα έγραψε, αγαπάει την τέχνη αλλά πάνω απ’ όλα αγαπάει τη ζωή. Την αγαπάει και τη γεύεται. Γιατί τί άλλο μπορεί να σημαίνουν οι αναφορές του, είτε φανερές είτε καλυμμένες καμιά φορά, στις γυναίκες, τον έρωτα, τις παρέες, τους φίλους, το κρασί;

Μια κουβεντούλα με φίλους είναι αυτό το βιβλίο, με λέξεις οι οποίες βγαίνουν αβίαστα, χαλαρά, αγαπησιάρικα.

Λέξεις που ακολουθούν το τσούγκρισμα των ποτηριών και το «στην υγειά μας».

Λέξεις – λυγμούς, για ένα χωρισμό.

Λέξεις  που γελάνε.

Λέξεις που θυμούνται, που δεν ξεχνάνε.

Λέξεις που αγαπάνε.

Λέξεις ταξιδιάρικες, ονειροπόλες.

Τέλος, λέξεις αληθινές.

Γιατί, εν τέλει, αυτό είναι το ζητούμενο. Σε αυτό κατέληξα αφήνοντας τη σκέψη μου ελεύθερη.

Το βιβλίο αυτό, ξεχειλίζει από αλήθεια.

Δε θα χρησιμοποιήσω μεγαλόστομες λέξεις του τύπου «κατάθεση ψυχής» και άλλα τέτοια. Γιατί ο Σώτος Ζαχαριάδης δεν καταθέτει τίποτε, παρά έρχεται ανάμεσά μας και μας μιλάει. Κι επειδή μεγαλώσαμε και αραιώσαμε τα συχνά «άντε στην υγεία μας» και τις γλυκές κουβεντούλες μέχρι να σκάσει ο ήλιος, βρήκε αυτόν τον τρόπο για να είμαστε μαζί, παρέα.

Η αλητοσοφία, είναι η σοφία του δρόμου, όπως γράφει. Είναι η σοφία της παρέας που κάθεται γύρω από ένα τραπέζι. Είναι η σοφία της παρέας των φίλων. Τα ανομολόγητα και τα ομολογημένα. Όνειρα που έγιναν πράξεις αλλά και πιο πολλά που δεν έγιναν.

«Το αιγυπτιακό γραμματόσημο», του Οσίπ Μαντελστάμ – εκδόσεις Οροπέδιο

Μικρή εισαγωγή στην παρουσίαση του βιβλίου «Το αιγυπτιακό γραμματόσημο», του Οσίπ Μαντελστάμ των εκδόσεων Οροπέδιο, που έγινε στην 14 Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, την Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, λίγο πριν από τη λήξη της φετινής Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, για να παρουσιάσουμε το βιβλίο «Το αιγυπτιακό γραμματόσημο», του Όσιπ Μαντελστάμ, των εκδόσεων Οροπέδιο.

Ένα βιβλίο το οποίο ανήκει στην κατηγορία εκείνων που δεν προσφέρεται για μια ευκολοχώνευτη ανάγνωση.

Το κάθε λογοτεχνικό κείμενο αλλά και ο ίδιος ο συγγραφέας, όταν θέλουμε να το προσεγγίσουμε, νομίζω πως θα πρέπει να πάρουν υπόψη και την εποχή του.

Από αριστερά: Δημήτρης Κανελλόπουλος, Στράτος Κερσανίδης, Ιωάννα Λιούτσια, Ηλίας Παπαμόσχος και Τέλλος Φίλης

Το συγκεκριμένο αναφέρεται σε μια εποχή που επικρατούσε αφενός ο επαναστατικός ενθουσιασμός αφετέρου η αβεβαιότητα για το μέλλον. Η αβεβαιότητα για το ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια λεπτή ισορροπία που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τα μελλούμενα.

Εκεί και τότε συναντάμε τον Παρνόκ, τον ήρωα του βιβλίου. Ο οποίος περιφέρεται, ψάχνει, μονολογεί.

Η αφήγηση του Μάντελσταμ είναι ασθματική, υπνωτιστική, ποιητική, γεμίζει τις σελίδες με θραύσματα, αποσυναρμολογημένα μεν αλλά τα οποία δεν παύουν να αποτελούν κομμάτια ενός συνόλου το οποίο μπορεί να επανασυναρμολογηθεί.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΟΥΡΟΥΝΗΣ

(από το Δρόμο της Αριστεράς, 8/10/2016)

Με αυτούς που τους λένε αλήτες

Του Στράτου Κερσανίδη

Πάει κι ο Αντώνης Σουρούνης. Προστέθηκε κι αυτός στον ατελείωτο κατάλογο των απόντων. Ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους έλληνες συγγραφείς ο οποίος έζησε περιπλανώμενος στους δρόμους της πραγματικότητας, περπάτησε μαζί με τους αληθινούς ανθρώπους και εμπνεύστηκε από εκείνους που οι καθωσπρέπει τους λένε αλήτες.

Αυτός είναι ο συγγραφικός του κόσμος, οι άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, άνθρωποι λαϊκοί που αδιαφορούν για τις κοινωνικές συμβάσεις, μπεκρήδες, πουτάνες, χαρτοπαίκτες, παθιασμένοι και αισθησιακοί, ονειροπόλοι, απελπισμένοι, οπαδοί της περιπέτειας και του ρίσκου.