ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΕΡΣΑΝΙΔΗΣ – Κάτι σαν βιογραφικό…

Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα όταν η μάνα μου, η Στέλλα, με έφερε στον κόσμο. Ο πατέρας μου, ο Γιάννης, ήταν πολύ χαρούμενος. Το ίδιο και η μάνα μου μόνο που επειδή την ψιλοταλαιπώρησα μέχρι να αποφασίσω να βγω απ’ την κοιλιά της, προσπαθούσε ακόμη να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.

Ξημέρωνε η 25^η Ιουνίου 1957, όταν ο πλανήτης απέκτησε ακόμη έναν κάτοικο, γεγονός που φυσικά, δεν ενδιέφερε κανέναν απολύτως εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους.

Τα χρόνια πέρασαν και ο μικρός απέκτησε όνομα, Ευστράτιος επισήμως, Στράτος επί το συνηθέστερο, Τούλης το χαϊδευτικό για τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, κάτι που μου την «έσπαγε» αφάνταστα. Έμαθα να γράφω, να διαβάζω και να κάνω τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο Νεάπολης, στη Θεσσαλονίκη. Στα 6 μου χρόνια απέκτησα και αδελφάκι. Ο Άκης, Ιωσήφ επισήμως, ήταν και είναι η μεγάλη μου αδυναμία, και ας πλακωνόμασταν στο ξύλο, ως παιδιά. Στα 10 μου χρόνια συνέβησαν δύο μεγάλα γεγονότα. Το πρώτο ήταν, όταν ανακάλυψα πως είμαι μύωψ και το δεύτερο ήταν η δικτατορία της 21^ης Απριλίου. Δεν πολυκαταλάβαινα τι συνέβαινε, το μόνο που θυμάμαι είναι πως ήμουν χαρούμενος επειδή δεν είχαμε σχολείο εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι τα στρατιωτικά αυτοκίνητα που περνούσαν από τη γειτονιά, γεγονός που προσέφερε αλαλαγμούς ενθουσιασμού από την πιτσιρικαρία, τα δακρυσμένα μάτια των ανθρώπων όταν μπάτσοι και φαντάροι κατέβαζαν τις φωτογραφίες του Γεωργίου Παπανδρέου από τα γραφεία της Ένωσης Κέντρου και το στρατό με τους ασφαλίτες να εισβάλουν στα γραφεία της ΕΔΑ και να τα κάνουν λαμπόγυαλο.

Στα 12 μου μετακομίσαμε από τη Νεάπολη στο Διοικητήριο. Ποδόσφαιρο στα περίφημα «μάρμαρα», κοπάνες, Γκουζγκούνης και απολυτήριο από το Δ΄ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης, σε 7 χρόνια, αφού δεν ήμουν κι ο καλύτερος μαθητής. Πριν, όμως, τελειώσω το γυμνάσιο, ήρθε η μεταπολίτευση του 1974 –ωραία ήταν- και ξαφνικά άρχισα να αποκτώ πολιτική συνείδηση. Έτσι, το 1975, βρέθηκα, ο δυστυχής, οργανωμένος στο ΕΚΚΕ. Ευτυχώς, δεν άντεξα πολύ και την άνοιξη του 1976 οργανώθηκα στο Ρήγα. Μεγάλο σχολείο, εκεί έμαθα να ακούω, να μιλάω, να σκέφτομαι. Την ίδια χρονιά προσπάθησα ανεπιτυχώς να μπω στη Νομική και έτσι το Δεκέμβριο του 1976 ξενιτεύτηκα για σπουδές στη Ρουμανία. Η χώρα αυτή –δεύτερή μου πατρίδα- ήταν το δεύτερο μεγάλο σχολείο μου. Όχι επειδή τελείωσα την Οικονομική Σχολή του Κλουζ-Ναπόκα, αλλά επειδή εκεί μεγάλωσα. Έφυγα από τα φουστάνια της μαμάς και την προστασία του μπαμπά, έμαθα να ζω μόνος και να διαχειρίζομαι τη ζωή μου, ερωτεύτηκα, γνώρισα ανθρώπους. Κι ακόμη έμαθα, τι σημαίνει σταλινισμός! Όταν αποφοίτησα και γύρισα πίσω, η πατρίδα μου την είχε φυλαγμένη και με έντυσε στο χακί. Η «μαύρη τρύπα» της ζωής μου. Ύστερα διορίστηκα στο δημόσιο, στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, αλλά επειδή δεν ήταν αυτό το όνειρό μου, αποφάσισα να σπουδάσω δημοσιογραφία. Έτσι παράλληλα με το δημόσιο άρχισα να δημοσιεύω και τα πρώτα μου κείμενα στο Εξώστη, τα οποία ήταν κάποιες αφελείς κριτικές κινηματογράφου, αφού το σινεμά το αγαπούσα. Πολλά χρόνια στον Εξώστη, ένα 6μηνο στην «Καθημερινή», για πάνω από 10 χρόνια αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Υπότιτλοι» του Φεστιβάλ της Δράμας, εκπομπές στο ραδιόφωνο («Α-103», «Παρατηρητής», «Εγνατία»), μια σύντομη συνεργασία με την ΕΤ-3, κάποια κινηματογραφικά κείμενα στην «Αυγή», δύο χρόνια στη «Θεσσαλονίκη» μετά από την επανέκδοσή της, διάφορες δημοσιεύσεις εδώ κι εκεί και τώρα πια συνεργάτης του περιοδικού CITY, του Εξώστη και της Εποχής αλλά και αρχισυντάκτης του περιοδικού Πλατεία. Βέβαια, η ένταξή μου στην πολιτική δε σταμάτησε ποτέ. ΚΚΕ εσωτερικού, κάποτε, ΚΚΕ εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά στη συνέχεια, Α.Κ.Ο.Α. σήμερα και, φυσικά, ΣΥΡΙΖΑ. Κι ακόμη Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, Θεσσαλονίκη των Πολιτών και της Οικολογίας πάντα με το όραμα ενός κόσμου καλύτερου.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη αλλά φοβάμαι μη με πάρετε για ψώνιο, κι έτσι σταματάω. Όσο για την προσωπική μου ζωή, καλύτερα να μην τη σκέφτομαι. Η ζωή, βλέπετε, πάντα σου την έχει στημένη στη γωνία… αλλά παρόλα αυτά την αγαπώ. Πιο πολύ όμως αγαπώ την ανιψιά μου, την Ηλέκτρα. Κι αφού υπάρχει Ηλέκτρα, τότε υπάρχει και ελπίδα…

Βαστάτε γερά σύντροφοι και συντρόφισσες… VENCEREMOS

Υ.Γ. Από τον Απρίλιο του 2008, μετακόμισα στην πρωτεύουσα.

ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΣΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η παραμονή μου στην Αθήνα διακόπηκε, δυστυχώς, για λόγους υγείας. Ένα σοβαρό πρόβλημα με ανάγκασε να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη και το 2011 να υποβληθώ σε εγχείρηση και στη συνέχεια να ακολουθήσω τις ενδεδειγμένες θεραπείες. Το 2015 μία μετάσταση με έφερε ξανά στο χειρουργείο και σε ένα ακόμη «πακέτο» θεραπειών. Τελικά, το Δεκέμβριο του 2022 και αφού όλα αυτά τα χρόνια έκανα εξετάσεις ανά εξάμηνο, πήρα «άδεια παραμονής» σε τούτο τον κόσμο, θεωρούμενος ως αποθεραοπευθείς.

Εν τω μεταξύ το 2017 συνέβη το πιο συγκλονιστικό γεγονός στη ζωή μου. Αυτό που άλλαξε τα πάντα και με έκανε να δω τη ζωή με άλλο μάτι. Έγινα πατέρας μια υπέροχης κόρης, της Ραφαέλας, που αναστάτωσε ευχάριστα τη ζωή μας. Τη δική μου και της αγαπημένης συντρόφου μου της Γιούλης. Και έτσι η ζωή μου ξαφνικά απέκτησε αληθινό νόημα. Ξέρω, μιλώ σαν χαζομπαμπάς  και ομολογώ πως ΝΑΙ, ΕΙΜΑΙ!!! ΡΑΦΑΕΛΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ!

Παράλληλα συνέχισα να δραστηριοποιούμαι στο χώρο της δημοσιογραφίας και της κριτικής κινηματογράφου μέσα από τις σελίδες της ΕΠΟΧΗΣ και τη συχνότητα του 91.4 «στο κόκκινο». Πολιτικά παρέμεινα στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το Δεκέμβριο του 2023 όταν αναγκάστηκα να αποχωρήσω. Μην αντέχοντας το νοσηρό κλίμα που επικρατούσε και την αποσυριζοποίηση του κόμματος του οποίου ήμουν ιδρυτικό μέλος, πέρασα πλέον στον νέο φορέα της Αριστεράς, δηλαδή τη ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

35 Σχόλια

Comments RSS TrackBack Identifier URI