Για να αναπνεύσει ο ελληνικός κινηματογράφος
Από την ταινία "Ricordi mi" της Στέλλας Θεοδωράκηγ
Ξεκινά την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου, το επετειακό 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με τη συμμετοχή μόνον 9 ελληνικών ταινιών. Οι υπόλοιπες 23 ταινίες δε θα προβληθούν στο πλαίσιο του Ελληνικού Πανοράματος εξαιτίας της γνωστής αποχής των ελλήνων κινηματογραφιστών με αίτημά τους την κατάθεση νόμου για τον κινηματογράφο ο οποίος θα δώσει λύση στα χρόνια προβλήματα του χώρου και τα αιτήματα των επαγγελματιών.
Μία από τις ταινίες που δε θα δούμε τις μέρες αυτές στη Θεσσαλονίκη είναι και το «Ricordi mi» της Στέλλας Θεοδωράκη, το οποίο προβλήθηκε στην Αθήνα στο πλαίσιο του FogFilm, δηλαδή της εβδομάδας που διοργάνωσαν οι Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη για να δείξουν τις ταινίες που δεν προβάλλονται στο Φεστιβάλ και δεν συμμετέχουν στα κρατικά βραβεία.
Η Στέλλα Θεοδωράκη παραχώρησε συνέντευξη στο CITY.
Τι επιδιώκουν με την κίνησή τους οι Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη;
Ο σεβασμός σ τον εαυτό μας και την τέχνη που παράγουμε, είναι που ανέδειξε και τους Κινηματογραφιστές στην ομίχλη: Η ανάγκη μιας ριζικής αλλαγής του κινηματογραφικού τοπίου, ξεκινώντας από τα αναπτυξιακά μέτρα παραγωγής του προϊόντος μέχρι το πολύ σοβαρό θέμα της παιδείας, θέματα που εντάσσονται σε έναν καινούριο νόμο για τον κινηματογράφο.
Και η αποχή από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, γιατί;
Η απόφαση αποχής από τα Κρατικά βραβεία και στη συνέχεια από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν το μέσον να εισακουστεί το αίτημά μας, χωρίς να το ξανακλείσουμε στα συρτάρια που είχε τη θέση του για πολλά χρόνια. Σκοπός να αναπνεύσει ο ελληνικός κινηματογράφος και να συνεχίσει συνολικά μια πιο αξιοπρεπή πορεία σε όλους τους τομείς, διατηρώντας την πολυφωνία του.
Μιλήστε μας τώρα για τη νέα σας ταινία «Ricordi mi» που προβλήθηκε το περασμένο Σάββατο στην Αθήνα.
Το θέμα βασίζεται στην απώλεια. Τι σημαίνει να χάνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Πόσο αντέχουμε να το δούμε κατάματα και, κατά πόσο η ζωή επιβάλει δικούς της κανόνες που μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Όταν δεν αποδεχόμαστε ένα γεγονός, το σβήνουμε κατά κάποιο τρόπο από τη μνήμη μας. Έχουμε μνήμη στα περιφερειακά γεγονότα, αλλά όχι στο κεντρικό. Η αφήγηση της ταινίας βασίζεται ακριβώς σε αυτήν την επαναφορά της μνήμης, χωρίς όμως φλας μπακ, συντίθεται όλη σε ένα ενιαίο παρόν.H πρωταγωνίστρια της ταινίας κάνει μια έρευνα για την απελπισία και την ανερχόμενη φτώχεια στην Αθήνα, την ίδια εποχή που βιώνει αυτό το συναίσθημα της απώλειας, που ανέτρεψε τα πάντα στη ζωή της. Ο χώρος της πόλης, οι άνθρωποι που συναντά φέρουν στις ζωές τους κομμάτια από τη δική της ζωή, όσο κι αν φαίνονται πολύ διαφορετικοί.
Η γυναίκα, Θεοδώρα Τζήμου, ζει την προσωπική της περιπέτεια σ’ ένα χώρο που παντρεύει το φανταστικό με το πραγματικό, σε μια περίοδο χριστουγεννιάτικων γιορτών, ανάμεσα στις συνηθισμένες οικογενειακές επισκέψεις που πάει μαζί με το σύντροφό της, Λάζαρο Γεωργακόπουλο, επισκέψεις που μετατρέπονται σε πόλους “προσγείωσης” της αφήγησης .
Μπορείτε να μας πείτε και μερικά λόγια για την παραγωγή;
Η παραγωγή έχει γίνει από τη Φαντασία οπτικοακουστική ΕΠΕ, το Ε.Κ.Κ και την ΕΡΤ ΑΕ. Μιλάμε για μια εξαιρετικά φτηνή παραγωγή βέβαια [Νέο βλέμμα], που απαιτείται σύμπνοια και κατανόηση της ομάδας που παράγει την ταινία. Σε αυτές τις περιπτώσεις για να ευσταθεί το τελικό αποτέλεσμα και για να σέβεται τον εαυτό του, χρειάζεται εξαιρετικά πολλή προσωπική, “απλήρωτη” δουλειά κάποιων συντελεστών για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Περιοδικό CITY – 12 Νοεμβρίου 2009
Σχολιάστε
Δεν υπάρχουν σχόλια.
Στράτος Κερσανίδης 
Σχολιάστε